Το επόμενο πρωί με βρήκε μαζί με το Λουκά να απολαμβάνουμε το καφεδάκι
μας στο κιόσκι μόνοι μας, καθώς η υπόλοιπη παρέα είχε διασκορπιστεί.
Η Βαλίνα είχε φύγει από νωρίς για να πάει να παραλάβει τους υπόλοιπους
καλεσμένους του Dr. από το λιμάνι και οι δυο κυρίες με...
Όπως ήταν φυσικό η συζήτηση μας κινήθηκε στα πεπραγμένα της χθεσινής
βραδιάς, με το Λουκά να μου κάνει τεστ παρατηρητικότητας και συνοχής εννοιών.
«Είδες σε ποιο σημείο άλλαξε η συμπεριφορά της;» με ρώτησε, θέλοντας να
κλείσει το παιχνίδι των ερωτήσεων, πριν γίνει κουραστικό.
«Φυσικά», του απάντησα γεμάτος σιγουριά.
«Εκεί που την ρώτησες για την πρόταση γάμου».
«Α, γεια σου. Εκεί που αναγκάζεις τον άλλον να ξεφύγει από τη γενικότητα
και του ζητάς να εστιάσει τη σκέψη του σε κάτι συγκεκριμένο, σε μια ιδιαίτερη
στιγμή.
Είναι η στιγμή που από μόνος του βάζει ένα τεράστιο Χ σε όσα έχει πει
και μη γνωρίζοντας την ψυχική κατάσταση του συνομιλητή, για να μη φανεί κακός,
ανάποδος, στριμμένος ή κομπλεξάκιας, προτιμάει να πει τα πράγματα με τ’ όνομά
τους, ώστε να μη γίνει δέκτης αρνητικών σχολίων και πικρόχολων κατηγοριών.
Αυτό ακριβώς έκανε και η Φελίσια. Προτίμησε να περιγράψει το γεγονός
όπως έλαβε χώρα, αφήνοντας εσάς να την πάρετε με καλό μάτι, αδιαφορώντας αν
αυτό που έκανε, φανέρωνε ποιος ήταν ο λάθος σ’ αυτή τη σχέση.
Και επειδή γνώρισα τον Ιπποκράτη σε πληροφορώ φίλε, σπάνια βρίσκεις
τέτοιους άντρες.
Το λάθος της Φελίσια ήταν ότι έριξε το βάρος στην καριέρα, πιστεύοντας
ότι μέσω αυτής θα κατακτήσει τα πάντα αδιαφορώντας για τα θέλω του Ιπποκράτη.
Όταν όμως είδε ότι το πουλάκι ήταν έτοιμο να πετάξει, σε συνδυασμό με το
νεαρό της ηλικίας του, την έπιασαν οι ανασφάλειες και αντί να κάνει τη σωστή
κίνηση, πέφτοντας θύμα του εγωισμού της, τα τίναξε όλα στον αέρα, σε αντίθεση
με την Ελένη που από τη μέρα που μπήκε στην εφηβεία και ένιωσε τα πρώτα
σκιρτήματα, ήταν όλα για σένα μάτια μου».
Μη μπορώντας να κρύψω την ικανοποίηση μου, μ’ ένα χαμόγελο ίσα με τ’
αφτιά, ήπια λίγο καφέ.
«Είσαι μια κρυφοπουτανίτσα εσύ, άλλο πράγμα» μου είπε, ξεσπώντας μαζί
στα γέλια.
«Πειράζει που είμαι λιγάκι, περίεργος;»
«Όχι παλικάρι μου. Καρφώνεσαι όμως βρε αδερφάκι μου και αν δεν μου είχε
πει ο Αλέξανδρος κάποια πράγματα για σένα, δε νομίζω να καθόσουνα τώρα απέναντι
μου» συμπλήρωσε με νόημα.
«Δεν θέλω να γίνω πιεστικός, αλλά αν…»
«Αυτά τα δημοσιογραφίστικα άστα σε μένα. Υποσχέθηκα ότι θα συζητήσω μαζί
σου και το κάνω. Τα υπόλοιπα είναι σάχλες της καθημερινότητας…
(απόσπασμα
από το βιβλίο «ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ» του Παύλου Ανδριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, Χ.
Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
