Το Πάσχα του χθές!!! Το δικό μου Πάσχα...

Του Παύλου Ανδριά

…αυτό που ως παιδί έζησα στο χωριό μου, εκεί που μαζί με τα γειτονόπουλα και τους συμμαθητές μου βιώναμε όλο το πένθιμο λειτουργικό της εκκλησίας…

μέχρι να έρθει το βράδυ της Ανάστασης, για να γιορτάσουμε και να ζήσουμε το μεγαλείο της λύτρωσης.

Από τη Μ. Πέμπτη που το κάθε σπίτι μοσχοβολούσε από τα καλούδια που έφτιαχνε η κάθε νοικοκυρά, το βάψιμο των αυγών, για να έρθει το βράδυ με τα δώδεκα ευαγγέλια, που σα μπουλούκι μπαίναμε στο ιερό, για να ντυθούμε παπαδάκια, έως τη Μ. Παρασκευή που το πρωί τρέχαμε να δούμε το στολισμό του Επιταφίου, για να έρθει η περιφορά του αργότερα , με μας ν’ αγωνιούσαμε για το αν θα παίρναμε τα λάβαρα και τα εξαπτέρυγα… ως Ευλογία.

Και όταν ερχόταν το Μ. Σάββατο, πηγαίναμε πρωί  πρωί για τη Θεία Κοινωνία και μετά παιχνίδι, με τους «φερτούς» φίλους και συγγενείς από την Αθήνα, μέχρι το βράδυ της Ανάστασης, της νύχτας που γινότανε μέρα από τα βεγγαλικά, τη νύχτα της μαγειρίτσας με τον άνηθο και το μάραθο, το τσούγκρισμα των αυγών και όλα τα καλούδια πάνω στο τραπέζι που μύριζαν γιορτή…

Όσο για την ημέρα του Πάσχα, όλα ήταν γιορτινά… με το κάθε σπίτι να έχει στήσει το δικό του πανηγύρι, τον κόσμο να μοιράζει ευχές και να γελάει γεμάτος αγάπη για το γείτονα, για το μουσαφίρη!

Το δικό μου το Πάσχα όμως, δεν είχε καμία σχέση με αυτά που ακολούθησαν και ακόμα βιώνουμε με πασαρέλα «μοντέλων» σε όλες τις εκκλησίες, με την κάθοδο των celebrities και τα αρρωστημένα χούγια που κουβαλάνε και την επιδειξιμανία της εξουσίας στο κλασικό τσούγκρισμα των αυγών, μπροστά στις κάμερες και τους στημένους ρεπόρτερ…

Αν γυρίστε στο χθές και θυμηθείτε πως μεγαλώσατε, είμαι σίγουρος ότι θα γράψετε πολλά περισσότερα από αυτά που έγραψα εγώ σήμερα!!!

Χριστός Ανέστη…