Όταν στην Αθήνα κατοικούνταν μόνο τ’ Αναφιώτικα (είναι μια γραφική λιλιπούτεια συνοικία της Αθήνας που βρίσκεται σκαρφαλωμένη στην βορειανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης) η Πλάκα, του Ψειρή και του Μακρυγιάννη, όταν το Σύνταγμα ήταν σχεδόν αδιαμόρφωτο και για την περιοχή της Ομόνοιας δεν βρίσκονταν αγοραστές για οικόπεδα, τα Πατήσια αποτελούσαν εξοχή γιατί βρίσκονταν μακριά!
Επί Όθωνος αλλά και αργότερα η εκδρομή μέχρι εκεί αποτελούσε σημαντικό γεγονός και μεγάλη απόλαυση. Επιστροφή στη φύση!!!
Οι αθηναίες εκείνης της εποχής που δεν έβγαιναν συχνά από το σπίτι και δεν ξεμάκραιναν από τη γειτονιά τους, έλεγαν «Ψυχή μου στα Πατήσια!» (δηλ. πόσο ωραία ήταν).
Από τότε, η έκφραση καθιερώθηκε να λέγεται για κάτι ωραίο, για κάθε τι μαγευτικό.
Η μουσίτσα
