O Νάσος Κονίτσας απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

Ο Νάσος, έναν άνθρωπος που λατρεύει τη μουσική και έχοντας ακόμα...

στη μνήμη του εκείνη τη μωρουδιακή κιθαρίτσα που γρατζούνιζε μικρός, έχει τον τρόπο του να σε πείσει για το νταλκά του τη μουσική και να σε κάνει να την αγαπήσεις, όχι μόνο ως ακροατής… αλλά και σαν λάτρης της μαγείας της ιστορίας των στίχων.

Ποια γεύση σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια; Μάλλον της αθωότητας. Και της μαγείας. Όλα τότε ήταν πιθανά, τα όνειρα ήταν μπροστά μας, το αύριο φάνταζε τόσο μακρινό. Δεν μας τρόμαζε τίποτα, γιατί απλά δεν ξέραμε τι συμβαίνει στον κόσμο.

Ο αγαπημένος τροβαδούρος στην οικογένεια, ποιος ήταν; Ο Θείος μου, αδερφός της μητέρας μου. Κιθαρίστας, λίγο πληκτράς, ροκάς παλιάς κοπής, με 15 χρόνια μόνο να μας χωρίζουν. Οι πρόβες στο σπίτι του με φίλους του, κι εμένα στα πόδια τους, μου έχουν μείνει αξέχαστες.

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με τη μουσική; Μάλλον η μοίρα. Από πολύ μικρός γρατζούναγα μια μωρουδιακή κιθαρίτσα, η οποία είχε μόνο μία χορδή, αλλά εγώ επέμενα για χρόνια να προσπαθώ να βγάλω μελωδία. Στις σχολικές χορωδίες από το Δημοτικό, λόγω «καλής» φωνής, αλλά περισσότερο μουσικού αυτιού. Αφού ο Θείος βαρέθηκε να με βλέπει να παλεύω με την κιθαρίτσα, μου έταξε τα Χριστούγεννα μια αληθινή κιθάρα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Με τι θα θέλατε ν’ ασχοληθείτε επαγγελματικά τη σεζόν που έρχεται; Να έχω δουλειά, πρωτίστως. Ζούμε σε πολύ «περίεργες» εποχές, με το ένα λουκέτο να διαδέχεται το άλλο. Οι οικογενειακές ανάγκες και υποχρεώσεις τρέχουν, και οι καιροί είναι πιο δύσκολοι από ποτέ. Ευτυχώς διατηρώ την θέση μου στην εταιρεία που εργάζομαι τα τελευταία 15 χρόνια, οπότε αυτό θα ήθελα και να συνεχίσει. Η μουσική είναι περισσότερο χόμπι και ψυχανάλυση, παρά «μεροκάματο».

Τι πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, ένα καλό τραγούδι; Ουσία. Να λέει κάτι στον ακροατή. Να του προκαλεί συναισθήματα. Να συνδυάζεται η μελωδία με τον στίχο, και να προκαλεί αντιδράσεις. Το αν είναι ωραίο ή όχι, είναι πάντα υποκειμενικό. Το αν είναι καλό, όχι. Ξεχωρίζει.

Πως φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σου μέσα από την κρίση που βιώνουμε; Αν με ρωτάς για την μουσική, είναι σαν όλες τις άλλες δουλειές, που με τα ψέματα και τα δανεικά άνθισαν περισσότερο απ ότι μπορούσαν. Η δισκογραφία πλέον έχει πεθάνει, τα μαγαζιά φυτοζωούν, μουσικές σκηνές δεν υπάρχουν. Η κρίση έχει χτυπήσει ΚΑΙ την διασκέδαση. Και μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα, χωρίς μπουζούκι δεν δουλεύεις. Συνάμα, όλοι ψάχνουν φτηνές λύσεις για τα μαγαζιά τους, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ζήσεις απ αυτό, αφού τα μεροκάματα έχουν φτάσει σε ποσά «χαρτζηλικιού».

Η εξουσία πιστεύετε, είναι μια ασύνθετο γκρουπ ή μια καλοδουλεμένη ορχήστρα;

Υπάρχουν πολλές μορφές εξουσίας, και όχι απαραίτητα κακές, όπως τις δαιμονοποιούν οι περισσότεροι, που δεν το ξέρουν, αλλά τις έχουν απόλυτη ανάγκη. Η άσκησή της θα έπρεπε να θυμίζει καλοδουλεμένη ορχήστρα, αλλά επειδή έχει πολλές μορφές, όπως προείπα, αυτό δεν είναι εφικτό. Πιο πολύ μου φέρνει στο μυαλό αυτό που αποκαλούμε οι μουσικοί «τζαμάρισμα». Όταν βρίσκονται στον ίδιο χώρο διάφοροι σόλο μουσικοί, και παίζουν μαζί για πρώτη φορά, δίχως πρόβα ή συνεννόηση. Αν οι μουσικοί είναι καλοί, θα περάσουν καλά και το αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει τους πάντες. Αν όχι, τότε καλύτερα να μην βρίσκεσαι εκεί. Άρα, έχει να κάνει με τις επιλογές των ανθρώπων, είτε ως πρόσωπα, είτε αυτές που εκείνοι κάνουν.

Την Ελλάδα με ποιο τραγούδι θα την ταυτίζατε; «Μια Ελλάδα Φως»… Και μετά το «Αχ Ελλάδα». Πολύ μεγάλη ιστορία για να την περιγράψεις με ένα μόνο τραγούδι.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο νεοέλληνας «περιφρονεί» τον ελληνικό στίχο; Ξενομανία. Και μια δόση βλακείας θα έλεγα. Ο Έλληνας, όταν ακούει πχ «Σ αγαπαω κοίτα», εκφράζει την δυσαρέσκειά του για την απλότητα και την ελαφρότητα του στίχου, αλλά δεν κάνει το ίδιο όταν ακούει «I really love you baby”. Ο Έλληνας Χατζηγιάννης είναι φλώρος, ο Βρετανός είναι ροκ. Και πάντα ο Ελληνικός στίχος στο μυαλό των πολλών, ήταν παντρεμένος με το λαϊκό τραγούδι, κάτι που σε πολλούς δεν άρεσε να ακουν. Γι αυτό και υπήρξε η έκρηξη του «έντεχνου τραγουδιού» (χαρακτηρισμός που σιχαίνομαι). Όλοι ξαφνικά άκουγαν τραγούδια με Ελληνικό στίχο, τόσο ποιητικό και πολλές φορές «ανούσια εκλεπτυσμένο», που ανάθεμα αν οι τρείς στους δέκα καταλάβαιναν τι εννοούσε ο συνθέτης. Πολλές φορές βέβαια, ούτε ο συνθέτης καταλάβαινε… Αλλά δεν τους ένοιαζε, δεν ήταν «λαϊκό». Τουλάχιστον αυτό το κύμα, μαζί με το μπαμ των Ελληνάδικων του `90, βοήθησε να καλυτερεύσει η κατάσταση. Άλλωστε, η μουσική πρέπει να σου δημιουργεί συναισθήματα και εικόνες, και γι αυτό δεν φτάνει μόνο μια απλή μετάφραση των στίχων. Χρειάζεται να μπορείς να το κάνεις δικό σου. Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί Αγγλομαθείς, αλλά φευ…

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής μουσικής, ποιο είδος μουσικής θα προτείνατε στους ξένους; Η Ελληνική μουσική, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η Δημοτική. Κλαρίνο, ζουρνάς, βιολί στα νησιά, λύρα. Όλες τις άλλες τις πήραμε από κάπου αλλού, και τις ράψαμε στα μέτρα μας. Αν με ρωτάς λοιπόν για λόγους μουσικής Ιστορίας και επιμόρφωσης, θα τους πρότεινα να γνωρίσουν το κάθε Ελληνικό μουσικό ιδίωμα, αλλά στον τόπο του. Γιατί μόνο εκεί θα μπορούσε να το «νιώσει» 100%. Αν με ρωτάς τι θα έλεγα σε τουρίστες, μπουζούκι και ντέφι. Γιατί αυτό βγάζει και το κέφι, και τον νταλκά του ανθρώπου.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συνθέτης; Ο Χρήστος Δάντης! Έχει παίξει ότι θα θελα να παίξω, με τον τρόπο που θα θελα.

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της μουσικό όργανο, τι θα θέλατε να είστε και γιατί; Η κιθάρα μου. Για να μπορώ να συντροφεύω κάποιον στα καλά και στα άσχημα, όπως εκείνη εμένα τόσα χρόνια (23!!!).

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας; Γούρια δεν έχω. Αντικείμενο… η κιθάρα μου.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα; Η υπομονή είναι αρετή.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία; Knock Out (Αρζόγλου, Κιμούλης, Χηνας, μουσική Χατζηνάσιος)

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε; Να μην κάνει ότι δεν θέλει να του κάνουν.

Γεννήθηκα και ζω στην Αθήνα εδώ και 41 χρόνια. Μεγάλωσα στην Πλάκα και στα στενά του Μακρυγιάννη, όπου και πέρασα τα σχολικά μου χρόνια. Ασχολούμαι με την μουσική από 13 χρονών, ξεκινώντας από τους σκληρούς ήχους του metal και φτάνοντας μέχρι τις όχθες του Ρεμπέτικου. Εραστής της τέχνης, καθώς επαγγελματικά ασχολούμαι με την Λογιστική, αθεράπευτα αυτοδίδακτος μουσικός (με την μελέτη δεν το χω καθόλου), «αιώνιο ταλέντο» θα έλεγαν κάποιοι φίλοι, τον τελευταίο καιρό ντύνω με μουσική μυθιστορήματα που πλάθει το έτερον ήμισυ, όταν και οι δυο δεν ασχολούμαστε με τα τρία αγόρια μας. Και συνεχίζω να ψάχνω το νόημα της ζωής… αλλά μάλλον το χω βρει!

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)