Ο Παυσανίας την
κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια...
Η Φλώρα έπαψε να αντιστέκετε. Δεν είχε νόημα να
το κάνει. Την έσφιγγε με όλη του την δύναμη. Την τράβηξε έξω από το
πανεπιστήμιο, κόσμος πήγαινε και ερχόταν και η εικόνα να την τραβολογάει ήταν
τουλάχιστον άσχημη εικόνα.
-Μη με τραβάς! Του
είπε μέσα από τα δόντια της.
-Θέλω να σου μιλήσω!
Της φώναξε. Θέλω όμως να είμαστε μακριά από τα φίδια της σχολής.
-Τι εννοείς…
Περπάτησαν λίγο,
έφτασαν σε ένα πάρκο γεμάτο δέντρα και παγκάκια. Ο Παυσανίας είχε αφήσει το
χέρι του, δεν την κρατούσε πια σφιχτά. Εκείνη τον ακολουθούσε με στωικότητα.
-Φλώρα… Την κοίταξε
με μάτια σχεδόν υγρα…
-Γιατί χάθηκες;
-Φλώρα, έχει δίκιο ο
Γιάννης. Δεν θα έπρεπε να κάνουμε σχέση. Είμαστε τόσο διαφορετικοί.
-Πρώτα από όλα… Ήταν
μεγάλο σφάλμα να ακούσεις το κάθε τυχάρπαστο. Δεν κάνει έτσι ο κόσμος. Έλα και
ζήτα μου εξηγήσεις. Δεν είπα ποτέ κάτι σε κανέναν ο έρωτας μας ήταν ότι
καλύτερο μου είχε τύχει στην ζωή μου. Δεν μπορείς εσύ επειδή κάτι ακούς να το
καταστρέφεις με την πρώτη ευκαιρία. Ήταν άδικο για εμένα να σε ψάχνω και να μην
σε βρίσκω. Κόντεψα να τρελαθώ.
Ο Παυσανίας την
κοίταζε δίχως να μιλάει. Την ακόυγε μόνο και η ψυχή του γέμιζε γαλήνη κα αγάπη.
Πόσο λάθος έκανε τελικά για αυτή την κοπέλα.
-Δεν ήθελα να σε
πληγώσω. Ένιωσα τόσο άσχημα όταν μου το είπαν. Και για εμένα είσαι ό,τι
πολυτιμότερο μου έχει τύχει. Σε αγαπώ τόσο πολύ αλλά….
-Αλλά αυτό που είχαμε
το αφήσαμε στην μέση! Του είπε και τον τράβηξε κοντά της. Τα χείλη τους
ενώθηκαν και ένιωσε και πάλι αυτή την αίσθηση της ευτυχίας που μόνο εκείνος
μπορούσε να της προσφέρει….
Οι κακές οι γλώσσες
δεν μπορούν να βλάψουν μια αγάπη τόσο δυνατή. Ήταν ένα πριν γνωριστούν. Ήταν
ΚΙΣΜΕΤ να είναι μαζί…
Της
συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη
