Μετά την αναπνοή, είναι η σκέψη. Το
δεύτερο εκείνο στοιχείο που μας κρατάει ζωντανούς ως ανθρώπινα όντα...
Με τη σκέψη δηλώνουμε παρόν καθημερινά
την παρουσία μας σε κάθε δράση, με τη σκέψη ακονίζουμε το μυαλό μας και δίνουμε
πνοή στις κινήσεις μας.
Μηχανικά στη ζωή μας δε γίνεται τίποτα,
όπως και τίποτα δεν πρέπει να λειτουργεί παρά τη θέλησή μας. Εμείς αποφασίζουμε
για το σήμερα, για τον ημερήσιο κύκλο δραστηριοτήτων, αφού το αύριο είναι κάτι
αόριστο, κάτι που δεν γνωρίζουμε αν θα το ζήσουμε.
Το να πεις σήμερα κατεβάζω ρολά και δεν
σκέφτομαι γιατί απογοητεύτηκα, γιατί πληγώθηκα, γιατί θύμωσα, είναι γελοίο και
παράλληλα εγκληματικό.
Καθημερινά επιβάλλεται να μελετάμε κάθε
κίνηση και να πράττουμε ανάλογα, αν θέλουμε να είμαστε ενεργά μέλη της
κοινωνίας και άξιοι οδηγοί αυτών που μας ακολουθούν.
Άτοπο και σαχλό το «αφήνω τα
πράγματα στην τύχη τους», καθώς με αυτό δηλώνεις μια ηττοπάθεια απέναντι στον
εαυτό σου και μια δειλία απέναντι στη ζωή.
Η ζωή θέλει δράση και όσο πιο νωρίς το
καταλάβεις, να ξέρεις ότι θα λάβεις και τα δώρα της.
Όσο κωλυσιεργείς και επαναπαύεσαι στα
«θέλω» κάποιου άλλου, το μόνο που θα λάβεις θα είναι μια αυστηρή τιμωρία.
Σκέψου ότι δεν είσαι μόνος σ’ αυτόν τον
κόσμο. Σκέψου ότι η κοινωνία έχει ανάγκη ν’ ακούσει τη δικιά σου γνώμη, όπως
έχει ανάγκη και τη συμμετοχή σου.
Σκέψου και πράξε ανάλογα…
Παύλος
Ανδριάς
