Μια από τις δύσκολες περιόδους της ζωής του ανθρώπου είναι αυτή της τρίτης ηλικίας. Η εποχή της δύσης της ζωής του ανθρώπου, που ο καθένας μας κοιτάζει προς τα πίσω να θυμηθεί όλες τις λεπτομέρειες της ζωής του και κάνει τον απολογισμό του.
Είναι μια περίοδος που πολλοί αισθάνονται μελαγχολία γι' αυτά που δεν πρόκειται να ξανάρθουν κι άλλοτε πανικοβάλλονται γιατί δεν πρόλαβαν όλα εκείνα που ήθελαν να κάνουν.
Είναι βέβαια και άνθρωποι, που αισθάνονται ότι η περασμένη ζωή τους άξιζε και πως δεν σπαταλήθηκε, νιώθουν εσωτερική πληρότητα, αποδέχονται το γεγονός ότι γέρασαν και αντιδρούν θετικά, γνωρίζοντας τις δυνατότητές τους και απολαμβάνοντας τα πλεονεκτήματά που έχει να τους προσφέρει αυτό το στάδιο της ζωής τους.
Την εποχή αυτή, ο άνθρωπος έχει τη σοφία της ζωής και μπορεί να δει τον κόσμο με άλλο μάτι, να χαρεί και να νιώσει την κάθε στιγμή ως μοναδική και αναντικατάστατη. Έχει τη δυνατότητα να δώσει σημασία σε απλά πράγματα που οι νέοι παραβλέπουν και που δεν έχουν ακόμη την ωριμότητα που χρειάζεται για να τα εκτιμήσουν.
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι ζουν στο περιθώριο, είναι «ξεγραμμένοι» από το χάρτη της ζωής μας. Όλοι τους εγκαταλείπουν, παιδιά, συγγενείς, φίλοι, η πολιτεία. Γιατί να συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί τους περιθωριοποιούμε σαν «λεπρούς»;
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, σήμερα ένας στους δέκα κατοίκους του πλανήτη μας έχει ηλικία 60 ετών και άνω. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι μέχρι το 2050, η αναλογία θα γίνει «ένας στους πέντε», ενώ για το 2150 εκτιμάται ότι θα ανέρχεται σε «έναν στους τρεις»!
Η αύξηση του αριθμού των ατόμων τρίτης ηλικίας σε παγκόσμιο επίπεδο, οδήγησε το 1990 τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στην καθιέρωση της 1ης Οκτωβρίου ως Διεθνούς Ημέρας για την Τρίτη Ηλικία.
Στόχος της μέρας αυτής είναι να ευαισθητοποιηθούν οι κυβερνήσεις και η κοινή γνώμη πάνω στις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ηλικιωμένα άτομα.
Πάνω στα προβλήματα που τους δημιουργούμε εμείς, η κοινωνία …, η ίδια τους η οικογένεια …
Τι θα γίνει άραγε όταν «εμείς», οι νέοι, οι συγγενείς, η πολιτεία …., φτάσουμε σ’ αυτήν την ηλικία; Θα μας αρέσει να ζήσουμε ξεχασμένοι; Θα μας αρέσει να βιώσουμε τον αποκλεισμό και την εγκατάλειψη;
Ας συλλογιζόμαστε αν «εμείς», οι ίδιοι, θα θέλαμε κάποια στιγμή να εγκαταλειφθούμε με τον ίδιο τρόπο κάπου ξεχασμένοι και ανασφαλείς.
Καλλιόπη Γραμμένου
Δημοσιογράφος-Παιδαγωγός
