-Περιμένετε κάποιον; Την ρώτησε αβίαστα...
-Πράγματι, φαίνεται
τόσο πολύ;
-Μάλλον ναι, το πρόσωπο
σας βγάζει μια ιδιότυπη αγωνία.
-Είναι για δουλειά για
αυτό, του απάντησε και κοκκίνησε ολόκληρη. Είμαι διακοσμήτρια και με έχουν
καλέσει για ένα σπίτι εδώ στο νησί.
-Α! Κατάλαβα για ποιο
σπίτι, και αυτό γιατί ο κύριος ήρθε και πλήρωσε την διαμονή σας. Έχω την
εντύπωση ότι θα κουραστείτε πολύ με αυτή την τρώγλη που θα αναλάβετε!!!
-Τρώγλη;
-Και πολλά λέω… Θα
δείτε και μόνη σας…
Την ίδια στιγμή ένα
αμάξι στάθηκε απέναντι από την Μαίρη, ένας άντρας γύρω στα 50 -55 βγήκε από
μέσα, όχι πολύ ψηλός όχι πολύ αδύνατος με μαλλιά λευκά και μούσι εξίσου λευκό.
Μόλις τον είδε θυμήθηκε τον κυρ Μανώλη τον χασάπη της γειτονιάς της και
χαμογέλασε αυθόρμητα.
Ο άντρας κοίταξε το
κορίτσι που στέκονταν στην είσοδο του ξενοδοχείου, αυτή θα ήταν η διακοσμήτρια
Μαίρη Κονιδάρη. Βλέποντάς την να χαμογελά σιγουρεύτηκε για τα καλά- που να
ήξερε ο έρμος γιατί χαμογελούσε εκείνη-
την πλησίασε…
-Καλημέρα, η κα
Κονιδάρη;
-Μάλιστα ο κος
Πετρούνης;
-Λέγε με Πάνο, καλώς
ήρθες. Έμαθα ήρθες πιο νωρίς. Χαίρομαι.
-Ναι, πάντα το κάνω
αυτό γιατί θέλω να γνωρίσω τον τόπο που δουλεύω.
-Πάμε στο αυτοκίνητο;
Τα υπόλοιπα τα λέμε στην διαδρομή.
Ήταν αψύς στον λόγο του, παρά την ηρεμία του προσώπου
του. Δεν θα ήθελε να φανταστεί πώς θα μιλούσε στους ανθρώπους που εργάζονταν
για εκείνον. Μάλλον τον κοίταξε περίεργα όσο οδηγούσε και της μιλούσε,
κοκκίνησε το πρόσωπο της αυτόματα, ντράπηκε που το έκανε.
Έφτασαν στο σπίτι που
είχε κληθεί να διακοσμήσει. Ήταν ένα παλιό σπίτι, ολόλευκο με μαύρα παράθυρα.
Δεν είχε σκεπή όπως όριζε η αρχιτεκτονική του νησιού. Έμοιαζε με πύργο αλλά δεν
είχε το ύψος ενός πύργου όπως τον έχουμε όλοι μας στο μυαλό μας. Ήταν όλο
πέτρινο και έμοιαζε πραγματικά να βγαίνει από μια άλλη εποχή. Και φυσικά δεν
έμοιαζε σε καμία περίπτωση με τρώγλη… Τουναντίον.
Σταμάτησε το αυτοκίνητο
στον περίβολο του σπιτιού, δεξιά και αριστερά μεγάλες γλάστρες με βασιλικούς
κοσμούσαν την αυλή και μοσχοβόλαγε ο τόπος.
-Μη το βλέπεις έτσι
μίζερο από έξω, έχει την αρχοντιά του μέσα. Εδώ λοιπόν μεγάλωσα…
Πρόφτασε να της πει
πριν ανοίξει την πόρτα.
Πραγματικά το εσωτερικό
του σπιτιού ήταν ένα όνειρο. Φωτεινό με την διακόσμηση μιας άλλης εποχής.
Συνεχίζεται…
Κατερίνα Κονίτσα
Σωπύλη
