του Ηλία Αναστασιάδη
Δεν υπάρχει πιο ιερή, επιλεγμένη, δυνατή σχέση από
αυτή μεταξύ δύο ή περισσότερων κολλητών γένους αρσενικού. Από την άλλη, όσο
τραγικό, μιασματικό ή φτηνό...
Ας μιλήσουμε λοιπόν για κάτι σαφέστατα άβολο, αλλά
και εξίσου ακίνδυνο, αν μείνει εκεί που πρέπει (αυτό θα πει "στα
λόγια"). Η στιγμή που, βλέποντας τη νέα κατάκτηση του κολλητού σου,
σκέφτεσαι ότι, αχέμ, γκουχ-γκουχ, πφφφφ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ ΠΟΥ ΣΟΥ
ΑΡΕΣΟΥΝ.
Η διαπίστωση αυτή έρχεται, κατά κάποιο τρόπο,
φυσιολογικά. Μπορεί να μην έχεις ακριβώς το ίδιο γούστο με τον κολλητό σου στις
γυναίκες αλλά α) δύσκολα έχεις μόνο έναν κολλητό και β) είναι λίγο δύσκολο ο
κολλητός σου να βγάζει γκόμενες στο Caramela και εσύ στο Second Skin. Είναι
λίγο δύσκολο να συμβαίνουν όλα αυτά και να είστε κολλητοί εννοώ.
φήνω στην άκρη τα
"κινηματογραφικά". Το να κατέβεις μέχρι το περίπτερο για να πάρεις
ένα ρυζόγαλο και να συναντήσεις στην πόρτα του ψυγείου τη γυναίκα που θα
δικαιώσει για πρώτη φορά στη ζωή σου τη φήμη του κεραυνοβόλου έρωτα, ενώ
παράλληλα τυχαίνει να είναι η νέα γκόμενα του κολλητού, που επίσης τυχαίνει να
μην έχεις γνωρίσει ακόμα (ουφ κουράστηκα!), δεν συμβαίνει εκτός
κινηματογραφικών πλατό. Δηλαδή, κατανοείς πόσα πράγματα πρέπει να συμβούν
ταυτόχρονα, έτσι; Ξεκινάμε (και καταλήγουμε) στο ότι σου αρέσει τόσο το ρυζόγαλο
που το προμηθεύεσαι με ένα "πέταγμα" στο περίπτερο. Λες και είναι
κοκακόλα λάιτ. Απειροελάχιστες οι πιθανότητες.
Στο θέμα μας όμως. Άντρες είμαστε. Οι έρευνες για
το κάθε πόσα δευτερόλεπτα σκεφτόμαστε το σεξ στο δρόμο, στο γραφείο, στο
ασανσέρ, στο mall, στο σινεμά, στο σπίτι είναι πιο συχνές και δουλεμένες απ'
ό,τι οποιαδήποτε άλλη έρευνα σχετικά με το ανθρώπινο είδος. Το θεμελιώδες,
δυαδικό μας σύστημα (το αντίστοιχο του κομπιουτερίστικου 0,1 δηλαδή) αναλύεται
ως εξής:
0: Κοιτάμε μια random γυναίκα στο δρόμο +- στις
ηλικίες που θα μπορούσαν θεωρητικά να μας ενδιαφέρουν
1: Σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί
της στο μη φιλικό επίπεδο. Από δυο μπύρες στο λόφο του Αρείου Πάγου μέχρι δυο
ώρες σεξ στο λόφο του Στρέφη. Μέσα στο αυτοκίνητό. Είπαμε.
Πέρα λοιπόν από τα κλασικά, ανάλατα του στιλ
"κάτσε να δω κατά πόσο το νέο κορίτσι του φίλου μου "βλέπεται",
του ταιριάζει, την "παλεύει", το πρώτο πράγμα που κοιτάς στο νέο
κορίτσι του φίλου σου είναι αν είναι ωραία γκόμενα. Από αυτές που θεωρείς ΕΣΥ
ωραίες γκόμενες. Αν θα σου άρεσε δηλαδή. ΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Δεν είναι αμαρτία. (Ή
μήπως είναι;). Σίγουρα δεν είναι ψέμα, πάντως. Το έχεις σκεφτεί, έχεις
πλατωνικά κάνει τις απαραίτητες προσομοιώσεις (πχ. αν θα μπορούσε να είναι δική
σου γκόμενα) και μερικές φορές, ναι, έχεις καταλήξεις ότι σου αρέσει η γκόμενα
του κολλητού σου.
Τι είναι συνετό σε μια τέτοια περίπτωση; Να
μείνεις στο συμπέρασμα. Να ΚΟΛΛΗΣΕΙΣ στο συμπέρασμα. Τέλος. Κάνε ό,τι δεν το
σκέφτηκες ποτέ. Μια καλή ιδέα είναι να το πεις στον κολλητό σου. Αν θες να
διακινδυνεύσεις να μην σου ξαναμιλήσει ποτέ. Το πιο σοφό, αφού δεν πρόκειται
για κάτι περίπλοκο (έ;), είναι να ασχοληθείς με τα επόμενα random κορίτσια που
θα δεις εκεί έξω και δεν θα γνωρίζουν καν τον κολλητό σου.
Στην απευκταία περίπτωση που η γκόμενα του
κολλητού σου σε ενδιαφέρει περισσότερο από το "φιλολογικό" που
συζητάμε τόση ώρα (και που καλείσαι να παραδεχτείς ότι σου έχει τύχει), ΠΡΕΠΕΙ
ΝΑ ΤΡΕΞΕΙΣ να το ξεκαθαρίσεις στον ίδιον το συντομότερο δυνατό. Άμεσα.
Υπερ-άμεσα. Η γκόμενα του κολλητού σου είναι μια γκόμενα που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ για
σένα σε κανένα άλλο επίπεδο πλην του δυαδικού 0,1 που αναλύσαμε πιο πάνω. Κι ας
τραγουδάει ο Λάκης Τζορντανέλλι και μετά ο Λάμπης Λιβιεράτος ότι "του
φίλου μου η μικρή μ' άνοιξε πληγή". Καλά να πάθει ο Λάκης. (Κι εσύ
λάμπεις, Λάμπη).
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ (ΑΦΟΥ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ Ο,ΤΙ ΛΕΕΙ Ο
ΤΙΤΛΟΣ)
Η πρώτη και η τελευταία φορά που μπορείς να
παραδεχτείς ότι σου αρέσει η γκόμενα του κολλητού σου είναι μόνο στο πρώτο σας
τετ-α-τετ. Κι αυτή είναι μια σκέψη που δεν πρέπει να πάρεις μαζί σου και στο
σπίτι. Όχι ότι είναι λίγοι αυτοί που το 'χουν κάνει. Μες στη ζωή είναι (κι)
αυτά… (oneman)
Paulitos
