Η Μαίρη πλησίασε τις κυράδες με ένα χαμόγελο...
λαμπερό. Με τα χέρια της μέσα στις τσέπες του παλτού της…Εκείνες την κοίταξαν
αρχικά παράξενα αλλά έπειτα από το ‘’σκανάρισμα’’ την ανταπόδωσαν το χαμόγελο.
-Τίνος είσαι εσύ; Είπε
η πρώτη.
Η Μαίρη, μειδίασε , την
φράση αυτή τελικά την λένε όλοι στα χωριά. Ήθελε να γελάσει αλλά φοβήθηκε μήπως
τις προσβάλει.
-Δεν είμαι από εδώ, έχω
έρθει για δουλειά.
-Τι δουλειά δηλαδή,
είπε η δεύτερη με ύφος ντεντέκτιβ αστυνομικής αμερικάνικης σειράς.
-Είμαι διακοσμήτρια.
Της είπε. Η γιαγιά συνέχισε να την κοιτάζει.
-Α, είσαι από αυτούνους
που λένε που μπαίνει ο καναπές και που το κάδρο;
-Χα χα χα , γέλασε η
Μαίρη, δεν κρατήθηκε. Περίπου…
-Και ποιανού το σπίτι
θα συμμαζέψεις; Ρώτησε η δεύτερη.
-Α δεν ξέρω αν πρέπει
να το αναφέρω αυτό. Τους απάντησε. Να έχετε μια όμορφη ημέρα. Το νησί σας είναι
υπέροχος τόπος. Είστε τυχερές που ζείτε εδώ.
-Να πας στο καλό κόρη
μου, και που είσαι… Και να μην μας πεις θα το μάθουμε, μια οικογένεια είμαστε
εδώ.
-Ε τότε περιμένετε να
το μάθετε από τον ίδιο.
Έφυγε χαμογελώντας.
Πόσο απλοί άνθρωποι, υπήρχε αυτή η ευγένεια που ξεχείλιζε από τα μάτια τους,
κάτι που στην πρωτεύουσα δεν το συναντάς ποτέ. Η ώρα όμως είχε περάσει, με βήμα
γρήγορο γύρισε στο ξενοδοχείο της. Ανέβηκε πήρε την τσάντα και τα σχέδια της
και κατέβηκε να περιμένει τον πελάτη της. Η θάλασσα απέναντι από το ξενοδοχείο
τράβηξε πάλι το βλέμμα της. Την έκανε να χάσει τον χρόνο ξανά. Ο υπάλληλος της
ρεσεψιόν την κατάλαβε. Άφησε το πόστο του και την πλησίασε.
-Ξελογιάστρα ε; Της
είπε χαμηλόφωνα να μην την βγάλει απότομα από την σκέψη της.
Η Μαίρη γύρισε και είδε
τον νεαρό άντρα. Ήταν τόσο ατσαλάκωτος που έμοιαζε με κούκλα.
-Αχ δεν σας πρόσεξα
συγνώμη. Ναι, είναι ξελογιάστρα… Είστε όλοι πολύ ευγενικοί εδώ.
-Έχουμε άλλη φήμη ε; Τι
να το κάνεις τους μήνες του χειμώνα μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας. Το
καλοκαίρι απλά δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε κουβέντα.
-Έχετε δίκιο. Μα δεν θα
έπρεπε να είναι έτσι όλες τις εποχές; Η ανθρώπινη επαφή, μια κουβέντα ένα
καλημέρα είναι πολύ σημαντικά….
Συνεχίζεται…
Κατερίνα Κονίτσα
Σωπύλη