«Είμαι αγρότισσα από τα 8 μου
χρόνια», διευκρινίζει με περηφάνια η Αφροδίτη Βοσκάκη στο Βυζάρι Αμαρίου,
έχοντας στο ένα της χέρι κλαδιά από χαρουπιά και ελιά και στο άλλο το ξύλο που
τη βοηθά να περπατά. Κομψή και λιτοδίαιτη παρά τα 84 της χρόνια, βρίσκεται...
«Ήμουνα έξω στο «Σπαρτί» και έφερα τροφή στα κουνέλια», λέει
επιστρέφοντας για το σπίτι της. Έχοντας περάσει στην πλάτη της το κρητικό
βουργιάλι, καθημερινά έχει επαφή με τη φύση, βάζοντας σ’ αυτό «το
σαρακάκι, το ψαλίδι, ένα μουκάλι νερό» και γυρίζοντας θα ψωνίσει από τους
πλανόδιους το φούρναρη και το μανάβη, ό,τι χρειάζεται για το νοικοκυριό
της…
Αγνός
και καλοσυνάτος άνθρωπος με το χαμόγελο και τη διάθεση, «περπατεί
με δυο βέργες, γιατί με αυτές πάει πιο καλά και νιώθει ασφάλεια».
Τη ζωή στα χωράφια τη γνωρίζει από τα 8 της χρόνια, γιατί λέει η ίδια, «ο
πατέρας μου ήταν λιγάκι τεμπέλης και όλα τα τραβούσε η μάνα μου…»
Γι'αυτό
έμαθε από κοριτσάκι να σκάβει, να φυτεύει, να κεντρίζει τα δέντρα, τα
κλαδεύει, να θερίζει, να κόβει ξύλα και να τα μεταφέρει στο σπίτι. «Τώρα
έχουμε κακομάθει», συμπληρώνει, «φτάσαμε
σε δύσκολα χρόνια, μας ζορίζει η ακρίβεια και μας φαίνονται όλα παράξενα…»
(madeincreta)
