Γράφει ο Κώστας
Ανυφαντής
Γεννήθηκα πριν λίγους
μήνες στην Άπω Ανατολή...
και πιο συγκεκριμένα σε κάποια από τις επαρχίες της πολύβουης
και αχανούς Κίνας.
Δυστυχώς δεν ξέρω ποιοί
είναι οι γονείς μου, άγνωστου πατρός με χαρακτήρισαν. Άρχισα να μεγαλώνω στην
αχανή αυτή χώρα και.... αφού ενηλικιώθηκα πολύ σύντομα άρχισα να επηρεάζω και να προσκολλούμαι σε
αρκετούς πολίτες.
Δεν μου αρέσει να είμαι
μόνος μου, σε ποιον αρέσει φυσικά. Ήθελα να έχω ακόλουθους ,στην εποχή της
τεχνολογίας δε ζούμε εξάλλου; Και σε αυτό με βοήθησε ο υπερπληθυσμός και
μερικές φορές η καλή υγιεινή, τα ελλιπή μέτρα απολύμανσης και η έλλειψη
ατομικής καθαριότητας.
Πραγματικά άρχισα να
μεγαλώνω και οι ακόλουθοι μου το ίδιο. Το κινέζικο κράτος προσπάθησε να
αντισταθεί και να μου επιτεθεί και εκεί ναι τα χρειάστηκα λίγο. Άφησα λοιπόν
την πατρίδα μου και άρχισα να ταξιδεύω.
Επισκέφτηκα αρκετές γειτονικές χώρες και άρχισα να σπέρνω πανικό. Πάντα
όμως με γοήτευε η κοσμοπολίτικη Ευρώπη. Είχα ακούσει πολλά για αυτήν από τον ξάδερφό
μου τον Ήτα αλλά και από την γιαγιά μου
που αιώνες πριν είχε κάνει περιοδεία σε αρκετές περιοχές της γηραιάς Ηπείρου.
Η επίσκεψη μου συνέπεσε
με το καρναβάλι και φυσικά δεν θα υπήρχε καλύτερος προορισμός από την Βενετία.
Οι ακόλουθοι μου πολλαπλασιάστηκαν και ένα αμυδρό χαμόγελο άρχισε να
σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.
Ναι θα μπορούσα και εγώ
να επαναλάβω τον άθλο των προγόνων μου αν δεν έκανα το λάθος να επισκεφτώ την
ηλιόλουστη χώρα του Αριστοτέλη.
Τώρα νοιώθω πιο
αδύνατος, ξέρω πως οι μέρες μου είναι μετρημένες, ο ήλιος αρχίζει να με
σκοτώνει.
Αχ αυτοί οι Έλληνες όλα
τα αντιμετωπίζουν με δύναμη και χαμόγελο. Τώρα σιγά σιγά νοιώθω πως πλησιάζω
στο τέλος και στην εξόντωση μου.
Κρίμα και ήθελα να ζήσω…
