Ένα βιβλίο για παιδιά,
αλλά και μεγάλους, οι οποίοι...
με την ευκαιρία θα θυμηθούν.
1946. Νοέμβριος. Στο
τριώροφο σπίτι της Νόνας, Κρίτωνος 11 και Αστυδάμαντος γωνία, θα φιλοξενηθούν
επί 40 μέρες, κλεισμένοι, για να είναι Όλοι Μαζί, εκείνες τις μέρες του
Εμφυλίου, πέντε οικογένειες, δηλαδή είκοσι άτομα, ενώ στον τρίτο όροφο έμεναν
14 στρατιώτες του Ε.Λ.Α.Σ.Όσο καιρό μείναμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, λόγω
κορωνοϊού επικοινωνούσα με την αγαπημένη μου εγγονή, τη Δάφνη, μέσω skype.
-Γεια σου, Νόνα, τι
κάνεις;
-Καλά είμαι, ομορφιά
μου, εσύ πώς τα πας;
-Δεν τα… πάω, αφού από
αύριο δεν πάμε πουθενά, μένουμε σπίτι.
-Ελπίζω να μην είναι
για πολύ. Έλεγα το Σάββατο, να σου μαγειρέψω πίτα και μαριδάκια.
-Μμμμ… ο μπαμπάς άλλα
λέει για τον κορωνοϊό που είναι αρρώστια και κολλάνε οι άνθρωποι. Και στην
τηλεόραση το λένε. Άκου τώρα! Θα κλειστούμε μέσα; Τι; Φυλακή θα είμαστε δηλαδή;
Α’ στο καλό.
-Όχι φυλακή, κοριτσάκι μου.
Στα σπίτια μας θα κλειστούμε, αφού αυτός είναι ο τρόπος, λένε οι επιστήμονες,
να νικήσουμε τον κορωνοϊό. Να μην κολλάμε ο ένας τον άλλον.
-Ναι, καλά, βρε Νόνα,
για να σου λέγανε εσένα, όταν ήσουνα δέκα χρονών, να κλειστείς μέσα, εσύ που
όλο μας λες ότι δε ζεις χωρίς το «έξω», χωρίς τις βολτάντζες σου;
-Στάσου! Στάσου! Τώρα
που το λες, κι εγώ στην ηλικία σου, είχα κλειστεί στο σπίτι, στο σπίτι της
Νόνας μου, σαράντα μέρες, στον Εμφύλιο.
-Α, Νόνα! Αλήθεια; Αχ,
θέλει ο μπαμπάς το skype, έχει μάθημα με τους φοιτητές του. Θα μου την πεις
όμως αυτή την ιστορία, ναι;
Και της την έγραψα.
Περισσότερα για το
βιβλίο δείτε εδώ:
https://www.facebook.com/237397499661572/photos/gm.3365530473504889/3218220084912617/?type=3&theater