Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Ο μετανιωμένος Πρετεντέρης (κλαψ!)



Με συνέντευξή του στο iefimerida εξηγεί τα λάθη που έκανε στηρίζοντας την αναδιάρθρωση του χρέους, από μια ηλίθια...

όπως λέει αίσθηση εθνικού δημοσίου συμφέροντος.
Αξίζει να τη διαβάσετε ολόκληρη (εδώ).
Αναδημοσιεύουμε το απόσπασμα της μετάνοιας γιατί ξέρουμε ότι είστε ευσυγκίνητοι τύποι:
«Ποια είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της αυτοκριτικής κύριε Πρετεντέρη;
Φωνάξαμε «Λύκος» περισσότερες φορές από όσες έπρεπε τα μέσα ενημέρωσης. Το δεύτερο είναι ότι δεν τα είπαμε όλα, μέσα από μια ηλίθια αίσθηση εθνικού, δημόσιου συμφέροντος.
Πείτε μου ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, παρακαλώ.
Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!». Δεν τους λέγαμε ότι αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν μια αυτοσυγκράτηση.
Δική σας αυτοκριτική;
Δική μου. Δεν μας επιβάλλουν πράγματα. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση...
Τι σας οδήγησε σε αυτή την αυτοσυγκράτηση;
Εμένα λειτούργησε μια πίεση από συνανθρώπους προκειμένου να το πάμε μαλακά το θέμα και κυρίως μια αίσθηση ότι είναι μια κρίσιμη στιγμή. Έπρεπε να σκεφτώ το δημόσιο συμφέρον και όχι να βγω και να φωνάζω. Λάθος μου μπορεί να ήταν... Θεωρώ όμως ήταν σωστή η στάση μου στις εκλογές του 2009 που τους έλεγα: «λεφτά δεν υπάρχουν». Με κατηγόρησαν τότε ότι δεν θέλω να γίνει πρωθυπουργός ο Παπανδρέου. Τους έλεγα «κουταμάρες είναι αυτά που λέτε, λεφτά δεν υπάρχουν». Με κατηγόρησαν ότι με συμβουλεύει ο Καραμανλής και επέμενα: «κουταμάρες, πάντως λεφτά δεν υπάρχουν». Από το μνημόνιο ως τον Απρίλη του 2010 όταν ετέθη για πρώτη φορά ανοιχτά το θέμα της διαπραγμάτευσης από τον Σημίτη (και μας νομιμοποίησε να βγούμε και να πούμε «ναι, έχει δίκιο ο άνθρωπος»), δεν είχαμε πει κουβέντα. Για ένα δεκάμηνο υποδυόμασταν το θέατρο ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Τρίχες: δεν ήταν. Εγώ δεν το έλεγα αυτό, απλώς δεν αντέκρουσα όσους το έλεγαν.
Έχετε μετανιώσει για τη στάση σας στο θέμα του χρέους;
Ίσως θα έπρεπε κάποια πράγματα να τα πω... Άλλα, τα είπα βέβαια. Το θέμα της ανάπτυξης ας πούμε: από την πρώτη στιγμή είπα ότι το μνημόνιο είναι υφεσιακό και ουδείς μπορεί να με διαψεύσει σε αυτό. Το θέμα του χρέους θα μπορούσα να το έχω πει, ναι... Μια άλλη κριτική είναι ότι οδηγηθήκαμε πολλές φορές σε σύγκρουση με κοινωνικές ομάδες, όπως τους οδηγούς ταξί. Είχε γίνει θέμα εκ του μη όντος. Μας έλεγαν ότι είναι απαίτηση της τρόικας και στη συνέχεια απεδείχθη ότι δεν είναι. Εκεί, υιοθετήσαμε πολύ εύκολα μια άποψη που δεν ήταν αλήθεια.» (kamarinia)