του
Θύμιου Καλαμούκη
Όσο τους αφήνουμε τόσο το χειρότερο. Όσο
είναι πολλοί αυτοί που ελπίζουν ότι σύντομα θα έρθει κάποια λύση, τόσο το χειρότερο
γι αυτούς αλλά και για όλους μας. Όσο υπάρχουν ακόμη εθελοντές τυφλοί που δεν
βλέπουν, σύντομα θα χάσουμε το φως μας όλοι μας. Όσο υπάρχουν αφελείς, σε λίγο
δεν θα υπάρχει κανείς...
Το ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας, και το
θυγατρικό του ελληνικό, είναι αδίστακτο και επικίνδυνο. Έπρεπε να είχε
τελειώσει ΧΤΕΣ, με κάθε μέσον και τρόπο. Ήδη σήμερα είναι αργά και η όποια προσπάθεια
ανατροπής τους γίνεται δυσκολότερη, αλλά πάντα αναπόφευκτη.
Τα όσα αποφασίστηκαν για την Κύπρο,
αποδεικνύουν ότι, το πιο άδικο σύστημα
στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο καπιταλισμός, εξελίσσεται σε δολοφόνο. Σε αδίστακτο εγκληματία, με αρρωστημένη
φαντασία. Χαντάκωσαν την Πορτογαλία, την Ισπανία, τις χώρες τις Βαλτικής. Χαντακώνουν
τις χώρες των Βαλκανίων, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία. Ετοιμάζουν το κλίμα για
την καταστροφή της Γαλλίας και Ιταλίας, ενώ η ύφεση αγγίζει τις χώρες του
«ισχυρού» βορρά, όπως η Ολλανδία. Εξοντώνουν την Ελλάδα, με οικονομικούς
αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς τύπου Μέγκελε.
Ήρθε η σειρά και της Κύπρου, της χώρας που
μέχρι πριν 2 χρόνια ήταν ο παράδεισος ανάπτυξης και κερδοφορίας, του
καπιταλισμού. Όπως παράδεισος και παράδειγμα ήταν πριν 5 χρόνια η Ιρλανδία (ο
ιρλανδικός τίγρης). Από την μια μέρα στην άλλη, η καπιταλιστική μηχανή του κιμά,
αλέθει την μια μετά την άλλη, χώρα και μαζί με αυτήν τους λαούς τους. Τους πιο
αδύναμους, τους πιο ανίσχυρους. Τις λαϊκές πλειοψηφίες.
Το τέρας αυτό δεν χορταίνει. Ούτε πρόκειται
να χορτάσει. Μόνο αν χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο όπλο του, τον πόλεμο. Το έχει
ξανακάνει σε εποχές παρόμοιες με την δική μας.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929,
τελείωσε και έκλεισε με τον Β παγκόσμιο πόλεμο και τα εκατομμύρια νεκρών του. Όλοι
εμείς που διαφωνούμε με όσα γίνονται, όλοι εσείς που πιστεύετε ότι μόνο έτσι θα
λυθούν τα προβλήματα είμαστε υποψήφιος κιμάς.
Οι γνώσεις μας, τα όνειρά μας, οι σκέψεις μας,
οι αγωνίες μας, οι δημιουργίες μας, οι αντιφάσεις μας, τα είναι μας, είναι ήδη σκόνη,
αέρας, τίποτα, στην παγκόσμια διαδικασία ανάκαμψης, του άρρωστου καπιταλισμού.
Δεν μας βλέπουν ως πολίτες, εργάτες, επιχειρηματίες, οντότητες με ψυχή, νου και
ιδέες, αλλά λιπαντικό για να ξεμπλοκάρει η μηχανή. Κάρβουνο για να
ξαναλειτουργήσει η τεράστια κερδοφορία τους. Θύματα που τους είναι αναγκαία για
να ξεφύγουν από τον κίνδυνο. Μας έχουν όλους νεκρούς γιατί έτσι μόνο θα πάρει
μπρος ξανά η μηχανή του κέρδους.
Τα όποια πειράματα με τα δημοσιονομικά
σύμφωνα σταθερότητας, τα μνημόνια, τα περιοριστικά μέτρα κλπ, είναι παράταση
πριν ηχήσουν τα όπλα. Σε αυτή την κατάσταση, η αποδέχεσαι τον ρόλο του νεκρού, αναμασώντας
τις ανοησίες περί ανάπτυξης που έρχεται και μονόδρομων ή αλλάζεις το σενάριο
και από υποψήφιος νεκρός, «σκοτώνεις» εσύ
το σύστημά τους, τις ιδέες τους, τις πρακτικές τους, τα επιχειρήματά τους, τις
απειλές τους, τους παπαγάλους τους, τους εκπροσώπους τους. Και πρώτα από όλα
«σκοτώνεις» τον φόβο σου, την αφέλειά σου, την αμάθειά σου και την ατολμία σου.
ΤΩΡΑ, γιατί είναι ήδη αργά.
(ο αρχικός τίτλος του άρθρου:"Τώρα…")
