Ένας νέος «δημιουργός» κάνει την εμφάνισή του με ένα βιβλίο
που...
μας μεταφέρει σ’ έναν άλλο κόσμο, γεμάτο δράση, έντονες εικόνες, μα και
μηνύματα ελπίδας για κάτι νέο που χτίζεται…
Ένας τίτλος
πρωτότυπος, ένα θέμα που σε ιντριγκάρει να ασχοληθείς προσεκτικά μ’ αυτό το
βιβλίο. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Νομίζω ότι βασικά κίνητρό μου είναι η κρίση που βιώνουμε τα
τελευταία χρόνια, που εκτός από οικονομική τείνει να γίνει – αν δεν έχει ήδη
γίνει, δηλαδή – κρίση δημοκρατίας. Δεν αναφέρομαι μόνο στο νεοναζιστικό κόμμα,
ενάντια του οποίου εκκρεμούν δίκες και θα επιληφθεί η δικαιοσύνη, αλλά και στην
πολιτική εν γένει, που ωθεί τον λαό σε ακραίες συνθήκες. Ο ελληνικός λαός έχει
φτωχοποιηθεί βίαια τα τελευταία χρόνια και πλέον οι πολίτες δουλεύουν για να
πληρώνουν φόρους, ώστε να ζει η πολιτική ελίτ εντός κι εκτός συνόρων
πλουσιοπάροχα. Αυτό είναι άδικο. Μέσα από το βιβλίο μου άπτομαι πολλών θεμάτων,
όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα στην ελευθερία λόγου, το δικαίωμα
στην αξιοπρεπή εργασία, στην ελευθερία επιλογών, τα δικαιώματα των προσφύγων,
των ομοφυλοφίλων, πάνω από όλα την αγάπη στην αδελφική και φιλική της μορφή,
στην δύναμη της οποία πιστεύω με όλη μου την ψυχή αλλά
και άλλα. Όλα αυτά που βιώνουμε στην Ελλάδα είναι πηγή έμπνευσης για να γράψει
κανείς ένα δυστοπικό μυθιστόρημα. Στο σημείο αυτό, να πω βέβαια ότι δεν έχω
γράψει το μανιφέστο κατά του ολοκληρωτισμού, όπως ο τρισμέγιστος Όργουελ. Απλά
προσπαθώ να καταδείξω ακραίες καταστάσεις φτώχειας, εξαθλίωσης και έλλειψης
δημοκρατίας μέσα από ένα φανταστικό πλαίσιο. Κάποιοι το έχουν αποκαλέσει
προφητικό. Για μένα, είναι μία υπερβολική απεικόνιση της σημερινής
πραγματικότητας. Το ότι κυβερνά αυτό το ναζιστικό κόμμα που δυστυχώς βγήκε από
την τρύπα του λόγω της κρίσης, και έχει ιδρύσει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς,
είναι κάτι που δεν θα ήθελα να βιώσουμε ποτέ ξανά. Και ξέρετε, πολλά από αυτά
που περιγράφω ήταν πραγματικότητα, τουλάχιστον πριν κάποια χρόνια – πώς είναι η
κατάσταση σήμερα δεν γνωρίζω ακριβώς –σε ένα αληθινό ολοκληρωτικό καθεστώς.
Αναφέρομαι στην Βόρεια Κορέα, για την οποία διάβασα αρκετά προτού γράψω τις
«Ζώνες».
Μέσα από τις
σελίδες αυτού του βιβλίου, ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει μέσα
στο χθες και του σήμερα μιας κοινωνίας που παραπαίει. Αυτό ήταν το κύριο μέλημα
σας, όταν το γράφατε;
Στο βιβλίο αναφέρομαι σε κάποια ιστορικά γεγονότα, παρ’ ότι
θαρρώ ότι η χρήση της λέξεως γεγονός εδώ δεν είναι ταιριαστή. Συγκεκριμένα, το
κυβερνών κόμμα της Εθνικής Αυγής, θαυμαστής της αρχαίας Σπάρτης όπως τα
πραγματικά ναζιστικά καθεστώτα και κόμματα, έχει δομήσει την κοινωνία της Νέας
Ελλάδας σύμφωνα με τα πρότυπα της λακωνικής κοινωνίας. Σαφώς έχει διαστρεβλώσει
με πολύ άσχημο, χυδαίο και πρόστυχο τρόπο την ιστορία προς όφελός του και την
προσάρμοσε σύμφωνα με την ιδεολογία του. Στο βιβλίο μου, οι Είλωτες είναι οι
σκλάβοι της ελίτ, δηλαδή των Ομοίων, ενώ οι Νεοδαμώδεις, που στην
πραγματικότητα ήταν ένα είδος «ελεύθερων ειλώτων», δουλεύουν σαν υπηρέτες της
ελίτ, σε αντάλλαγμα την φωνή τους και την αναπαραγωγική τους ικανότητα – όμως
άπαξ και ένας Είλωτας καταταχτεί για Νεοδαμώδης, το κράτος παρέχει στην
οικογένειά του μέχρι εκείνος να πεθάνει τρόφιμα. Επιπλέον ως τιμωρία για μία
παλαιότερη επανάσταση θεσπίζει εκ νέου την σπαρτιατική Κρυπτεία, που στο βιβλίο
μου είναι δημόσιες εκτελέσεις αντιφρονούντων ή εγκληματιών. Σε κάθε
ολοκληρωτικό καθεστώς υπάρχει μία μικρή ελίτ που απολαμβάνει δικαιωμάτων και
αγαθών εις βάρος των πολλών, έτσι ακριβώς λοιπόν συμβαίνει και στο καθεστώς που
περιγράφω. Ωστόσο, παρ’ ότι η σημερινή Ελλάδα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί
ως ένα τέτοιο καθεστώς, βιώνει σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος του πληθυσμού
της συνθήκες ακραίας φτώχειας. Μέσα στην κρίση, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, οι
πλούσιοι πλουσιότεροι και οι μεσοαστική τάξη τείνει να εξαφανιστεί. Τα
εργασιακά δικαιώματα έχουν ισοπεδωθεί. Το Σύνταγμα καταπατάται ανερυθρίαστα.
Είναι ντροπιαστικά όσα βιώνουμε για την Δημοκρατίας μας. Όμως πρέπει να πω, ότι
πρόκειται για ένα βιβλίο, που είναι πολύ παραπάνω από μία «πολιτική
περιπέτεια». Είναι ένα βιβλίο που υμνεί την αγάπη και την φιλία. Πιστεύω πολύ
στην αγάπη, στο βιβλίο είναι κινητήριος μοχλός για τις εξελίξεις στην χώρα και
προσπάθησα να την θέσω ως κεντρικό πυρήνα στην πλοκή. Προσέξτε: Την αγάπη, όχι
τον έρωτα!
Θα σας ήταν εύκολο να μας
μεταφέρετε στο κλίμα της ιστορίας που περιγράφετε, δίνοντάς μας το στίγμα… μέσα
από ένα μικρό δείγμα, σαν περίληψη.
Όπως
απάντησα και στην προηγούμενη ερώτηση, η νέα εθνικοσοσιαλιστική κοινωνία είναι
χωρισμένη σε σκλάβους, που είναι οι απόγονοι των αντιστασιακών από τα πρώτα
χρόνια της εγκαθίδρυσης, και σε προνομιούχους, που είναι απόγονοι των πρώτων
υποστηρικτών της Εθνικής Αυγής. Ο πρωταγωνιστής μου, ο Αλέξανδρος, είναι 17
ετών, Είλωτας από την Ζώνη Άλφα, που κυνηγά παράνομα για να θρέψει την
οικογένειά του, δηλαδή τον πατέρα του και την αδελφή του, την Αριάδνη. Η μητέρα
του σκοτώθηκε δύο περίπου χρόνια πριν τα γεγονότα του βιβλίου σε εργατικό
ατύχημα. Είναι ένα πολύ πονεμένο παιδί, που ζει σε συνθήκες ακραίας εξαθλίωσης
μα θα έκανε τα πάντα για την ευημερία των δικών του και όσων αγαπά, ιδίως δε
για την αδελφή του, την οποία λατρεύει και θαυμάζει. Στο βιβλίο είναι πρόθυμος
να δώσει τα πάντα για εκείνη, ακόμα και την τυπική ελευθερία του ή και την ζωή
του. Στο πλευρό του καθ’ όλη την διάρκεια της πλοκής είναι η καλύτερή του φίλη,
η Ανθή. Μαζί του κι ένας απροσδόκητα καλός στρατιώτης του καθεστώτος, ο
Κάσσιος, όπου βλέπουμε την σχέση τους να χτίζεται σελίδα την σελίδα. Στο πρώτο
κεφάλαιο, ο Αλέξανδρος ταξιδεύει στο Κέντρο, την πρωτεύουσα της ελίτ, για να
συναλλαχθεί με το υπουργείο οικονομικών, που έχει θεσπίσει νομικά την κρατική
μαύρη αγορά. Εκεί γίνεται μάρτυρας ενός άσχημου γεγονότος, που θα πυροδοτήσει
εξελίξεις στην χώρα.
Τίτλοι, γροθιά
στο στομάχι, ρόλοι, άξιοι θαυμασμού, μια ιστορία με καταπληκτική πλοκή και
αξιοζήλευτη δράση. Πως καταφέρατε να τα διαχειριστείτε όλα αυτά, πάνω σε μια
κόλα άσπρο χαρτί;
Μου άρεσε ανέκαθεν να γράφω και να εκφράζω τις απόψεις μου πάνω
στο χαρτί, κάτι που έκανα από το σχολείο ακόμα με ιδιαίτερη ευκολία. Το πρώτο
μου βιβλίο το ξεκίνησα περίπου 16 ετών, ήταν μία κωμωδία στα όρια της
κοινωνικής σάτιρας. Δεν ασχολήθηκα για χρόνια με αυτό, μέχρι που το ολοκλήρωσα
τελικά τον Ιούνιο πέρυσι. Τώρα συγγράφω το τρίτο μου βιβλίο που είναι θρίλλερ.
Έχω ακόμα δύο πρότζεκτ στο μυαλό μου, κωμωδίες, η μία μάλιστα πολιτική. Μου
αρέσει πολύ να γράφω. Είναι κάτι που κάνω με όρεξη και μεράκι και νομίζω ότι
ταιριάζει στο μοναχικό του χαρακτήρα μου. Γράφω πρώτ’ απ’ όλα για τον εαυτό
μου, σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας και ως τώρα σε όλα μου τα βιβλία εισάγω
προσωπικά μου βιώματα. Ύστερα, γράφω για τους φίλους μου και την οικογένεια
μου, που λατρεύω. Και σαφέστατα για τον άγνωστο αναγνώστη, που εύχομαι να μην
απογοητεύσω, φυσικά, στην τιμή που μου κάνει να δώσει χρήματα για το βιβλίο μου
στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Οι «Ζώνες», μου πήραν αρκετό καιρό για να
τελειώσουν, πάνω από δύο χρόνια. Δεν είχα πάντα έμπνευση, ενώ πέρυσι τον
χειμώνα πέρασα για μήνες μία εξαιρετικά δύσκολη φάση κατάθλιψης, που όπως
καταλαβαίνετε, μου απαγόρευε να συγκεντρωθώ τόσο στις σπουδές μου όσο και στην
συγγραφή. Επίσης, χτενίστηκε αρκετές φορές προτού αποσταλεί στους εκδοτικούς
οίκους. Είμαι τελειομανής και αυστηρός αναγνώστης, ως εκ τούτου ήθελα ένα όσο
το δυνατόν πιο τέλειο και άρτιο για τα δικά μου, βέβαια, δεδομένα αποτέλεσμα.
Βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, είμαι ακόμα πολύ νέος και πιστεύω ότι έχω πάμπολλα
περιθώρια βελτίωσης στα επόμενα βιβλία μου. Στο σημείο αυτό, βέβαια, να σας
ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια, με τιμούν.
Οι ζώνες της
φωτιάς «καίνε» όσους κινούνται έξω από το πλάνο δράσης των συναισθημάτων και
των πιστεύω των ηρώων. Αλήθεια ποιος γράφει την ιστορία; Οι ήρωες ή τα
γεγονότα;
Θαρρώ πως οι ήρωες μου είναι γεννήματα των γεγονότων και γράφουν
μαζί την ιστορία. Δεν θα ήθελα, όπως καταλαβαίνετε, να αποκαλύψω την πλοκή,
πάντως το ακραίο αυτό εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς φτώχειας και ανελευθερίας,
ωθεί τους ήρωες να ξαναγράψουν την ιστορία με την δράση τους. Ο Αλέξανδρος
γίνεται εργαλείο σε χέρια άλλων ώστε να αλλάξει τον ρου των γεγονότων στην
χώρα, με κίνητρο την ευημερία της μικρής του αδελφής, την οποία λατρεύει σε
σημείο να θέλει να δώσει την ζωή του και την τυπική ελευθερία του για εκείνη.
Είναι φύσει επαναστάτης, αφού ήδη για το καλό των δικών του παραβιάζει ένα σωρό
άδικους νόμους πηγαίνοντας να κυνηγήσει και πουλώντας τα θηράματά του για να εξασφαλίσει
ένα πενιχρό εισόδημα και ένα πιάτο φαγητό. Η φίλη του, η Ανθή, ένα κορίτσι πιο
εύπορο και πολύ πιο προσγειωμένο, που δεν έχει στερηθεί όσα ο Αλέξανδρος,
δέχεται να σταθεί στο πλάι του κάνοντας κι εκείνη την προσωπική της επανάσταση.
Είναι παιδιά που δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει η λέξη «δημοκρατία», διότι τα
βιβλία τους δεν την έχουν αναφέρει ποτέ. Ξέρουν όμως ότι παλεύουν για ένα
καλύτερο αύριο, ένα καλύτερο μέλλον, έστω κι αόριστα. Είμαι σίγουρος, πως
αρκετοί θα ενοχληθούν από το βιβλίο μου και όπως λέτε «καίγονται» από την
ιστορία. Μπορεί να μην ζούμε τόσο ακραίες καταστάσεις, αλλά αυτήν την στιγμή
υπάρχει κόμμα που αξιώνει την δημιουργία ενός τέτοιου καθεστώτος στα πρότυπα
της χιτλερικής Γερμανίας. Πρέπει κάποιες ιδεολογίες να τις αφήσουμε οριστικά
πίσω μας, γιατί πάνε κόντρα με τις αρχές της Δημοκρατίας, του Ανθρωπισμού και
του Διαφωτισμού που έχουν διαμορφώσει την ευρωπαϊκή ιστορία και γέννημα των
οποίων είναι και το κράτος μας. Οι Έλληνες ήμασταν ανέκαθεν και διαχρονικά
πολέμιοι του ολοκληρωτισμού. Οφείλουμε να παλέψουμε εναντίον εκείνων που σήμερα
τον εκφράζουν και να μην τους δώσουμε περαιτέρω δύναμη, αντίθετα να τους
περιθωριοποιήσουμε μέχρις ότου να διαλυθούν.
Τι θα λέγατε σ’ έναν
αναγνώστη ώστε να τον προτρέψετε να αγοράσει και να διαβάσει αυτό το βιβλίο και
για ποιο λόγο;
Δύσκολη
ερώτηση! Είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο που, αφενός κάποιους μπορεί να τους
ενοχλήσει, αφετέρου σαφώς δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Οι Λατίνοι έλεγαν de gustibus non
est disputandum! Είναι μία καθαρόαιμη δυστοπία που υμνεί την αγάπη,
πυκνογραμμένη, που αναλύει όμορφα νοήματα, στα οποία ήδη αναφέρθηκα σε
προηγούμενες ερωτήσεις, με ολοκληρωμένους και, άλλους συμπαθητικούς, αλλά και
άλλους πολύ σιχαμένους χαρακτήρες. Στο σημείο αυτό, να πω ότι έχει αρκετούς
ήρωες πέρα των βασικών, οι οποίοι όμως εξυπηρετούν με τον τρόπο τους άμεσα την
πλοκή. Ο αγώνας των Ειλώτων για να καταφέρουν να φέρουν την Δημοκρατία στην
χώρα, λέξη που δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει, νομίζω πως δεν θα άφηνε κανέναν
αναγνώστη ασυγκίνητο. Δεν θα ήθελα να το οριοθετήσω ηλικιακά, ο καθένας μπορεί
να το διαβάσει ευχάριστα κατα την γνώμη μου, αν είναι, ας πούμε, από δεκαπέντε
και άνω. Θα έλεγα λοιπόν: Διαβάστε το! Νομίζω θα περάσετε καλά, παρά την
σκοτεινή και απαισιόδοξη ως ένα σημείο πλοκή και αν μη τι άλλο, κάτι θα σας
μείνει στο τέλος. Ο επίλογος είναι το αγαπημένο μου κομμάτι και τον έγραψα μαζί
με το πρώτο κεφάλαιο.
Παύλος Ανδριάς, για τον aylogyros news
