Με σιγουριά, απλότητα,
εμπιστοσύνη και ευαισθησία...
από την παιδική της ηλικία μέχρι σήμερα πορεύεται η
κα Ευθυμία Αθανασιάδου- Μάρακη. Μεγαλωμένη όπως όλα τα παιδιά της γενιάς της,
με βιώματα και αναμνήσεις χαραγμένες στη μνήμη της, βάζοντας στόχους και
κάνοντας όνειρα, συνεχίζει το ταξίδι της… μπαίνοντας σχετικά πρόσφατα στο
μαγικό κόσμο της συγγραφής.
Ένα
ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε
ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».
Εσείς,
είχατε λεύκωμα;
Προσωπικά δεν είχα
λεύκωμα. Στα χρόνια του σχολείου και ως έφηβη με τις φίλες μου εμπιστευόμασταν
η μια την άλλη και μοιραζόμασταν τα μυστικά και τις στιγμές μας περνώντας χρόνο
μαζί.
Που
το κρύβατε συνήθως;
Αν υποθέσουμε ότι είχα
λεύκωμα ,στο δωμάτιο μου, σε κάποιο συρτάρι προφανώς..
Πως
ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Κάπως... μίνιμαλ θα
έλεγα. Μεγάλο αλλά πολύ απλό, μόνο τα απαραίτητα, κρεβάτι, ντουλάπα, γραφείο
και μια καρέκλα.
Ποια
περιοδικά διαβάζατε;
Σχεδόν όσα περιοδικά
κυκλοφορούσαν την εποχή του ‘70-‘80. Κατερίνα, Μανίνα, Τιραμόλα, Μίκυ μάους , Μπλεκ,
Ρομάντζο, Φαντάζιο, Ντόμινο. Εκτός από μένα ,φανατικός αναγνώστης πολλών από
αυτών ήταν και ο πατέρας μου…Μόλις τα διάβαζα ζητούσε να τα διαβάσει κι εκείνος
με τη σειρά του.
Ποιο
ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Ήθελα να γίνω ξεναγός,
μου άρεσε η Γεωγραφία και τ’ Αγγλικά.
Πέρασα στη σχολή τουριστικών επιχειρήσεων, αλλά παράλληλα είχα δώσει εξετάσεις
και στην Πολεμική Αεροπορία και τελικά επέλεξα το δεύτερο το οποίο μου παρείχε
οικονομική ανεξαρτησία.
Ποιο
ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το
πρώτο μου βιβλίο που εκδόθηκε είναι το «Για όσα δεν μιλήσαμε ποτέ». Θέλησα να θίξω τις σχέσεις των ζευγαριών στο γάμο στη σημερινή
κοινωνία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μαζί αλλά και ο καθένας μόνος
του. Η ηρωίδα του βιβλίου, η Δέσποινα είναι μια γυναίκα η οποία αφοσιώνεται
στην καριέρα της, στο μεγάλωμα των παιδιών και στις κοινωνικές της υποχρεώσεις
παραμελώντας πολλές φορές τον άντρα της ,αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό. Ο
σύζυγός της, Δημήτρης, την παρακινεί να αφήσει τη δουλειά και να ασχοληθεί με
το σπίτι και την οικογένεια, καθώς
θεωρεί πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα ξανακερδίσει τη γυναίκα του. Και οι δυο τους
είναι υπεύθυνοι και καλοί οικογενειάρχες, σωστοί γονείς και πετυχημένοι στη
δουλειά τους. Με τον καιρό όμως χάνουν την επικοινωνία τους και την ψυχική τους
επαφή. Ο διορισμός του Δημήτρη στην Ικαρία θα γίνει και η διέξοδος από την
-πληκτική μέχρι τώρα- καθημερινότητά του. Ο Δημήτρης και η Δέσποινα είναι ένα
από τα χιλιάδες ζευγάρια που υπάρχουν γύρω μας, τα οποία μέρα με τη μέρα «χάνονται» στην καθημερινότητα και στις
υποχρεώσεις, θεωρούν τον σύντροφό τους δεδομένο, δεν «παλεύουν» ώστε να σώσουν
το γάμο ή τη σχέση τους και πάνω απ’ όλα δεν συζητούν ειλικρινά ως άνθρωποι.
Έτσι οι σχέσεις φθείρονται και ο καθένας βρίσκει διεξόδους αλλού.
Θυμάστε
την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Φυσικά, κάποιες πολύ
σημαντικές στιγμές στη ζωή μας μένουν πάντα χαραγμένες μέσα μας και αυτή ήταν βέβαια μία από αυτές. Έγινε στο
Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στην αίθουσα Αντώνης Τρίτσης και η
συγκίνηση ήταν μεγάλη, καθώς εκτός από
το γεγονός του ότι το πρώτο μου πόνημα ήταν στα πια στα χέρια μου, η αίθουσα
γέμισε με αγαπημένα πρόσωπα που με τίμησαν με την παρουσία τους. Φυσικά το
άγχος κυριαρχούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας αλλά ευτυχώς ήταν δίπλα μου ο
σύζυγός μου και ήταν αυτός που με έκανε
να το αποβάλλω δίνοντας μου περισσότερη
δύναμη.
Ποιο
είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Τα βιβλία του Λέο Μπουσκάλια και ειδικά το να ζεις, να αγαπάς, να
μαθαίνεις, το οποίο ήταν και το πρώτο που διάβασα από τον συγκεκριμένο και
ακολούθησαν φυσικά όλα τα υπόλοιπα βιβλία του. «Να ζεις: να κάνεις λάθη, να
πέφτεις, να ξανασηκώνεσαι, να αναρωτιέσαι, να βιώνεις νέες εμπειρίες, να
αναθεωρείς . Να αγαπάς: πάντα να αγαπάς, γιατί ζωή χωρίς αγάπη είναι μισή ζωή.
Το ιδανικότερο; Να αγαπάς και να αγαπιέσαι ταυτόχρονα . Να μαθαίνεις: όλα είναι
εμπειρίες και όλα είναι γνώση ..»
Ποια
ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
«Το εξπρές του
μεσονυχτίου» του Άλαν Πάρκερ το οποίο είχα δει στο σινεμά τότε.
Σινεμά
ή θέατρο;
Σινεμά και θέατρο
φυσικά.
Τηλεόραση
παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Παρακολουθούσαμε τα
σίριαλ της εποχής «Η γειτονιά μας», «Λούνα
Παρκ», «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι».
Αναμνήσεις
ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Πιστεύω και τα δύο σου
δίνουν δύναμη και κίνητρο για να προχωρήσεις στη ζωή. Οι αναμνήσεις είναι η ζωή
σου ,οι στιγμές που έφεραν στο παρόν και σε έκαναν αυτό που είσαι, αυτό που σε
καθορίζει ως άνθρωπο. Τα όνειρα είναι απαραίτητα ώστε να συνεχίζεις . Δεν μπορώ
να φανταστώ πως υπάρχει άνθρωπος χωρίς όνειρα για το μέλλον. Είναι η φύση μας που μας προστάζει να
σκεφτόμαστε το μετά, τη συνέχειά μας στη ζωή.
Ποια
ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Να είναι καλά τα
αγαπημένα μου πρόσωπα.
Περιγράψτε
μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο
βιβλίο σας;
Θεωρώ τυχερό τον εαυτό
μου που έχω αρκετές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Στο πρώτο βιβλίο που
άρχισα να γράφω και δεν έχει εκδοθεί ακόμα βέβαια, βάζω πολλές βιωματικές στιγμές
από την ζωή μου. Στην ηλικία των πέντε ετών, όταν είχαμε μεταναστεύσει στη
Γερμανία, είχα κάνει μια επέμβαση στο
λαιμό και δεν επιτρεπόταν να μπουν οι γονείς τις πρώτες ημέρες στο δωμάτιο ώστε
να μην ξεσηκώνονται τα παιδιά και κλαίνε. Υπήρχε ένα παραθυράκι, όπου μπορούσαν
να κοιτάξουν οι γονείς. Το βλέμμα μου έπιασε την μητέρα μου μέσα από αυτό το
παραθυράκι να με κοιτάζει. Φυσικά άρχισα να κλαίω και επειδή δεν επιτρεπόταν να
κλάψω λόγω της εγχείρησης, της επέτρεψαν να μπει στο δωμάτιο και να είναι δίπλα
μου. Αυτή η στιγμή ήταν από τις πιο όμορφες αλλά και πιο συγκινητική της
παιδικής μου ηλικίας την οποία θυμάμαι πεντακάθαρα ακόμα και σήμερα.
Η Ευθυμία Αθανασιάδου
γεννήθηκε και έζησε στις Σέρρες μέχρι την αποφοίτησή της από το Οικονομικό
Λύκειο Σερρών. Κατετάγη στην Πολεμική Αεροπορία και από τότε ζει μόνιμα στην
Αθήνα. Μετά την αποστράτευσή της από τις Ένοπλες Δυνάμεις ασχολείται με τη
συγγραφή. Έχει δύο κόρες.
(Για
τον aylogyros news
& την Καλλιόπη Γραμμένου)
