Το να
είσαι μόνος, δεν είναι και το πιο τέλειο μοντέλο που κυκλοφορεί στη σύγχρονη
κοινωνία μας, δεν είναι αυτό που θα σε χρίσει «ήρωα» ή «νικητή»!
Το «γεννιόμαστε
μόνοι και φεύγουμε μόνοι» είναι μια γελοία θεωρία που τη χρησιμοποιούν όσοι
φοβούνται και τη σκιά τους και την υιοθετούν όσοι είναι κενοί από αισθήματα και
εμπειρίες.
Σε μια σύγχρονη
κοινωνία, ο άνθρωπος έχει ανάγκη το διάλογο, τις σχέσεις, τα βοηθήματα εκείνα
που θα του δώσουν την ώθηση να ξεδιπλώσει τα δικά του χαρίσματα, που θα τον
κάνουν να κλείσει πίσω του την πόρτα της μοναξιάς.
Οι κοινωνικές
επαφές είναι το αλατοπίπερο στη ζωή, είναι αυτές που μας χρωματίζουν την
καθημερινότητα και μας θυμίζουν ότι αυτό που πλανάται γύρω σου είναι έκφραση
δημιουργίας, είναι μελωδίες αγάπης.
Οι άνθρωποι,
αυτά τα μυαλωμένα όντα, για να εκφραστούν και να εξωτερικεύσουν ό,τι κρύβουν
μέσα τους, πάντα αναζητούν έναν ακροατή.
Έναν άλλο
άνθρωπο, με τις ίδιες πιθανόν ανάγκες, που μαζί του θα καλλιεργήσει τον
ακατέργαστο πλούτο της ψυχής του και θα μοιραστεί τις γνώσεις του μυαλού.
Συνήθως, αυτόν
τον άλλο άνθρωπο τον αποκαλούμε «φίλο», χωρίς βέβαια να είμαστε σίγουροι ότι
αυτός ο τίτλος ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή στη δομημένη ορολογία του
χαρακτήρα μας.
Είθισται πάντως
να είναι αυτός που μας ακούει, που αφουγκράζεται τις ανάγκες μας, που μας
κρατάει το χέρι και πορεύεται μαζί μας, το αφτί μας, αυτός που θα είναι πάντα
στις υπηρεσίες μας και τις προσταγές μας, αποφεύγοντας όμως εμείς οι ίδιοι να
πράξουμε το ανάλογο για τον ίδιο ή ίσως για κάποιον άλλο.
Εύκολα λοιπόν
ξορκίζεις τη μοναξιά, δύσκολα αφιερώνεις μια ολόκληρη ζωή σ’ ένα «φίλο», καθώς
ο φίλος είναι το «φιλο»σοφικό κομμάτι της ζωής και ο εραστής, το σαρκικό της υποταγής…
Παύλος Ανδριάς
