...με τη «φωνή»
& την υπογραφή της Μαρίας
Λένε
πως όσο ζούμε ονειρευόμαστε…
μέχρι την τελευταία μας πνοή. Εγώ σταμάτησα να
ονειρεύομαι τη στιγμή που ορκίστηκα να μην προδώσω ποτέ το μυστικό της. Ακόμα
και τα όνειρα που έκανα παιδί ξεθώριασαν στη μνήμη μου. Η αδικία μού χάραζε την
ψυχή σαν κοφτερή λεπίδα… Όλοι είχαν στραφεί εναντίον μου, ακόμη και η ίδια μου
η μάνα. Αυτή με καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη. Στο μόνο που ήλπιζα ήταν η
λύτρωση…
Όμως,
οι άνθρωποι ποτέ δεν σταματούν να ονειρεύονται. Ποτέ δεν λησμονούν αυτό που
τους δίνει πνοή να συνεχίζουν.
Ένας
όρκος σιωπής, μια αλήθεια που δεν πρέπει να αποκαλυφθεί κι ένας απρόσμενος
έρωτας κινούν τα νήματα αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας
