Τίποτα δεν σβήνει ο χρόνος, στα παράλια της Μαύρης
Θάλασσας...
στα πανύψηλα βουνά και στα οροπέδια του Πόντου.Η ιστορία του Γιάννη Κοντογιαννίδη, παππού της συγγραφέως, δεν είναι προσωπική ιστορία αλλά η ιστορία μιας ολόκληρης προσφυγικής γενιάς που από θαύμα επιβίωσε από την γενοκτονική λαίλαπα των 353.000 νεκρών που οργάνωσε το νεόκοπο κεμαλικό καθεστώς στην πολύπαθη γη του Πόντου.
Όσοι σώθηκαν, ήρθαν εξαθλιωμένοι πρόσφυγες στη μητρόπολη Ελλάδα, που με τη βοήθεια του Θεού και την παρηγοριά της Παναγίας Σουμέλα, αγωνίστηκαν για να ριζώσουν και να προοδεύσουν στην καινούργια πατρίδα.
Όλοι τους ζωντανοί ή νεκροί, κραυγάζουν μέσα από τη σιωπή τους για την δικαίωσή τους, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς, τους συνεχιστές του Γένους των Ελλήνων.
