Οι Παλλακίδες… του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή!!!

Σύμφωνα με τον Άχμαντ η λέξη παλλακίδα, της οποίας η σημασία στα ελληνικά είναι «γυναίκα, που συζεί με άνδρα χωρίς...

νόμιμο γάμο, σπιτωμένη, μετρέσα», δεν εξηγεί σωστά τη λέξη sariyyah. Αυτό εν μέρει είναι αλήθεια, γιατί η έννοια της λέξης παλλακίδα δεν περιέχει εξ ορισμού τη σκλαβιά. Μια γυναίκα είτε αποφάσιζε ελεύθερα να γίνει παλλακίδα κάποιου, ή σε μερικές κουλτούρες της Μέσης Ανατολής μπορούσε να δοθεί από τον πατέρα της σαν δευτερεύουσα σύζυγος, της οποίας τα δικαιώματα καθορίζονταν σε συμβόλαιο και της οποίας τα παιδιά ήταν εξίσου νόμιμα με αυτά της πρώτης συζύγου. Στη Δύση οι παλλακίδες και τα παιδιά τους είχαν σαφώς λιγότερα δικαιώματα από τις συζύγους και τα παιδιά από γάμο, όμως ήταν πάντα ελεύθερες. Ενώ στην περίπτωση της sariyyah έχουμε μια σκλάβα σύζυγο, η οποία δεν διάλεγε τον γαμπρό, τα παιδιά της – τουλάχιστον για μεγάλο μέρος της ισλαμικής ιστορίας – ήταν σκλάβοι του ιδιοκτήτη της εκτός αν αυτός τα ελευθέρωνε, και την ίδια είτε θα έπρεπε να την ελευθερώσει ο κάτοχός της ΑΝ ήθελε, είτε, αν του έκανε παιδιά, θα ελευθερωνόταν μετά τον θάνατό του.

Λέει ο Άχμαντ ότι η αιχμάλωτη πολέμου έχει δικαιώματα, για τα οποία δεν κάνει ειδική αναφορά, παρεκτός για το «δικαίωμα να ελευθερωθεί» το οποίο δήθεν ο μουσουλμάνος «διατάζεται να το παραχωρεί». Στην πραγματικότητα αυτό αφορά μια παραίνεση του Κορανίου, και όχι μια εντολή. Ο μουσουλμάνος κάτοχος ενός αιχμαλώτου πολέμου είτε ελευθερώνει τον αιχμάλωτο, είτε τον δίνει στους δικούς του για λύτρα, είτε τον κρατάει για σκλάβο, είτε τον πουλάει. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει από τα τέσσερα, χωρίς να είναι για τίποτα υποχρεωμένος.

Λέει ότι «Μια Sariyyah είναι μόνο κατόπιν πολέμου σαν αιχμάλωτες και σε καμία άλλη περίπτωση και λόγο.» Και αυτό είναι ψέμα. Ο Μουχάμμαντ είχε δυο παλλακίδες, την Εβραία Ρεϋχάνα της οποίας το σύζυγο είχε εκτελέσει με τους Μπανού Κουράιζα και την πήρε ως αιχμάλωτη πολέμου, και τη Μαρία την Κόπτισσα, η οποία του εστάλη ως δώρο από έναν αξιωματούχο της Αιγύπτου. Αυτή του εστάλη με έναν ευνούχο και την αδελφή της, τη Σιρίν, που ο Μουχάμμαντ την έδωσε για σκλάβα σε έναν άλλο οπαδό του, που του έκανε παιδί. Αφού λοιπόν η Μαρία (και η αδελφή της) του είχε σταλεί ως δώρο, την κράτησε για σκλάβα/παλλακίδα και κέρδισε την ελευθερία της χάρη στο γιό που του γέννησε, μετά το θάνατο του κατόχου της όμως, τι να πούμε για το θράσος του Άχμαντ να ισχυρίζεται ότι μόνο οι αιχμάλωτες πολέμου γίνονταν «παλλακίδες»;

Όχι μόνο ο ισλαμικός νόμος επιτρέπει να αγοράζουν οι μουσουλμάνοι σκλάβες, που θα χρησιμοποιούν σεξουαλικά, αλλά οι περισσότερες σκλάβες σε όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας για αυτό το σκοπό αγοράζονταν (βλ. Brunschvig. ‘Abd· Encyclopedia of Islam, σελ. 13). Βέβαια μπορεί κάποιος να αντιτάξει ότι οι μουσουλμάνοι πειρατές που λυμαίνονταν τη Μεσόγειο, αιχμαλωτίζοντας ανθρώπους που μετά πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα, έκαναν τζιχάντ κατά των απίστων, οπότε η προέλευση των σκλάβων που οι μουσουλμάνοι αγόραζαν (και ακόμη αγοράζουν παράνομα) στα σκλαβοπάζαρα ήταν κυρίως η αιχμαλωσία από πόλεμο.

Στο ίδιο το κείμενο που παραπέμπει ο Άχμαντ, αναφέρονται « δύο περιπτώσεις – η ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς».

Το ότι οι αιχμάλωτες πολέμου «σε καμία περίπτωση δεν ήταν σεξουαλικά αντικείμενα όπως οι παλλακίδες» έχει μέσα μια μικρή δόση αλήθειας. Πραγματικά, μερικές φορές ένας άντρας κρατούσε ή αγόραζε μια σκλάβα για μη σεξουαλικούς σκοπούς, όπως για διάφορες εργασίες ή για να τη χαρίσει στη γυναίκα του. Κατά τα άλλα είναι κι αυτό ένα ακόμη από τα παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν.

Ας δούμε όμως κάποιες πολύ διαφωτιστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη δουλεία στο Ισλάμ, από τους 4 δεσμούς που βλέπετε στην εικόνα.