Και
όταν κάποια στιγμή έφτασε ο κόμπος στο χτένι και πήγα σπίτι του για να του
ζητήσω το λόγο, ήταν τόσο λούγκρα, που έβαλε τη γυναίκα του μπροστά, να μου πει
τι μου χρωστάει για τη σεξουαλική συντροφιά που κρατούσα τόσα χρόνια στον άντρα
της.
Από
τότε, χωρίς ενοχές και τύψεις και έχοντας χάσει αρκετές ομορφιές από τη ζωή
μου, ορκίστηκα να...
Ποτέ
όμως μέχρι τώρα δεν μπόρεσα να κάνω πράξη και τα δυο θέλω μου, καθώς έπεσα πάνω
σε μια γενιά γεμάτη γεροντοκόρους (γεροντοπαλίκαρα) και γεροντοκόρες. Σε μια
γενιά ναυάγιο από κατάλοιπα του χθες και φοβίες του αύριο.
Πώς
να μπορέσω εγώ, η νούμερο ένα αντροχωρίστρα ίσως στον κόσμο, αυτό το θέλω έγινε
εύκολα πράξη, να συμβαδίσω με τις γυναικούλες που βγαίνουν όλες μαζί να πιούνε
ποτό και μετράνε τις ημέρες που έχουν να δουν χαρά στα σκέλια τους με το
κομπιουτεράκι;
Πώς
να ταυτιστώ μ’ αυτές που για ένα ποτό στα σκυλάδικα κατεβάζουν εν ριπή οφθαλμού
το κιλοτάκι τους, όταν για να το κάνω εγώ, θέλω ένα εφταήμερο χειμερινού
τουρισμού και μια κρουαζιέρα στα νησιά του Αιγαίου;
Πώς
να αξιολογήσω τις καταστάσεις μαζί τους όταν η κάθε μια, μέχρι τα εικοσιπέντε
της έχει κάνει πέντε εκτρώσεις και πώς να συζητήσω μαζί τους για το ξαφνικό
ξενέρωμα των αντρών, όταν γνωρίζω πολύ καλά ότι ο άντρας για να φτιαχτεί θέλει
γατούλα και όχι λυσσασμένη σκύλα;
Πώς
να κυκλοφορήσω με μια που κοκκινίζει μέχρι τις βυζάρες της αν την αποκαλέσουν
γεροντοκόρη και πώς να κάνω διάλογο με μια κυράτσα που ονειροβατεί και νομίζει
ότι οι άντρες είναι σφουγγάρια- γόμες, για να σβήσουν τις ηλιθιότητες τους;
Πες
μου, πως; Πώς να πω ότι είμαι μια από αυτές και δεν τρέχει μια, γιατί έχω βρει
ένα αρσενικό με master
στη μαλακία, που τα έχει όλα τακτοποιημένα στο μυαλό του και στην πραγματικότητα
ψάχνει στο λεξικό του Μπαμπινιώτη να βρει τι σημαίνει η λέξη πεοθυλασμός;
Αδύνατον
να ταυτιστώ μ’ αυτή λοιπόν τη λογική και αδύνατον ν’ αφήσω τη ζωή μου στα χέρια
των άλλων. Αυτών που από το πρωί μέχρι το βράδυ με πρήζουν για το καλό μου, να ρίξω
λίγο τον εγωισμό μου και τις απαιτήσεις μου, για να παντρευτώ και να μην μείνω
στο καταραμένο ράφι.
Εγώ
όμως, βράχος. Ακλόνητη στις θέσει μου και τα πιστεύω μου, δίνω το δικό μου
αγώνα και ζω τον έρωτα όπως τον έχω φανταστεί και όπως είναι στις περισσότερες
φάσεις της ζωής μας, χωρίς ταμπού και λόγια του συρμού.
Για
μένα ο έρωτας είναι παιδί του εθισμού, της ηδονής και της απόλαυσης, χωρίς
σύμφωνα συμβίωσης και όρκους αιώνιας πίστης. Είναι δημιούργημα μιας τριγωνικής
σχέσης με πολλά extra bonus.
Και
αν απορείς ποια είναι αυτά, μου είναι υπερβολικά εύκολο να σου πω ότι, για να
μείνει μια σχέση δεμένη, χρειάζεται ένας φίλος ή φίλη, ένα δικό τους παιδί να
καλύπτει τις σεξουαλικές ορμές και τα παιχνίδια μιας γεωμετρικής επιθυμίας.
Όπως
δεν είναι ντροπή να καλύπτεις τα κενά όσων από το στενό σου κύκλο αδυνατούν να
φέρουν εις πέρας, από τη στιγμή που όλο αυτό το παιχνίδι θυμίζει τους αθώους
κουμπάρους ή τους ανειδίκευτους γιατρούς των παιδικών μας χρόνων.
Εγώ,
το έζησα και συνεχίζω να το ζω αυτό το παιχνίδι, αδιαφορώντας αν θεωρούμε
αισχρή και τσούλα από τους δήθεν κριτές της κοινωνίας μας.
Και
αν η απιστία είναι οργανωμένο σχέδιο δυο πόλων, για μένα είναι αρρώστια που δεν
παίρνει γιατρειά και όσο κανείς δεν την καταπολεμά, θα έρθει ώρα που θα
νεκρώσει τα ζωτικά μας κύτταρα».
(απόσπασμα από το βιβλίο «ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ» του Παύλου
Ανδριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
ΙΑΜΒΟΣ, Χ. Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
