«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την Δήμητρα Ιωάννου

Προσγειωμένη, ευαίσθητη και ρομαντική, μεγάλωσε...
σ’ ένα δωμάτιο με βεραμάν τοίχους, με την ασφάλεια, την ηρεμία, την προστασία και τη ζεστασιά των αναμνήσεων, να την συντροφεύουν ακόμα και τώρα στη ζωή της… επιτρέποντάς της έτσι να δίνει τα μηνύματα της ψυχής της, μέσα από τα βιβλία της στους αναγνώστες.

Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».

Εσείς, είχατε λεύκωμα;

Φυσικά και είναι σα να το βλέπω μπροστά μου! Το εξώφυλλό του ήταν ένα υπέροχο φθινοπωρινό τοπίο με μια κοπέλα που διάβαζε σε ένα παγκάκι (σημαδιακό;) και ένα κόκκινο κορδελάκι ασφάλιζε το κλείσιμο του! Είχε γράψει σε αυτό όλη η τάξη μου και το μόνο μου παράπονο ήταν ότι έπρεπε να αυτοαποκαλούμαι ‘Κτήτωρ’ και όχι με κάποιο άλλο ευφάνταστο ψευδώνυμο!

Που το κρύβατε συνήθως;

Δεν το έκρυβα. Το έβαζα στο δικό μου συρτάρι, που ήταν χώρος απαραβίαστος. Θυμάμαι είχαμε κάνει μια συμφωνία με τους γονείς μου. Εγώ τηρούσα όλα όσα αποφασίζαμε στις συζητήσεις μας κι εκείνοι μου έδειχναν εμπιστοσύνη.

Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;

Οι τοίχοι είχαν μια απαλή βεραμάν απόχρωση και τώρα που το σκέφτομαι, μου έχει λείψει αυτό το χρώμα, καθώς το έχω συνδυάσει με την απόλυτη ξεγνοιασιά. Αφίσες και πόστερ άλλαζαν συχνά ανάλογα με τη διάθεση μου. Θυμάμαι με πολλή αγάπη την βιβλιοθήκη μου που κάλυπτε ένα ολόκληρο τοίχο. Εκεί ήταν όλοι οι θησαυροί μου. Το γραφείο μου όπου μελετούσα ήταν μονίμως ακατάστατο, ενώ παραδίπλα μια όμορφη κοριτσίστικη τουαλέτα με τον καθρέφτη της και τα περίφημα συρτάρια για τα οποία μιλήσαμε πριν λίγο. Εκεί είχα πρόσβαση μόνο εγώ.   

Ποια περιοδικά διαβάζατε;

Ποια από τη γενιά μου δε θα ονοματίσει τη Μανίνα και την Κατερίνα; Μου άρεσαν γιατί εκτός από τις ιστορίες είχαν και χειροτεχνίες, αφίσες, αυτοκόλλητα και σιδερότυπα. Είχα κάψει αρκετά μπλουζάκια με τους πειραματισμούς μου! Τι μου θύμισες τώρα…! 

Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;

Ήθελα να γίνω φυσιοδίφης, να γυρίζω σε όλο τον κόσμο και να μελετάω τη ζωή και τις συνήθειες των άγριων ζώων. Άλλαξα πορεία όταν συνειδητοποίησα ότι πρέπει να ασχολούμαι και με τα ερπετά και τα έντομα. Σέβομαι την ύπαρξη τους αλλά δεν είναι τα αγαπημένα μου είδη.

Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;

Ήταν ένα παραμύθι με ήρωα ένα μικρό ξωτικό που το έλεγαν Χρίτσι Χριτς! Ήταν πολύ ευγενικό και φιλότιμο παλικάρι και ήθελε μετά μανίας να σώσει όλο τον κόσμο με τη βοήθεια της παρέας του και τριών μαγισσών που τον λάτρευαν και πάντα τον έσωζαν, όταν βρισκόταν στριμωγμένος στο χείλος του γκρεμού. Ο Χριτς κατοικεί ακόμη στο συρτάρι μου και τα λέμε συχνά πυκνά, καθώς του τρέφω μεγάλη αδυναμία.

Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;

Φυσικά! Πολύ άγχος αλλά και μεγάλη χαρά! Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι ήταν εκεί για να μοιραστούν τη χαρά μου, καθώς ακόμα δεν είχα γνωρίσει τους υπέροχους φίλους – αναγνώστες μας. Πάντως νομίζω πως ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά! Το πάνελ μας ήταν υπέροχο, ο κόσμος πολύς κι εγώ πανευτυχής. Συγκινήθηκα, γέλασα, δάκρυσα και τραγούδησα. Όλα τέλεια λοιπόν!

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Δεν είναι μόνο ένα. Θα σου πω όμως πως όταν ήμουν μικρή αγαπούσα πολύ τη σειρά των βιβλίων της Ελεανορ Πόρτερ με ηρωίδα την Πολυάννα. Από τότε είχα κολλήσει και έπαιζα μαζί της το παιχνίδι της χαράς και κατόπιν συνέχισα στη ζωή μου να προσπαθώ να βλέπω το ποτήρι ‘μισογεμάτο’ κι όχι μισοάδειο. Μεγάλο δίδαγμα!

Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;

Αδιαμφισβήτητα το Dirty Dancing! Ακόμα τη βλέπω τουλάχιστον μία φορά το χρόνο! Περιγράφει ανάγλυφα την εποχή της και τη θεωρώ κλασική και υπέροχη!

Σινεμά ή θέατρο;

Και τα δύο! Φανατικά όμως!

Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;

Κανένας από τους δυο γονείς μου δε με ενθάρρυνε να βλέπω τηλεόραση. Θυμάμαι όμως ότι περίμενα με ανυπομονησία την ελληνική ταινία που μεταδιδόταν κάθε Κυριακή μεσημέρι.

Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;

Τα όνειρα είναι αναγκαία, διαρκή και αδιάκοπα! Οι αναμνήσεις αυξάνονται με το χρόνο. Είμαι ευγνώμων που κάθε μέρα που περνάει φτιάχνω αναμνήσεις. Είμαι ευγνώμων που μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι!

Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;

Μια προσευχή που μου είχε μάθει η μητέρα μου που κατέληγε στη θεμελιώδη ευχή να είμαστε καλά κι εμείς και όλος ο κόσμος. Βέβαια προσέθετα κι εγώ τα δικά μου αιτήματα ανάλογα με την περίπτωση. 

Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;

Όχι δεν την έχω βάλει και είναι μια πολύ τρυφερή ιστορία, γεμάτη πατρική αγκαλιά. Είχαμε πάει κάποιο απόγευμα στου Φιλοπάππου και προφανώς ήταν χειμώνας επειδή μας έπιασε η νύχτα. Τότε ο πατέρας μου μου είπε ‘πρόσεχε γιατί έχει λακουβίτσες τριγύρω’.

Εγώ τρελάθηκα από φόβο και έτρεξα πάνω του φωνάζοντας έντρομη : «Αλεπουδίτσες;»

Και τότε μου έκανε μια υπέροχη αγκαλιά που έσβησε όλους τους φόβους. Τόση ασφάλεια… Τόση αγάπη… Μου λείπει αυτή η αγκαλιά αλλά είμαι ευγνώμων που την είχα, όταν ήμουν μικρή και το είχα τόσο ανάγκη. Κράτησε την ψυχή μου πραγματικά ζεστή και την έκανε να ανθίσει!

Η Δήμητρα Ιωάννου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολείται επαγγελματικά με τη Σωματική Ψυχοθεραπεία και τη Βιοανάδραση. Η μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων, συμπεριφορών και διαδράσεων ανέκαθεν τη γοήτευε, ενώ το γράψιμο είναι το μεγάλο της πάθος. Η αγάπη της για την Ελλάδα είναι ριζωμένη βαθιά, γι’ αυτό και ερευνά επίμονα τη λαογραφία και τα μυστικά κάθε γωνιάς της.

Βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Τους παρακάτω τίτλους μπορείτε να τους βρείτε και σε e- book  Κασσάνδρα, Το τραγούδι της Αννέτας, Βαλεντίνα, η γητεύτρα των Αθηνών, Οι γιοι της γαλανής κυράς, Η κληρονόμος του ποταμού και η  Νυχτερινή Αφροδίτη.

(Για τον aylogyrosnews& την Καλλιόπη Γραμμένου)