Η
πρώτη σπίθα άναψε Παρασκευή το μεσημέρι,
η
Ηλεία χαροκάηκε από ύπουλο πύρινο χέρι.
Μάνα
με τα παιδιά στην αγκαλιά κάηκε στο βωμό
από
τις γλώσσες της φωτιάς.
Η
πύρινη λαίλαπα δεν έκανε διακρίσεις…
Σπίτια,
ζώα και άνθρωποι κουβάρι έγιναν ένα,
ο
τρόμος ήρθε σαν εχθρός να τους αφαιρέσει ζωή και βιός.
Η
πλάση όλη δάκρυσε με την οργή της φύσης,
ο
ανθρώπινος νους στάθηκε αδύνατος να δώσει σωτήρια λύση…
Η
πύρινη λαίλαπα δεν έκανε διακρίσεις…
Σαν
τέρας κατασπάραξε χρόνο και ιστορία,
σημάδι
έλαβε κακό την Αρχαία Ολυμπία.
Μέσα
σε μερικά νεκρικά λεπτά έκαψε το λίκνο του πολιτισμού,
ο
Δίας τυφλώθηκε και παραδόθηκε στο τέρας του κακού.
Η
πύρινη λαίλαπα δεν έκανε διακρίσεις…
Ο
φόβος και η απόγνωση κουβάρι έγιναν ένα,
στα
μάτια του μικρού παιδιού, όλα φαινόντουσαν ως ψέμα.
Ήταν
η ώρα η κακιά, ήταν του κράτους η αδιαφορία,
του
σατανά μια μαχαιριά που σκότωσε την Ηλεία.
Η
πύρινη λαίλαπα δεν έκανε διακρίσεις…
Πέρασαν
χρόνια αρκετά από εκείνη την δολοφονική χρονιά,
κανείς
δεν βρήκε τον εχθρό, το δολοφόνο που αφαίρεσε τα παιδιά από το γονιό,
που
άφησε πίσω του χαροκαμένα ορφανά,
μιας
και το κράτος αντί για αγκαλιά, έστρωνε πράσινα χαλιά.
Η
πύρινη λαίλαπα δεν έκανε διακρίσεις…
(...μια σκέψη πόνου για εκείνους
που «θυσιάστηκαν» στην Ηλεία το 2007, από το κράτος της αδιαφορίας - Παύλος
Ανδριάς)
