…με τη «φωνή» και την υπογραφή της
Σμαραγδής
ΜΠΙΛΙ: Ο δρόμος είναι μακρύς. Αντέχεις;
ΛΑΙΟΝΕΛ: Δεν χρειάζεται ν’ απαντήσω! Ξέρεις!...
ΜΠΙΛΙ: Πώς αρχίζουμε; Έχω ξεχάσει πώς είναι
να μιλάς, να μοιράζεσαι….(με νοσταλγικό ύφος) θυμάμαι μια φωνή που έλεγε
παραμύθια….(με παράπονο) όχι όμως σε μένα! (παίρνει μια βαθιά αναπνοή,
χαμογελά) Mια
φορά κι έναν καιρό….
(απόσπασμα από το θεατρικό «Πριν ο ήλιος δύσει»)
Καθώς ο ήλιος πάει να γείρει προς τη
δύση του, περνά από μπροστά μας η ζωή ενός νέου ανθρώπου, όπως την διηγείται
στον ιερέα των φυλακών. Ξεδιπλώνει το χθες του και το σήμερα… για να δούμε μέσα
από ποιες σκοτεινές διαδρομές κατέληξε να βλέπει τον ήλιο και τον ουρανό μέσα
από ένα καγκελόφραχτο παράθυρο, μα και για να ανακαλύψουμε μια τόση δα μικρή
φλογίτσα φωτός που κρατά κρυμμένη σε μια γωνιά της καρδιάς του.
Κι αν ετούτη η πορεία ζωής μοιάζει με
παραμύθι, κάποιος ίσως να’ λεγε πως είναι ένα «πονεμένο γλυκόπικρο παραμύθι»,
με ένα δάκρυ να κυλά στην άκρη του
ματιού και μ’ ένα δειλό χαμόγελο να
σχηματίζεται στα χείλη… εκεί προς το τέλος, όταν έρχεται η ώρα της κάθαρσης.
