Του
Παύλου Ανδριά*
Αυτοί
είμαστε, ένας λαός θύμα των λάθος επιλογών του, ένας λαός προδομένος από όλους
αυτούς που μας έταζαν λαγούς με πετραχήλια, ένας λαός έρμαιο των υποσχέσεων και
των μεγάλων λόγων…
Ταπεινωθήκαμε
και προδοθήκαμε όσο κανείς άλλος, όχι γιατί είμαστε τα εύκολα θύματα, αλλά
γιατί μια ζωή βολευόμαστε με τις αρπαχτές, τις λαμογίες και τις φιλοσοφίες του
καναπέ.
Εκεί
που φάρδυνε ο κώλος μας και στένεψε το μυαλό μας! Εκεί που πέσαμε θύματα του
θιασάρχη, βλέπεις κάθε φορά άλλαζε ρούχα και μας μπέρδευε, του εντεταλμένου του
συστήματος που μας χάριζε ψεύτικους ρόλους, που εμείς χωρίς να διαβάσουμε το
σενάριο, τους παίζαμε με πάθος, γιατί απλά ήταν εύκολος. Κάναμε τη μαϊμού!
Παίξαμε
και χάσαμε και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε! Ναι, να πληρώσουμε αλλά με τι; Με
τα ευρώ της ανάπτυξης που όλο έρχεται και κάναμε μαύρα μάτια να τη δούμε; Με τα
ευρώ που κατασπατάλησαν τα κόμματα και ακόμα φροντίζουν να αρπάζουν ή μήπως από
τα κέρδη του ΟΠΑΠ που ξεχειλίζουν από τα παράθυρα…
Φτάσαμε
λοιπόν σήμερα να περπατάμε με το κεφάλι κατεβασμένο γιατί ντρεπόμαστε να
αντικρύσουμε τον κόσμο στα μάτια, καθώς αγνοούμε σε ποιους πραγματικά χρωστάμε.
Και
δεν ντρεπόμαστε γιατί εμείς δεν έχουμε να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας, αλλά
γιατί αυτοί φροντίζουν να μας έχουν στο χέρι, χρωστώντας μας τα δεδουλευμένα,
για να μας εξουσιάζουν…
Να
μας στερούν το δικαίωμα να ζούμε ανθρώπινα, να λειτουργούμε θωρακίζοντας την
αξιοπρέπειά μας και την τιμή μας, να μπορούμε να τα φέρνουμε βόλτα από τη
στιγμή που εμείς δεν χρωστάμε. Αυτοί μας χρωστάνε και επειδή το γνωρίζουν καλά,
φροντίζουν με διάφορα τεχνάσματα να μας κρατάνε κλεισμένους στο υπόγειο του
φόβου, ποτίζοντάς μας με δικά τους μαντζούνια… που φέρνουν κατάθλιψη και σιγά
σιγά σε οδηγούν στην απόγνωση.
Εκεί
που η λογική παύει να ασκεί «δράση», με τον φόβο, τον τρόμο και την ανασφάλεια,
να παίρνουν τη θέση της και από ενεργό όν να σε μετατρέπουν σε άβουλο πλάσμα,
που αρχίζει να λατρεύει τον ύπνο και να πιστεύει ότι το ραντίζουν για να μη
μαραθεί!
«Μέχρι
πότε», μονολογήσεις και εκεί είναι που αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον η ιστορία, αρκεί
να μη διστάσεις να κοιτάξεις τη μούρη σου στον καθρέφτη και να της πεις την
αλήθεια, αφού όπως σε έχουν καταντήσει, «δεν πιστεύεις σε τίποτα, δεν ελπίζεις
σε τίποτα, είσαι καταδικασμένος»…
Εκεί
είναι, που έστω για μια φορά επιβάλλεται να λειτουργήσεις προς όφελος αυτής της
χώρας που σε γέννησε, σε μεγάλωσε, σε σπούδασε
και που το μόνο που σου ζητάει τώρα είναι να τη γλιτώσεις από τα νύχια
των αρπαχτικών.
Τόλμησε,
το αξίζεις. Δεν είσαι μόνος. Όπλισε τον εαυτό σου με πίστη, βγες στο μπαλκόνι
σου και φώναξε γι’ αυτή… αν η πλατεία σε τρομάζει ή σε χρεώνει κάποια κομματική
ταυτότητα που δεν σου ταιριάζει!
Τόλμησε!!!
Κάντο αν όχι για σένα, για τα παιδιά σου, για τις γενιές που έρχονται και δεν
φταίνε σε τίποτε να ζήσουν μες τη δυστυχία και το ψέμα, γιατί εσύ δείλιασες,
γιατί φοβήθηκες μη χάσεις το μισθό σου, τη σύνταξή σου, τα μετρητά κάτω από το
στρώμα...
Μην
ακούς τα παπαγαλάκια, άκου τα κοράκια που κάνουν βόλτες πάνω από το κεφάλι σου,
έτοιμα να σε κατασπαράξουν, να σου φάνε τα σωθικά. Αλήθεια, αυτό ονειρευόσουνα
τόσα χρόνια;
Πάρε
διαζύγιο από τον καναπέ και δώσε την ευκαιρία στην ελπίδα να σε πλησιάσει και
να δώσει πνοή στο νεκρωμένο σου μυαλό. Το δικαιούσαι…
*Δημοσιογράφος-
Συγγραφέας, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
(αναδημοσίευση από το Ilialive της 18-5-2013)
