Τον συνάντησα στο σπίτι
του στην Ικαρία όπου ζούσε τα τελευταία τριάντα χρόνια, αποδεχόμενος την
πρόσκληση του, μέσω του Αλέξανδρου, και από την πρώτη στιγμή ένιωσα...
Με καλωσόρισε
συνοδευόμενος από μια νεαρή κοπέλα τη Βαλίνα, τη δροσοσταλιά του έρωτα, όπως
μου είπε καθώς συστηθήκαμε και αφού πρώτα τακτοποίησα τα πράγματά μου, καθίσαμε
και απολαύσαμε τον καφέ μας κάτω από ένα πρόχειρα φτιαγμένο κιόσκι.
Για μερικά δευτερόλεπτα
κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο χωρίς να πούμε την παραμικρή λέξη, και όσο εγώ
προσπαθούσα ν’ αποφύγω ν’ ανοίξω τη συζήτηση, αυτός άναψε το πούρο του, ήπιε
δυο τρις γουλιές καφέ και κοιτάζοντας με μέσα από τον καπνό του πούρου του, μου
χαμογέλασε.
Ανταπέδωσα το χαμόγελο,
αλλά πολύ σύντομα αισθάνθηκα ντροπή αφού περίμενα από έναν παππού, ήταν ογδόντα
πέντε χρονών, να πει την πρώτη κουβέντα.
«Έχετε αποσυρθεί πολλά
χρόνια από την ενεργό δράση;», ήταν το πρώτο ερώτημα που του έθεσα, σεβόμενος
τ’ άσπρα του μαλλιά και την επαγγελματική του οντότητα.
«Φίλε μου αυτό το λάθος
κάνετε εσείς οι δημοσιογράφοι. Αντί ν’ αφήσετε το συνομιλητή σας ν’ αποκτήσει
μια οικειότητα και να αισθανθεί το πέπλο της ανάκρισης ν’ απομακρύνεται, τον
αρχίζετε στις γρήγορες ερωτήσεις και εκεί είναι που χάνεται η ισορροπία και η
ουσία της συζήτησης», μου απάντησε ο Dr Kaka,
αφήνοντάς ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη για να συνεχίσει.
«Δεν το είπα για να σε
προσβάλω. Απλά, ο φόβος του να μη χάσετε την είδηση, σας κάνει ψυχρούς,
απότομους και βιαστικούς. Ίσως αυτό να είναι το στυλ της δουλειάς σας, ίσως να
είναι ο άγραφος νόμος του αφοπλίζω το συνομιλητή μου από συναισθήματα και
αντικειμενικές απαντήσεις. Τι αν πω. Εσύ γνωρίζεις καλύτερα από μένα την
απάντηση.
Εγώ πάντως, όσα χρόνια
ασχολούμαι με τους ανθρώπους και τις ψυχικές τους εκρήξεις- αποκαλύψεις, πάντα
φροντίζω να τους κάνω πρώτα φίλους. Η οικειότητα και η ταύτιση ήταν και είναι
οι καλές μου νεράιδες.
Αυτές που με οδήγησαν
στην επιτυχία και μου έδωσαν δύναμη στο να κάνω τους συνανθρώπους μου
ευτυχισμένους, με τη δική τους πάντα συγκατάθεση».
«Τα σκάτωσα με το
καλημέρα» είπα από μέσα μου, ανάβοντας το πούρο που μου πρόφερε ο Dr και όσο αυτός με
κοιτούσε μ’ ένα βλέμμα γεμάτο ηρεμία και κατανόηση, τόσο εγώ μέσα μου
προσπαθούσα να βρω τον τρόπο- ερώτηση για να σώσω την παρτίδα.
«Άφησε τον εαυτό σου
ελεύθερο. Μη βασανίζεις την κούτρα σου με το τι θα μου πεις ώστε να σου δώσω
αυτά που θες. Ηρέμησε και ζήσε τη στιγμή. Κάπνισε το πούρο σου και άσε τα
υπόλοιπα για αργότερα. Η Ικαρία δεν επιλέκτικε τυχαία ως μόνιμη κατοικία....
(συνεχίζεται...)
(απόσπασμα από το βιβλίο
«ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ» του Παύλου Ανδριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, Χ.
Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
