Πολύ κρύο και είπα στον εαυτό μου, δεν φτιάχνω το υπέροχο...
κέικ σοκολάτας πού κάνω και να πω στις φίλες μου να’
ρθουν για ένα καφεδάκι ή μια ζεστή σοκολάτα…
Και έτσι να’ μαστε τώρα στον καναπέ μου να κουτσομπολεύουμε γελώντας, ώσπου έφθασε η
κουβέντα στην μουσική
«Τί λέτε πάμε στην σοφίτα να σας δείξω την συλλογή 3.000 δίσκων τού μπαμπά μου?»,
τους είπα
«Ναι μού το έχεις πεί…»
μου είπε η Καίτη, «…αλλά θέλω να την δώ»
«Ωραία και να δοκιμάσουμε και το παλιό πικάπ μήπως και ακούσουμε κανένα δίσκο, άντε ανεβείτε…»
Η αλήθεια είναι πώς αγαπώ πολύ αυτή την συλλογή του μπαμπά μου και με αυτούς τούς δίσκους μεγάλωσα, γλέντησα, έμαθα να τραγουδάω, να ξεχνάω τούς φόβους και την στεναχώρια μου, ήταν πάντα η καλύτερη μου ώρα.
«Έλα βάλε το πικάπ στην πρίζα να το δοκιμάσουμε», λέει η Ρένα
«Ναι δουλεύει κορίτσια, πω πω χαρά, τί να
βάλουμε πρώτα? Ένα μικρό
δισκάκι ή μήπως έναν δίσκο 33 στροφών? Τί έχετε κέφι να ακούσετε?»
«Κάτι από πόπ μουσική υπάρχει…»,
λέει η Καίτη
«Βέβαια, να ακούσουμε Τουρνά? Πασχάλη ή Μπέσσυ Αργυράκη?»
Πνίγηκαν τα κορίτσια στο γέλιο και οι πρώτες νότες άρχισαν να παίζουν στο παλιό πικάπ.
Με λένε το κορίτσι τού Μάη... αρχίσαμε να χορεύουμε στο ρυθμό της μουσικής και οι αναμνήσεις άρχισαν να τρέχουν στο μυαλό μου σαν
τρελές… Τί πάρτι, τί γλέντια, τί έρωτες... των φίλων μου δηλαδή...
Τί όμορφα νεανικά χρόνια...
«Κορίτσια να βάλω ένα κρασάκι να το γλεντήσουμε πραγματικά?»
«Βάλε και να πάρω τούς άνδρες μας να’
θρουν να χορέψουμε…»
«Ωραία, κοίτα βγάζω και άλλους δίσκους να είμαστε έτοιμοι…»
Το κρασί άνοιξε, τα αγόρια ήρθαν, έφεραν και τον Δήμο μαζί τους, ένα φίλο του Γιάννη και το πάρτι στήθηκε κανονικά.
Από τα πόπ τραγούδια περάσαμε στα λαϊκά με Διονυσίου, Δούκισσα, Κωστή Χρήστου, τον θυμάστε αλήθεια?
Λίτσα Διαμάντη, πω πω θεϊκές μουσικές, αληθινά καταπληκτικά τραγούδια πού χαϊδεύουν
τ’ αυτιά μας και μας θυμίζουν πόσο εύκολα και με το τίποτα γλεντούσαμε
όπως παλιά…
Λίγοι φίλοι έτσι χωρίς λόγο στο σπίτι, φασολάδα με ρέγγα και κουραμάνα στο τραπέζι και σε λίγο τσιφτετέλι πάνω στο
τραπέζι...
Πόσες αναμνήσεις Θεέ μου και ξαφνικά, αλήθεια είναι αυτό πού βλέπω?
Η μαμά και ο μπαμπάς μου στην γωνία τραγουδάνε μαζί μας, ο μπαμπάς ρίχνει μια στροφή, μου χαμογελάνε κλείνοντας μου το
μάτι… «…νά περάσετε όμορφα» μου λένε και χάνονται...
«Κορίτσια τούς είδατε?»
«Ποιούς?»
«Ε, να... τίποτα, άντε να βάλουμε αυτό το δίσκο του Διονυσίου, το αγαπημένο τραγούδι του μπαμπά μου… «Πάρε ότι θέλεις ταξιτζή από μια αγάπη πού δεν ζει...»
Τελικά το βινύλιο ήταν μουσική! Δίσκοι βινυλίου,
αναμνήσεις ζωής!
