Του
Αλέκου Μάρκελλου
Το μπανιστήρι για μας
που ζήσαμε την εφηβεία μας...
στα έαρλι σέβεντις ήταν αναπόδραστη περιπέτεια.
Οργανωμένοι σε ομάδες
σκαρφαλώναμε από υδρροροές σε οικοδομές και περιμέναμε με τις ώρες την
«αποκάλυψη».
Ουκ ολίγες φορές
καταλήγαμε βέβαια με μαύρα μάτια από τον σύζυγο, αλλά η ερωτική έξαρση της
ηλικίας όσο και η αδρεναλίνη της περιπέτειας δεν μας άφηναν επιλογές.
Σε μια εποχή που η
πρόσβαση στην γυναικεία ομορφιά έφτανε στο όριο της με τα εξώφυλλα του «τράστ
του γέλιου», έπρεπε να περιμένουμε τις πρώτες ερωτικές στιγμές στις αρχές του
γυμνασίου για να εγκαταλείψουμε το ευγενές σπορ...
Όχι όλοι:
-θυμάμαι τη δεκαετία
του 90 μια ομάδα επώνυμων Αθηναίων, άνω των 40, οικογενειάρχες όλοι, που σε
σταθερή βάση οργάνωνε επιχειρήσεις μπανιστηριού στα Εξάρχεια, με σκάλες, κυάλια
και τα σχετικά.
Ο ένας, ιδιοκτήτης
γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ, ο άλλος δημοσιολόγος στα ΜΜΕ, μου έλεγαν πως
«τους έχει γίνει πάθος με τα χρόνια», κάτι σαν εξάρτηση!
Κάποιοι μεγαλώνουν μόνο
φαινομενικά...
Οι υπέροχες φωτό, του
Ουκρανού φωτογράφου David Dubinsky, μου τα θύμισαν...
