Έπεφτε ο ουρανός κάτω
Όλα τα 'χαμε στα πόδια μας
Τα κλειστά άνθη της ημέρας
Τη μυρωδιά της νύχτας
Και ένα σ' αγαπώ που έφεγγε
Μονάχο σ' ένα τοίχο
Κι ένα δάκτυλο που έφεγγε
από το φωσφορίζον μελάνι
Ένα σκουριασμένο σταυρό
Που προσπαθούσαμε να ξεθάψουμε
Ένα είχε γίνει με τη βελανιδιά και τις καλότυχες
Και δεν έλεγε να βγει
Έκλεβαν τάχα τη λαλιά αυτές
Νύμφες της αρχαίας εποχής
Μ' ένα φυτίλι και έναν ήχο απόκοσμο
Σα να χτυπάνε οι Τιτάνες τα χέρια τους
Λαμπάδιαζες τη νύχτα και τις έδιωχνες
Άκουγες το βουητό
Το απάυγασμα των μικροσκοπικών φτερών τους
Ξεχύνονταν κάθε βράδυ
Εκλεκτές κυρίες της σιωπής και του σκότους
Έπιναν μονάχα νέκταρ νυχτολούδο
Ποτό της νεραϊδοχώρας
Όμως χαθήκανε τον Αύγουστο
Δε γεμίζουν φώς τα άδεια βάζα
Ούτε κρυφτό στο πέρα μαχαλά παίζουν
Μονάχα μαντρότοιχους εβάλαν
Τα χώρισαν ωραία
Όλοι χέρι χέρι, κεφάλι κεφάλι
Ο θόλος του γαλαξία έσφιγγε κι αυτός
Δε με παίρνεις τηλέφωνο αγόρι μου
Δεν έρχεσαι...
Παρασκευή, 10
Ιουλίου 2015
