Μια προς μια τις θυμάμαι εκείνες τις συναντήσεις,
εκείνα τα ραντεβού που πήγαινα στα σπίτια και κατά την προετοιμασία… έβλεπα
άντρες δυο μέτρα να πέφτουν στην αγκαλιά μου κλαίγοντας, γιατί ήταν ανίκανοι.
Δεν είχαν το δικαίωμα της ικανοποίησης, το
δικαίωμα της σεξουαλικής επαφής που έχει ο κάθε φυσιολογικός άντρας. Ήταν
προσωρινά...
Και εκείνος ο Αργύρης! Ένα αντράκι στα είκοσι, σαν
τα κρύα τα νερά, με τα αρρενωπά του χαρακτηριστικά, ένας κούκλος, έτυχε να
είναι… τζούφιος.
Όχι από γεννησιμιού του, αλλά από μια σκρόφα που
τον πότισε φαρμάκι και του ξεφτίλισε τον αντρισμό, ένα βράδυ που την έκανε
τσακωτή καβάλα με τον ξάδελφο της.
«Αυτός με σκίζει και το νιώθω» του είπε για να τον
τελειώσει με το, «ενώ εσύ για να καταλάβω ότι είσαι μέσα μου, πρέπει να βάλεις
το μεγάλο δάχτυλο».
Από τότε το παλικάρι ακρωτηριάστηκε σεξουαλικά και
όσες φορές κι αν προσπάθησα, με άλλες πουτάνες χωρίς να το γνωρίζει, που του
έριξα δίπλα του, καμία δεν κατάφερε να τον ξυπνήσει!
Μέχρι που κάποια βράδια πήγαινα στο σπίτι του μετά
τη δουλειά και πίνοντας μερικά ποτήρια τον ανάγκαζα να μου πει τι ήταν αυτό
τελικά που τον είχε τσακίσει, αφού σε όσους γιατρούς κι αν πήγε, κανείς δεν του
βρήκε κάτι μηχανολογικό.
Και μου είπε. Μου είπε ότι σπάνια είχε διάρκεια
στη στύση, καθώς αυτή ζητούσε το απόλυτο, πάντα φοβόταν μην τα κάνει μούσκεμα
με το καλημέρα, καθώς μια άτυχη στιγμή του είχε γίνει εμμονή και γενικά όταν
εκείνη μπήκε στη ζωή του, έχασε την σεξουαλική πνοή του.
Γιατί για τον άντρα, αυτό που τον ενηλικιώνει
είναι η επιβεβαίωση μιας γυναίκας και οι σεξουαλικές του επιδόσεις με πουτάνες
και λαϊκές…
(Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ
ΠΟΡΝΗΣ, μέσα από ένα μισοκατεστραμμένο ημερολόγιο, του Παύλου Ανδριά- http://kaftigrafida.blogspot.gr/)
