Σκουπίδι την είχε κάνει και όσο η μανούλα του έδινε συμβουλές, αναγκαίο
κακό γι’ αυτή, τόσο αυτός ξεσπούσε πάνω στην Ελένη, βασανίζοντας την με
σεξουαλικές περιγραφές στις οποίες ήταν πρωταγωνίστρια...
Ρεζίλι των σκυλιών είχε γίνει, με αποτέλεσμα το οικογενειακό και το
φιλικό της περιβάλλον, σύντομα να την περιθωριοποιήσει.
Κανείς δεν ήθελε να μπαίνει στο σπίτι του μια ξεδιάντροπη και ανώμαλη
κυράτσα, που φτιαχνότανε με την ερωτική ικανοποίηση των άλλων.
Και όσο η Ελένη βυθιζότανε στο σκοτεινό κόσμο της ντροπής και της
ενοχής, τόσο το παλικάρι της το γλένταγε με τις περιγραφές που της έκανε για
άλλες γυναίκες, πιο ερωτικές και πιο θηλυκές από αυτή την ανώμαλη, όπως την
αποκαλούσε.
Ευτυχώς όμως για την ανώμαλη που στο δρόμο της, αυτός δεν ήταν δρόμος,
λεωφόρος ήταν για να είμαστε ειλικρινής, εμφανίστηκε ο Προκόπης, καρδιακός
φίλος του άντρα της, από την επαρχία, που έμεινε στο σπίτι τους μέχρι να πάρει
την επιδότηση για τ’ αγγούρια τα ξακουστά Καλυβιώτικα που καλλιεργούσε.
Με το που είδε την Ελένη με τα πιασίματα της, τους εξώστες και όλα τα
καλά της, όρκο πήρε να την πάρει εργολαβία, με συνοπτικές διαδικασίες.
Η επιθυμία του σύντομα έγινε πράξη, με αποτέλεσμα η Ελένη να βγαίνει
δειλά- δειλά από την κρυψώνα της ντροπής, μέχρι που έφτασε να το κάνει και στο
κρεβάτι της πεθεράς της, αφήνοντας και τα σχετικά πειστήρια, έτσι για να τη
θυμότανε.
Η μεγαλύτερη όμως ηδονή ήταν γι’ αυτή όταν κουτρουβαλιζότανε στα
πατώματα με τον αγγουροκαλλιεργητή και ήξερε ότι την έπαιρνε μάτι ο άντρας της.
Ήταν η περίοδος που ήδη είχε αρχίσει να έρχεται σε μένα και αν θέλεις,
κάπου είχα βάλει και εγώ το χεράκι μου».
«Της ανωμαλίας γίνεται τελικά στον κόσμο. Έτσι δεν είναι;» τον ρώτησα
για να μου απαντήσει ευθύς αμέσως.
«Κανείς μας δεν είναι φυσιολογικός. Όλοι μέσα μας έχουμε την τρέλα και
όλοι κουβαλάμε στα συρτάρια του μυαλού μας φανταστικές ή μη υποθέσεις που αν
δεν είχαμε ηθικούς κανόνες και φραγμούς, θα κάναμε πράξη ή αν θέλεις πιο sic, θα τις υλοποιούσαμε, αδιαφορώντας για το κόστος.
Εδώ θα ήθελα να σου πω ότι πολλοί πιστεύουν πως όλες οι ιστορίες περί
απιστίας, είναι ίδιες και ότι στο μόνο που διαφέρουν είναι στα πρόσωπα.
Πίστεψέ με όμως, καμία μα καμία δεν είναι όμοια με την άλλη, όσα κοινά
σημεία και αν έχουν. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του
ικανότητα και τη δική του φιλοσοφία ν’ αντιλαμβάνεται τα πράγματα, όπως και να
εκφράζει τα συναισθήματά του.
Όπως και κερατάς, δεν σημαίνει μαλάκας. Θύμα ενός καλοστημένου σχεδίου
είναι, που στήνεται εις βάρος του, με την ανοχή και τις φευγαλέες προτροπές
του. Αυτός ή αυτή είναι ο ηθικός αυτουργός, που αγνοώντας βασικούς κανόνες
συμβίωσης, οδηγεί το άλλο του μισό ή σε χωράφι με νερό η σε καινούριο
σκαφτικό».
(απόσπασμα
από το βιβλίο «ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ» του Παύλου Ανδριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, Χ.
Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
