Το βολάν… του Ταλιμπάν
Ξεκινάς
το πρωί με τη δροσούλα για να πας στη δουλειά, μπαίνεις στο αυτοκίνητο, βάζεις
τη μουσικούλα σου για να πάρεις ενέργεια και ξεκινάς…
Ξαφνικά
φρενάρεις απότομα και κάνεις το σταυρό σου, βλέποντας τον αόμματο να παραβιάζει
το stop και λέγοντας ένα φευγάτο
sorry, να χάνεται στο βάθος
του δρόμου!
Ξαναξεκινάς,
αφήνεις πίσω σου το τυχαίο γεγονός και αεράτος μπαίνεις στην Αττική Οδό, έχοντας
μέχρι εκείνη την ώρα δει το γκομενάκι και τον παππού να οδηγάνε το … κάρο, αλλά
να μιλάνε στο κινητό και να το πηγαίνουν σα βάρκα στο γιαλό!
Ρίχνεις
το πρώτο καντήλι για το καλό, κάνεις προσπέραση στον μπροστινό που οδηγεί λες
και είναι χεσμένος από καιρό και φοβάται μη λερώσει το παντελονάκι το λευκό και
εκεί είναι που παθαίνεις το εγκεφαλικό, με τον πισινό να σου αναβοσβήνει τα φώτα
για να προσπεράσει… το σιδηρόδρομο που έχει σχηματιστεί στη λωρίδα των νευρικών!
Τον
φασκελώνεις του κατεβάζεις ότι έχει όσιο και ιερό , μαρσάρεις και στην επόμενη έξοδο
την κάνεις για να αποφύγεις το φονικό, αλλά εκείνο σε περιμένει στο μεθεπόμενο στενό
με την αχλάδω που βγάζει τα βλέφαρα στο φανάρι με το Σταμάτη τον ερυθρό!
Κορνάρεις,
φωνάζεις, αλλά αυτή στο καθήκον το πρωινό, να μπλοκάρει το δρόμο, να
στολίζεται, να αρωματίζεται , για να πηγαίνει να βγάλει τα μάτια της με κάποιο αρσενικό…
Και
σε ρωτάω εγώ που θέλω να πάω στο δρόμο μου, να πάω να εργαστώ, τι φταίω να τρώω
τη γόπα από το τσιγάρο του μπροστινού που με στυλ πετά και την πάνα του μωρού
που η μαμά ξεσκάτισε και πέταξε από το παράθυρο! Τι;
Αλλά
οι νόμοι δεν υπάρχουν πια, ούτε και η παιδεία, αφού από το σπίτι μας μαθαίνουν,
με το που βγαίνουμε από την πόρτα να είμαστε πρώτοι στη … «μαεστρία»…
Το τσαρούχι
