Η Κατερίνα ήρθε στην «αυλή»
μας συντροφιά με το...
χαμόγελό της, για να μιλήσουμε για όλα. Για την τέχνη που
υπηρετεί, για τα πιστεύω της για τη σχέση ηθοποιού και θεατή, για τις σκέψεις
και τα ενδιαφέροντά της…
Τι
ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Σίγουρα το πως ήρθα
αρχικά σε επαφή με το αντικείμενο ήταν εντελώς τυχαίο. Απλώς... έτυχε. Το γιατί
παρέμεινα -και επέμεινα- σε αυτό, έχει να κάνει με το ότι απαντάει σε πολλές
προσωπικές μου ανάγκες: στην αγάπη μου για τα κείμενα και τις ιστορίες. Η υποκριτική
έχει κίνηση, σύνδεση και ομαδικότητα, μουσική, αισθητική, φαντασία, συναίσθημα,
έρευνα, πειραματισμό, παιχνίδι... και τι δεν έχει! Τα έχει όλα!
Τι
σας έκανε να συμμετέχετε στην παράσταση «Μην πυροβολείς τα σπουργίτια» &
ποιος είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Και πάλι θα απαντήσω
ότι ήρθα εντελώς τυχαία στην ακρόαση και μάλιστα θεωρώντας ότι μάλλον δε θα
κάνω για αυτή την παράσταση... Στο έργο , το πρόσωπο που υποδύομαι είναι μια
νεαρή κοπέλα που την προσλαμβάνουν για να παίξει το ρόλο της Κορντέλια, της μικρότερης
κόρης του Ληρ- έχουμε δηλαδή τη συνθήκη της πρόβας μέσα σε όλη την παράσταση.
Αυτή η κοπέλα, λοιπόν, είναι το αντίθετο των άλλων δύο προσώπων, του Λάκη και
του Μάκη: ενθουσιάζεται, έχει όνειρα εκεί που οι άλλοι τα έχουνε χάσει, έχει
άλλο ρυθμό, εσωτερικό και εξωτερικό... Κάποιος απαισιόδοξος μπορεί να έλεγε ότι
εκείνη είναι το πριν, εκεί που οι άλλοι είναι το μετά. Εγώ πάλι θα έλεγα ότι
είναι μόνο μία από τις πιθανές εκδοχές αυτή.
Ποιο
μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Να αφεθεί σε αυτή να
τον πάει πέρα από την ήδη σχηματισμένη εικόνα που μπορεί να έχει... Όπως λέει
και στο έργο ο Μάκης στη νεαρή ηθοποιό, "άσε το κείμενο να σε πηγαίνει όπου
θέλει αυτό, χωρίς συνείδηση καμιά". Πρώτα αισθανόμαστε και μετά
καταλαβαίνουμε λογικά.
Τι
πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση;
Αισθητική, ξεκάθαρο
στόχο και λόγο για τον οποίο πραγματοποιείται, ρυθμό και μουσικότητα.
Αληθοφάνεια. Πάνω από όλα, να έχει την πρόθεση να υπηρετήσει το θεατή, να
γίνεται για αυτόν και μόνο.
Τι
σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς;
Είναι ένας πραγματικός
τόπος όπου μπορούν να συμβούν εξωπραγματικά πράγματα, να συνδυαστούν συνθήκες
ασύμβατες, να λειτουργήσει ο χώρος πολλαπλά, όπως σε ένα όνειρο. Να συναντηθούν
οι νεκροί με τους ζωντανούς, να ταξιδέψει κανείς ως την άλλη άκρη του κόσμου,
να γίνουν μαγικά, να βρέξει σε εσωτερικό χώρο...
Αν
σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής σκηνής,
ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;
Ποπό δύσκολη ερώτηση-
ίσως να έλεγα την Αντιγόνη. Βάζει τόσο διαχρονικά ερωτήματα για την εξουσία και
την κατάχρηση αυτής, για τον πόλεμο, για το σε τι και σε ποιον τελικά πρέπει να
απαντήσουμε εμείς οι άνθρωποι. Για εμένα, υμνεί την ανυπακοή και την αντίσταση
μπροστά στην αυθαιρεσία της εξουσίας: πρόκειται άλλωστε για κάποια "ανίσχυρη"
που αντιστέκεται με θάρρος μπροστά σε κάποιον πανίσχυρο. Και το κάνει επειδή
αγαπάει και επειδή θεωρεί ότι αυτό είναι το σωστό.
Ποιος
είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;
Δεν ξέρω για αγαπημένο-
αλλά αγαπώ πολύ τον Τσέχωφ, τον Κολτές, τον Μπρεχτ.
Ποιο
είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Το φλάουτο μου. Είναι
ενδεχομένως το μοναδικό αντικείμενο με το οποίο είμαι πάρα πολύ συναισθηματικά δεμένη. Το έχω εδώ και
πάρα πολλά χρόνια και, μάλιστα, στις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Δεν ξέρω βέβαια αν θα μπορούσα να το ονομάσω
γούρι -καθώς το γούρι υποδηλώνει
κάτι μικρό.
Ποια
είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Υπάρχει μία - που
δυστυχώς έφυγε όταν κόπηκε το έργο: "η απόφαση είναι μια στιγμή τρέλας".
Αλλά και μία που λέει ο Λάκης: "λάβε υπόψιν σου ότι εάν έχει μία
πιθανότητα στο εκατομμύριο κάνοντας κάτι να πετύχεις, με το να αποφασίζεις να
μην κάνεις τίποτα δεν έχεις ούτε αυτή την πιθανότητα".
Αν
σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Πρώτα να δοκιμάζει και
μετά να σκέφτεται. Και ας φοβάται. Θαρραλέος δεν είναι αυτός που δε φοβάται,
αλλά αυτός που πράττει παρόλο που φοβάται.
Η Κατερίνα Κωνσταντίνου
γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε από μικρή ηλικία με τη μουσική
και σπούδασε φλάουτο στο δημοτικό ωδείο Αγίας Παρασκευής.
Αποφοίτησε το 2016 από
τη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών και το 2019 από τη Ανώτερη Δραματική Σχολή
Ιάκωβος Καμπανέλλης. Έχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, ως αρχιτέκτων, ως διδάσκουσα
σε φροντιστήριο σχεδίου και ως εμψυχώτρια σε παιδικές εκδηλώσεις.
Το “Μην πυροβολείς τα
σπουργίτια” είναι η πρώτη επαγγελματική παράσταση στην οποία συμμετέχει ως
ηθοποιός.
(Για
τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
