Τον γνωρίσαμε
στην παράσταση «12 Ένορκοι» στο θέατρο...
Αλκμήνη και αποδεχόμενος την πρόσκλησή μας,
ήρθε στην αυλή μας για να μας μιλήσει γι’ αυτόν, αλλά και τη δουλειά του,
λέγοντας χαρακτηριστικά: «…στους 12 ΕΝΟΡΚΟΥΣ, είναι μια δουλειά που μόνο
περήφανος και ευγνώμων μπορείς να είσαι, όταν σου ζητάτε να βάλεις κάτι μικρό
και εσύ από την δική σου ψυχή».
Ποια γεύση, σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Θα μπορούσα να
απαντήσω όλες, γιατί ακόμη και η γεύση εχει μεγάλη διαφορά οταν είσαι παιδί.
Ανα διάλεγα μία θα ήταν... το αυγό με το ψωμάκι μαζί που ήταν αγαπημένη στιγμή.
Ο «θεατρίνος» στην οικογένεια, ποιος ήταν;
Δυστυχώς και
ευτυχώς εγώ!
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την
υποκριτική;
Η πρώτη φορά
που είδα θέατρο. Εκεί κατάλαβα πόσο όμορφο είναι να σου εμπιστευτεί κάποιος την
ψυχή του και τα συναισθήματά του, για να τα ταξιδέψεις όπου θες εσύ.
Τι σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την
παράσταση;
Τα πάντα. Το
έργο. Οι άνθρωποι. Ο τρόπος με τον οποίο, όλοι, από την σκηνοθέτη μέχρι τον
τεχνικό, έχουν αγκαλιάσει, έχουν πονέσει και έχουν προσφέρει την ψυχή τους για
να γίνει μια τόσο εξαιρετική παράσταση. Αυτά τα συστατικά, κάνουν τους 12
ΕΝΟΡΚΟΥΣ, μια δουλειά που μόνο περήφανος και ευγνώμων μπορείς να είσαι, όταν σου ζητάτε να βάλεις κάτι μικρό και εσύ από την δική σου ψυχή.
Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή
παράσταση;
Ένα όμορφο και
προσεγμένο κείμενο. Μια καθαρή και μεστή σκηνοθεσία. Και ειλικρίνεια από τους
ηθοποιούς. Ακούγεται σχεδόν τετριμμένο, μα οποιαδήποτε φράση ή λέξη ειπωθεί
πάνω σε μια θεατρική σκηνή και είναι «τίμια» αποκλείεται να μην είναι όμορφη. Η
Κ. Νικολαίδη, έχει καταφέρει, μέσα από το πως «είδε» εκείνη την παράσταση μέσα
της, να μας «αναγκάσει» όλους να βρούμε την αλήθεια μας και με τον πιο απλό και
δύσκολο τρόπο ταυτόχρονα να την μεταφέρουμε στους θεατές.
Πως φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σας μέσα από την κρίση που
βιώνουμε;
Δεν έχει νόημα
να φαντάζεσαι. Ειδικά στην εποχή μας. Καλύτερα να προσπαθείς για αυτό που θες
να συμβεί, παρά να επαφύεσαι στον χρόνο και στην πιθανότητα αλλαγής. Κάτι
τέτοιο, εκφράζεται έμμεσα και στο έργο. Κάνε εσύ αυτό που θες να γίνει, όσο
δύσκολο κι αν φαντάζει, μπορεί και να γίνει. Και αν δεν γίνει τώρα, κάποιος θα
το πάρει και το θα το κάνει αργότερα. Οπότε θέλω να βλέπω την δουλειά μου ακόμη
σαν ευλογία, όπως και κάθε άνθρωπος που ασκεί το επάγγελμα που σπούδασε και
αγαπάει, και να προσπαθώ να καλυτερεύω οτιδήποτε εγώ θεωρώ ότι πρέπει να
βελτιωθεί.
Η τηλεόραση βοηθάει στην προβολή του ηθοποιού ή τον
φθείρει άμεσα;
Και το ένα και
το άλλο είναι πολύ απόλυτα. Δεν υπάρχει κάτι βέβαιο. Το μόνο που θα υποστηρίζω
πάντα είναι πως κάθε ηθοποιός μπορεί να κάνει υπέροχα την δουλειά του σε
οτιδήποτε και οπουδήποτε κι αν του ζητηθεί. Τα υπόλοιπα είναι θέμα επιλογών και
πολλές φορές τύχης.
Την Ελλάδα με ποια ταινία θα την ταυτίζατε;
Με την ταινία
«Ο θρύλος του 1900». Είναι μια χώρα άπειρη, σαν την μουσική του πρωταγωνιστή της ταινίας, που όμως προτιμά συχνά να αυτοκαταστρέφεται, γιατί φοβάται να
«περπατήσει» πέρα από αυτό. Έτσι ακριβώς και ο μαγικός πιανίστας προτιμά να
κρατήσει τα πάντα για εκείνον, και να τα «βουλιάξει» μέσα σε έναν ωκεανό.
Ελπίζω ότι η Ελλάδα θα έχει και άλλες επιλογές που θα αλλάξουν το τέλος της
ταινίας.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας έχει
περιορίσει τις εξόδους του στο θέατρο;
Νομίζω το πρώτο
που έρχεται στον νου είναι το οικονομικό. Όμως νομίζω πως άλλος ένας κύριος
λόγος είναι και τριβή που έχει ο μέσος άνθρωπος με το θέατρο από παιδί. Για να
γίνεις ένας καλός θεατής, που είναι εξίσου σημαντικό όσο ένας καλός ηθοποιός,
χρειάζονται πράγματα που έχουν τελειώσει εδώ και καιρό στην Ελλάδα. Από την εκπαίδευση
μέχρι την οικογένεια. Θα ήταν άδικο να μην προσθέσω και μια ευθύνη σε κάποιες
θεατρικές απόπειρες που δυστυχώς δυσκολεύουν τον άνθρωπο να αγαπήσει το θέατρο
και τον απομακρύνουν.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της
ελληνικής θεατρικής σκηνής, ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και
γιατί;
Δεν θα πω ποιά
τραγωδία,γιατί θα αδικήσω τις ίδιες μου τις προτιμήσεις. Θα πρότεινα
οποιαδήποτε,αλλά που την έχω παρακολουθήσει και έχει υπηρετήσει το θέατρο και
το μεγαλείο του έργου.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;
Εδώ και αν υπάρχει
πανικός. Αλλά θα απαντήσω για να κάνω την αλλαγή. Θα πω τον Εντουαρντ Αλμπυ.
Όχι για κάποιον φοβερό και τρομερό λόγο, παρά γιατί τα έργα του έρχονται με
τόση ευκολία στο μυαλό και στην ψυχή μου, που αισθάνομαι ότι διαβάζω σκέψεις
και εικόνες δικές μου. Πολύ πιθανόν βέβαια αν απαντούσα αύριο να έλεγα κάποιον
άλλο, αλλά τώρα θα μείνω σε εκείνον.
Ποιο ρόλο θα θέλατε να παίξετε ή ποιο ρόλο έχετε
παίξει και σας είχε «κερδίσει»;
Θα μιλήσω με
απόλυτη ειλικρίνεια και θα πω πως πριν τέσσερα χρόνια, είδα μια παράσταση και
συνειδητοποίησα πως ο πιο ωραίος ρόλος που θα ήθελα να κάνω έχει νούμερο για
όνομα. Να που τέσσερα χρόνια μετά έχω την χαρά να υποδύομαι τον Ένορκο Νούμερο 5.
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι»
σας;
Επειδή με τα
αντικείμενα δεν τα πάω πολύ καλά, είτε τα χάνω είτε τα ξεχνάω, για γούρι έχω
έναν άνθρωπο που όταν φεύγω από το σπίτι χρειάζομαι να μου πει «καλή επιτυχία»
και όλα πηγαίνουν υπέροχα.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Θα
χρησιμοποιήσω μια ατάκα από τους 12 Ενόρκους, που είναι πολύ κοντά σε όλη μου
την διάθεση απέναντι στα πράγματα. « Είμαστε άνθρωποι. Οι άνθρωποι μπορεί να
κάνουν και λάθη»
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;
Εδώ έχω μια και
καθαρή απάντηση. «Υπάρχει και φιλότιμο» με τον υπέροχο Λάμπρο Κωσταντάρα.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του
λέγατε;
Όσο αντέξει,
όσο μπορέσει και όσο τα πάντα το επιτρέψουν να κρατήσει με νύχια και με δόντια
το παιδί που έχει μέσα του. Και μέχρι να το ξεχάσει να απολαύσει κάθε στιγμή,
για να μπορεί να το θυμάται.
Γεννήθηκε στον
Πειραιά. Σπούδασε Μουσική (Πυθαγόρειο και Εθνικό Ωδείο), Θέατρο (Εθνικό και
Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Drama and Music στο Royal Holloway
University of London.
Από το 2006,
ξεκινώντας από το Θέατρο Τέχνης και την παράσταση «Η πιο δυνατή» του Α.
Στριντμπεργκ σε σκηνοθεσία Δ. Γκάτζιου, έχει συμμετοχές σε μεγάλες παραγωγές
της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Ενδεικτικές
συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως Κώστας Τσιάνος, Δ. Χρονόπουλος, Αθ.
Καραγιαννοπούλου, Κων/να Νικολαιδη, Σοφία Σπυράτου,Μιχ. Μαραγκός και πολλούς
άλλους.
Τέλος έχει στο
ενεργητικό του ταινίες (μικρού και μεγάλου μήκους), τηλεοπτικές σειρές (σκην.
Στ. Μαρκίδης) και πολλές συνεργασίες με μεγάλους μουσικούς και συνθέτες (Λαυρ.
Μαχαιρίτσας, Στ. Σιόλας, Γιώτα Νέγκα).
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
