Η Ισμήνη Μπάρακλη, μια
συγγραφέας που γνωρίζει...
άριστα τη συγγραφική τέχνη, έρχεται με αυτό της το
ιστορικό αν θέλετε μυθιστόρημα, να μας εντυπωσιάσει και να μας πει όλα εκείνα
που δύσκολα ένας άνθρωπος θα έλεγε, δίχως να κρατήσει κάτι για τον εαυτό του,
σαν «άμυνα»…
Πόσο
εύκολο ήταν να γράψετε ένα ιστορικό μυθιστόρημα, γεμάτο ανθρώπινα ιδεώδη,
έρωτες, αγάπες, αδυναμίες και απώλειες, δίχως το ένα να ακυρώνει τη δύναμη του
άλλου;
Είναι μια κοπιαστική
και χρονοβόρα διαδικασία περισυλλογής στοιχείων ετερόκλητων πηγών, ωστόσο, η
αξία κάθε βιβλίου, κατά τη γνώμη μου, έγκειται στην αλήθεια του. Το Χελιδόνι του Βορρά, είναι ένας ύμνος στη
ζωή, με όλα τα προικιά της.
Μια
γυναίκα δοκιμάζεται, αλλά στο τέλος κατορθώνει και μένει όρθια. Τι παραπάνω
όμως βίωσε αυτή η Μακεδόνισσα, ώστε να γίνει σημείο αναφοράς η ζωή της στο
βιβλίο σας;
Η Δάφνη, είναι το
πρόσωπο που θα κυλήσει την κόκκινη κλωστή του μύθου από το χθες στο
σήμερα. Θα σύρει τον χορό, και θα ενώσει
όλα τα κομμάτια της ιστορίας, από τον βάλτο των Γιαννιτσών, τη Σαλονίκη του Πρώτου
Παγκόσμιου Πολέμου, την Κατοχή, την Αθήνα της Χούντας των Συνταγματαρχών μέχρι
και το τελευταίο κεφάλαιο που διαδραματίζεται στις αρχές του νέου αιώνα σε ένα
Πανεπιστήμιο της Αμερικής. Και ίσως μέσα από τα μάτια της Δάφνης, να βρούμε
δικές μας ξεθωριασμένες μνήμες, παιδικών χρόνων, ανθρώπινης αξιοπρέπειας,
ευγενικών ψυχών, συναπαντήματα ανθρώπων που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας
αθόρυβα σαν τα χελιδόνια.
«Όσους
σταυρούς κι αν φορέσεις, δε γλιτώνεις. Στην ίδια κόλαση θα βρεθούμε…», γράφετε.
Τελικά, όλα ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη πορεία ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Αυτό βγαίνει από το
στόμα της Μαντάμ Ζιζέλ για να εκδικηθεί τη νεαρή κοπέλα που εγκαταλείπει το
Σπίτι της και ασφαλώς, είναι απόρροια φθόνου. Πιστεύω ότι εμείς οι ίδιοι
είμαστε η κόλαση και ο παράδεισος της ζωής μας. Είμαστε άξιοι της καλοσύνης ή
της κακίας μας, καθώς αυτό που λέμε τύχη, είναι οι δικές μας προθέσεις που αργά
ή γρήγορα επιστρέφουν σε εμάς.
Λογική,
παραλογισμός, μυαλό, καρδιά… Άραγε, είναι εύκολο για κάποιον που γράφει, να τα
χωρέσει όλα στη ζωή κάποιων ανθρώπων, δίχως να προκαλέσει «ζάλη» στον
αναγνώστη;
Όλα τα χρώματα υπάρχουν
στη ζωή, που ασφαλώς δεν κινείται μεταξύ άσπρου και μαύρου, και η λογοτεχνία,
όπως κάθε τέχνη, κομμάτι της ζωής είναι. Προσωπικά θεωρώ πως η απόλυτη αρμονία
για έναν άνθρωπο είναι η ισορροπία μεταξύ καρδιάς και νου, το συναίσθημα δηλαδή
να συμβαδίζει με τη λογική χωρίς να υπερισχύει κανένα από τα δύο.
Τελικά,
ο φόβος του θανάτου είναι κάτι που «τρομάζει» ή κάτι που φέρνει στην επιφάνεια
ανθρώπινες αδυναμίες;
Ανθρώπινη
αδυναμία, είναι να ζούμε σαν να πρόκειται να βγάλουμε ρίζες. Λησμονούμε πως είμαστε περαστικοί σε έναν σύντομο βίο και
ίσως η καλοσύνη και η κατανόηση να προσδιορίζουν την αξία του χρόνου μας. Θα απαντήσω στην ερώτησή σας, μέσα από το
βιβλίο: «Στη ζωή, παιδί μου, είμαστε μουσαφιραίοι και τίποτε
άλλο»
Πείτε
μας ένα λόγο που ο αναγνώστης, αξίζει να διαβάζει αυτό σας το πόνημα…
Για το ταξίδι.
Παύλος
Ανδριάς
Δημοσιογράφος
–Συγγραφέας
