Μνήμες από την πύρινη κόλαση… που έκαψε τις ζωές μας!!!

Έχουν περάσει εφτά χρόνια μετά τις φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία. Μια από τις συγκλονιστικές περιγραφές των μαύρων εκείνων ημερών είναι της Βασιλικής Σαμουρίδη από την Ανδρίτσαινα που αναφέρει πως "...

οι μνήμες από τις πυρκαγιές του εφτά, είναι τόσο νωπές, που ακόμη έχω την απαίσια μυρωδιά της καμένης γης στα ρουθούνια μου. Όσο για τις εικόνες που περνάνε από μπροστά μου ... μοιάζουν απερίγραπτα τραγικές. Η πρώτη σπίθα άναψε μια Παρασκευή μεσημέρι. Η φλόγες που ξέσπασαν άρχισαν να απειλούν τα κάτω χωριά, Μπαλέικα, Σίμου, Σέκουλα.

Ο χρόνος που χρειάστηκε για να ενημερωθούμε για το τι συνέβαινε ήταν αρκετός ώστε να αρχίσουν να απειλούνται τα χωριά Δραϊνα, Αλιφείρα, Καλλιθέα με κατεύθυνση προς Αμυγδαλιές. Μέχρι το βράδυ είχαν καεί αμέτρητα στρέμματα δάσους, σπίτια και ζώα. Κόποι μιας ολόκληρης ζωής πολλών φτωχών ανθρώπων, είχαν ολοκληρωτικά χαθεί. Η πύρινη λαίλαπα συνέχιζε ακάθεκτη να κατακαίει τα πάντα στο πέρασμα της, αφήνοντας πίσω της σύντριμμα και κατέτρωγε αχόρταγα τα πάντα γύρω της. Ένα πραγματικό κτήνος, λες κι είχε ψυχή γεμάτη μίσος για οτιδήποτε ζωντανό. Αυτή την αίσθηση είχα πραγματικά για αυτό που αντίκριζα μπροστά μου.

Ήμουν έντρομη.

Ήξερα πως ήταν εναντίον μας ένα θεριό ανίκητο, που παλεύαμε σε μια άνιση μάχη. Προσπαθούσαμε με κάθε δυνατό τρόπο, να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον ανελέητο εχθρό. Ότι μέσο μπορούσαμε να διαθέσουμε, το χρησιμοποιήσαμε. Εγκαταλελειμμένοι από κάθε κρατική βοήθεια καθώς την ίδια στιγμή καιγόταν η Αρχαία Ολυμπία. Η Φωτιά έκαιγε το λίκνο του πολιτισμού. Προσπαθούσαμε με κάθε δύναμη που είχαμε να σώσουμε ότι είχε απομείνει απυρπόλητο. Η βοήθεια που μας παρέχονταν ήταν πρακτικά ανύπαρκτη... Κι εμείς μόνο ψυχή είχαμε να δώσουμε... και τη δώσαμε ολόκληρη!

Η Ανδρίτσαινα και τα γύρω χωριά, συνέχιζαν να καίγονταν για τρεις ολόκληρες ημέρες. Ο κόσμος που είχε εγκαταλείψει τα σπίτια του, ήταν κατάκοπος. Άνθρωποι στοιβαγμένοι όπως- όπως σε οποιοδήποτε σημείο της Ανδρίτσαινας, απηυδισμένοι και πικραμένοι, δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τι γίνονταν γύρω τους. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όλα αυτά τα απεγνωσμένα βλέμματα γύρω μου. Πόνος, δάκρυα, φόβος, απόγνωση, δέος... και ένα μεγάλο ερωτηματικό ήταν καρφωμένο στο βλέμμα όλων τους. Τα μικρά παιδιά προσπαθούσαν τρομαγμένα να καταλάβουν τι συνέβαινε και ήταν αδύνατον να τα καθησυχάσουμε με κάποιο αθώο ψέμα. Γιατί δεν υπήρχαν πια ψέματα να πούμε, μπροστά μας ήταν η αλήθεια, γυμνή κι άσχημη.

Προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε τους πάντες, έστω δίνοντας ένα ποτήρι νερό η μια βρεγμένη πετσέτα για να μην καίγεται το πρόσωπο τους από τον πυρακτωμένο αέρα. Αναπνέαμε όλοι το δηλητήριο από το σύννεφο καπνού που βύθισε την Ανδρίτσαινα στο μισοσκόταδο.

Νόμιζα ότι ο ήλιος είχε χαθεί για πάντα μέσα στον κουρνιαχτό της πυρκαγιάς. Ζητήσαμε να μείνουν όλα τα μαγαζιά και τα καταλύματα της Ανδρίτσαινας ανοιχτά και να παρέχουν κάθε βοήθεια σε όποιον χρειάζονταν. Και αυτοί που χρειάζονταν βοήθεια, πλήθαιναν ώρα την ώρα.

Το πύρινο Κτήνος συνέχιζε να καταβροχθίζει γη, ανθρώπους, βλάστηση και ζώα, μέχρι που το πρωί της Δευτέρας πλησίασε την Ανδρίτσαινα.

Τρία διαφορετικά μέτωπα υψώνονταν σαν αδιαπέραστοι τοίχοι από φωτιά και καπνό κι έζωναν την πόλη. Οι φλόγες είχαν ήδη κάψει ότι βρέθηκε στο πέρασμα τους από την Ζαχάρω μέχρι εδώ και είχαν αφήσει πίσω τους ακριβώς αυτό που λένε ''κρανίου τόπο''.
Τραγικές φιγούρες οι άνθρωποι που έχασαν δικούς τους, να μετρούν πληγές που δεν θα κλείσουν ποτέ.

Πλέον όμως, εδώ στην Ανδρίτσαινα, ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ότι κι αν ήταν αυτό που θα έρχονταν εναντίον μας. Η εμπειρία όλων των προηγούμενων ημερών μας είχε δείξει πως για να τα καταφέρουμε ,πρέπει να παλέψουμε μόνοι μας. Αν ήταν να σώσουμε ότι είχε απομείνει, έπρεπε να ήμαστε οργανωμένοι και συντονισμένοι. Μια γροθιά σφιχτή, απέναντι στο ανήμερο θεριό.

Έτσι , κυρίως οι νέοι της Ανδρίτσαινας , χωρισμένοι σε τρείς ομάδες, όσα και τα μέτωπα της φωτιάς, με κλαριά από δέντρα, κουβάδες, λάστιχα κι ό,τι άλλο βρήκαμε μπροστά μας, δώσαμε τη μάχη μας με τη πύρινη λαίλαπα και τα καταφέραμε. Ακόμα δεν πιστεύω το πώς, αλλά τη σταματήσαμε.

Είδα τον Γιάννη και τον Θοδωρή, κι άκουγα κι άλλους που μου τους έκρυβε ο καπνός , να προσπαθούν να σβήσουν τις φλόγες που έζωναν το βενζινάδικο. Τα αέρια από τα καύσιμα θα μπορούσαν να ανατιναχτούν ανά πάσα στιγμή και να τους σκοτώσουν όλους. Δεν είδα κανέναν να φεύγει και να τα παρατάει. Δεν είδα κανέναν να τον τρομάζει ο θάνατος κι ένοιωσα το Δέος. Το δεύτερο μέτωπο που ερχόταν ακάθεκτο να καταπιεί την Ανδρίτσαινα, το δάμασε το δικό μας πυροσβεστικό, με τα δικά μας παιδιά. Ο Γιώργος, ο Βαγγέλης, ο Τάκης , ο Πέτρος που το χειρίζονταν εθελοντικά, κατάχτησαν δικαιωματικά τον τίτλο του ''εθελοντή πυροσβέστη''. Τον τίμησαν τότε και τον τιμούν ακόμα.

Η επόμενη καταστροφή, έρχονταν από την άλλη μεριά της Ανδρίτσαινας, από την κατεύθυνση της Μεγαλόπολης. Ο αέρας εκείνη την ώρα ήταν μανιασμένα δυνατός, κι η φωτιά έτρεχε μαζί του. Ερχόταν προς το μέρος μας κι η σφοδρότητα του διάπυρου αέρα μας τρόμαξε. Οι φλόγες πετούσαν από δέντρο σε δέντρο λες και ταΐζονταν από την ίδια τη μανία τους, λες και έκαιγαν τον ίδιο τον αέρα που τις μετέφερε στη ράχη του. Δεν μπορώ να πω με λέξεις αυτό που αισθάνθηκα κείνη τη μέρα, ξέρω πως η γλώσσα έχει χιλιάδες υποψήφιες εκφράσεις, μα εγώ δεν μπορώ να βρω καμία. Τίποτα που να περιγράφει το φόβο, την απόγνωση, το δέος και τη φρίκη με μια λέξη.

Εκείνη τη στιγμή υπήρξε κάποια προσπάθεια, από πυροσβεστικά αεροπλάνα να την αποδυναμώσουν, που όμως ήταν αδύνατον να πλησιάσουν λόγο των δυνατών ανέμων. Χάσαμε όλες τις ελπίδες μας και το μόνο σκεφτόμασταν πια ήταν το που να σταθούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια για να μην καούμε όταν θα έφτανε η φωτιά.
Με κάποιο ανεξήγητο, λες μαγικό, τρόπο τότε ο αέρας κόπασε και χωρίς λόγο σταμάτησε. Το πύρινο θεριό ησύχασε με αποτέλεσμα το πυροσβεστικό μας όχημα να κατέβει έως εκεί και να θέσει τη φωτιά υπό έλεγχο. Έτσι, σώθηκε η Ανδρίτσαινα από τις φονικές φωτιές του 2007, πολεμήσαμε άγρια και με όλες μας τις δυνάμεις. Αντλήσαμε από δεξαμενές κουράγιου που δεν ξέραμε ότι είχαμε και υποστηρίξαμε ο ένας τον άλλο χωρίς να υπολογίσουμε τίποτα και κανέναν.

Σχεδόν επιτάξαμε το πυροσβεστικό όχημα που ήθελε να φύγει με διαταγές άνωθεν και μείναμε όταν το κράτος σχεδόν μας διέταζε να φύγουμε. Κάναμε ό,τι ήταν απαραίτητο κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνουμε.

 Ήμασταν όλοι μαζί, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Βλάσης, ο Χρήστος κι όλοι όσοι νοιώσαμε την κάψα της φωτιάς να μας τσουρουφλίζει. Είμαι σίγουρη ότι είναι πολλοί περισσότεροι οι άνθρωποι που έκαναν περισσότερα απ αυτά που μπορούσαν, αξίζουν ένα ευχαριστώ, μεγάλο όσο η γενναιότητά τους.

Τα συμπεράσματα μου από όλο αυτό είναι σαν ένα νόμισμα με δυο όψεις. Η όψη του κακού που με κάνει να μισώ τον άνθρωπο για τα εγκληματικά του ένστικτα και για την απερισκεψία του απέναντι σε ότι του έχει χαριστεί απλόχερα από τη φύση... Κι από άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ο αλτρουισμός , που κάνει τους ανθρώπους της ίδιας φυλής με αυτούς που προκαλούν το κακό, να ενώνονται απέναντι στη δυσκολία και αλληλοϋποστηριζόμενοι , να μπορούν το ακατόρθωτο. Να στέκονται αντιμέτωποι στην ασχημία της δολιότητας αυτών που φέρνουν την καταστροφή και να μην τους αφήνουν να ολοκληρώσουν το έργο τους.

Ποιοι είναι λιγότεροι , ποιοι είναι περισσότεροι, δεν ξέρω ,στο χέρι μας είναι να γίνουμε περισσότεροι αυτοί που μπορούμε να κάνουμε την ανατροπή. Να παλέψουμε στη πλευρά του σωστού και του δικαίου. Σε ότι αφορά στις πυρκαγιές, κινητοποιηθείτε και προετοιμαστείτε μόνοι σας. Μην περιμένετε απ το κράτος τίποτα και καμία βοήθεια γιατί ίσως δεν έρθει ποτέ. Καθαρίστε τα χωράφια σας από τα ξερά χόρτα, και τα σπίτια σας γύρω-γύρω από οτιδήποτε μπορεί να πιάσει φωτιά. Προσέξτε που πετάτε σκουπίδια και αποθηκεύστε νερό για ώρα ανάγκης. Οργανωθείτε καλυτέρα κάνοντας ειδικά σεμινάρια πυρόσβεσης, έτσι ώστε να επέμβετε καταλυτικά όταν θα χρειαστεί. Βάλτε τους συχνά βολεμένους δημοτικούς άρχοντες, να δραστηριοποιηθούν κι ασκήστε πιέσεις σε όποιους ξέρετε για να δημιουργηθούν οι κατάλληλες υποδομές πρόληψης. Η έγκαιρη κι αποτελεσματική επέμβαση είναι η λύση ... Ίσως η μοναδική λύση. Έτσι μπορούμε όλοι μαζί να προλάβουμε το ανεπανόρθωτο. Αφού εμείς τα καταφέραμε, μπορείτε κι εσείς!
Μπορούμε όλοι, αρκεί να θέλουμε! (ilialive, deepgreece)