Όπως κάθε κορίτσι της
γενιάς της…
είχε και αυτή λεύκωμα, κολλούσε αφίσες στους τοίχους του δωματίου
της, διάβαζε τα αγαπημένα της περιοδικά και πάρα πολλά βιβλία!!! Το διαφορετικό
ξεχωριστό σ’ αυτό το κορίτσι είναι ότι έγραφε από μικρή και αυτό που
ονειρευόταν να γίνει, κατάφερε και το πραγματοποίησε!!! Συνδυάζοντας το
ταλέντο, το μεράκι, την αγάπη και την αφοσίωση σ’ αυτό που κάνει, κατάφερε να
συνδυάσει το επάγγελμα με το όνειρό της… Και έτσι ξεκίνησε το δικό της ταξίδι
στη ζωή…
Ένα
ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε
ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».
Εσείς,
είχατε λεύκωμα;
Ποιο κορίτσι της δεκαετίας
του ΄70 δεν είχε; Το πρώτο μου λεύκωμα ήταν πορτοκαλί με το
πορτραίτο μιας χαμογελαστής νεαρούλας. Η αδελφή μου με βοήθησε να γράψω τις
ερωτήσεις. Πήγαινε ήδη στο Γυμνάσιο και
ήταν έμπειρη!
Που
το κρύβατε συνήθως;
Δεν είχα σταθερή
κρυψώνα. Συνήθως πίσω από τα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Άλλαζα θέση για να μπερδεύω τους
λαθραναγνώστες της οικογένειας.
Πώς
ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;
Το παιδικό μου δωμάτιο
είχε ένα αντίγραφο του έργου «Το παιδί
με το περιστέρι» του Pablo
Picasso,
μια βιβλιοθήκη με γραφείο και ένα τοίχο με κούκλες πάνω από το κρεβάτι μου. Διακοσμητική πρόταση της μητέρας
μου. Δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες, εννοείται! Αργότερα ως έφηβη, κολλούσα στους
τοίχους αφίσες των Doors
και της Farrah Fawcett.
Ποια
περιοδικά διαβάζατε;
Μανίνα και Κατερίνα! Το
ομολογώ ανερυθρίαστα!
Ποιο
ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;
Από την Ε΄ Δημοτικού
ήθελα να γίνω αρχαιολόγος. Παρέμεινα
συνεπής στην επιλογή μου.
Ποιο
ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;
Το πρώτο βιβλίο που έγραψα
ήταν μια εφηβική ιστορία αγάπης. Κεντρικοί ήρωες ο Πέτρος και η Μαρίνα. Πήγαινα στην Α’ Γυμνασίου και ήμουν πολύ
ερωτευμένη. Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω το χειρόγραφο! Κρίμα γιατί θα
γελούσαμε πολύ! Το πρώτο βιβλίο μου είναι «Ενας ασπρόμαυρος ζωγράφος» που
κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, με την εικονογράφηση της
Κατερίνας Βερούτσου.
Θυμάστε
την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;
Θυμάμαι το άγχος μου! Ήταν
στο βιβλιοπωλείο Prosperus,
στη Λάρισα και ήμουν περιτριγυρισμένη κυρίως από παιδιά φίλων που ήρθαν για
υποστήριξη. Θυμάμαι έναν προς έναν όσους βρέθηκαν εκείνη τη μέρα κοντά μου,
χωρίς να ανήκουν στους οικείους μου. Με τους περισσότερους δεθήκαμε με μια γλυκιά φιλία!
Ποιο
είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;
Δύσκολο να διαλέξω γιατί
είναι πολλά. Τα πρώτα που ανακαλώ στη μνήμη μου είναι ο Ολιβερ Τουίστ του
Καρόλου Ντίκενς και Η καλύβα του μπάρμπα – Θωμά, της Χάριετ Μπίτσερ
Στόου. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές τα διάβασα!
Ποια
ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;
Το κορίτσι με τα μαύρα,
του Μιχάλη Κακογιάννη με τη συγκλονιστική ερμηνεία της Έλλης Λαμπέτη.
Σινεμά
ή θέατρο;
Και τα δύο! Δεν μπορώ
να διαλέξω. Εξαρτάται από τη διάθεση και τις προτάσεις της στιγμής.
Τηλεόραση
παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;
Ποτέ δεν ήμουν φανατική οπαδός της τηλεόρασης. Έβλεπα τη Λάσυ ως παιδί και ως έφηβη τους
«Αγγελους του Τσάρλι» Ήταν κάτι σαν χειραφέτηση!
Αναμνήσεις
ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;
Προσπαθώ να μεταμορφώνω
τα όνειρά μου σε αναμνήσεις.
Ποια
ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;
Να είναι καλά η
οικογένειά μου.
Περιγράψτε
μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο
βιβλίο σας;
Όμορφη δεν ήταν ακριβώς, αλλά νομίζω πως έγινε μια
όμορφη ιστορία! Όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο η μητέρα μου με έντυσε με τη στολή ενός κόκκινου ιππότη για να πάμε σε έναν αποκριάτικο χορό. Αιφνιδιάστηκα.
Στην ερώτηση μου, πώς θα εμφανιστώ με τέτοια στολή, απάντησε αφοπλιστικά πως είμαι ντυμένη «Αμαζόνα της Φωτιάς»! Όταν
«ενηλικιώθηκα» και θεραπεύτηκα από το «τραύμα», έγραψα το βιβλίο «Ζητείται
άλογο για αμαζόνα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, με την
εικονογράφηση της Ναταλίας Καπατσούλια. Αφιέρωσα το βιβλίο με την αγάπη και ευγνωμοσύνη μου στη μητέρα μου.
Η Λίνα Μουσιώνη γεννήθηκε
στη Λάρισα. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική
Σχολή του ΕΚΠΑ και είναι διδάκτωρ Λαογραφίας στο ίδιο πανεπιστήμιο. Για πολλά χρόνια
εργάστηκε ως επιμελήτρια στο Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας μελετώντας
αντικείμενα, στήνοντας εκθέσεις και σχεδιάζοντας εκπαιδευτικά προγράμματα για
τα παιδιά. Μια μέρα εμφανίστηκε μπροστά της μια νεράιδα και τη ρώτησε: «Τι
προτιμάς; Ένα μπαλόνι για να πετάς ή ένα καρύδι για να γίνεσαι αόρατη;» Η Λίνα διάλεξε το μπαλόνι κι από τότε πετάει
μαζί του γράφοντας ιστορίες που μοιράζεται με τα παιδιά και τους φίλους
της. Ζει σε ένα σπίτι εξοχικό με την
οικογένειά της και πολλές κεραμιδόγατες.
Από το 2016 εργάζεται ως παιδαγωγική υπεύθυνη των Κέντρων Δημιουργικής
Απασχόλησης Παιδιών του Δήμου Λαρισαίων.
(Για
τον aylogyros news&
την Καλλιόπη Γραμμένου)
