Με τη διακριτικότητα και την ευγένεια που τον διακρίνει, ο Ιωάννης ήρθε...
στην αυλή μας εκείνο το απόγευμα, όχι απλά για να κάνουμε μια φιλική κουβέντα,
αλλά για να μιλήσουμε για θέματα πάνω στη συγγραφή και τη δομή ενός βιβλίου,
μιας και η καθημερινότητά του, είναι μες τα βιβλία… και έχοντας αυξημένο το αίσθημα της ευθύνης,
απέναντι σε ότι πρεσβεύει η ύπαρξή του.
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά
σας χρόνια;
Η ανεμελιά και η έλλειψη ευχαρίστησης από απλά και λίγα καθημερνά πράγματα…
Το πόσο γρήγορα μαζευόμασταν για παιχνίδι και το πόσο τάχιστα
συνεννοούμασταν χωρίς κινητά…
Ο αγαπημένος ήρωας των
παραμυθιών, ποιος ήταν;
Από τον Ρόι στο περιοδικό Αγόρι, τον ποδοσφαιριστή, που μπορούσε να
προβλέψει την πορεία της μπάλας μέχρι τον καρτουνίστικο βασιλιά Αρθούρο… οι
δικοί μου δεν είχαν ποτέ καλή σχέση με τα βιβλία και το πρώτο μου μυθιστόρημα
το κέρδισα σε ανταλλαγή δώρων (το δώρο
της κυρίας των αγγλικών) και ήταν ο Τομ Σόγιερ στην ηλικία των 12 ετών. Μισούσα
τη λογοτεχνία με τον τρόπο που διδασκόταν στο σχολείο και άρχισα να τη λατρεύω
φοιτητής μετά από εγγραφή σε δημοτικές βιβλιοθήκες.
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας,
«προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Πιστεύω ότι χρειάζεται κάτι
περισσότερο από ταλέντο – ίσως κάποιου είδους ενσυναίσθηση – ώστε να αποκοπείς
από τις δικές σου ιδέες και εμπειρίες και να μπεις στο πετσί και στο ρόλο
κάποιου τρίτου.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο
χαρακτήρα σας;
Την μέγιστη υπομονή μου και τη διαλλακτικότητά μου. Την προσοχή που δίνω μη
θίξω και στεναχωρήσω κάποιον σκόπιμα.
Ποιο είναι το βασικό σας
ελάττωμα;
Η αδυναμία μου να βάλω κάποιον που σφάλει άμεσα και ξεκάθαρα στη θέση του,
χωρίς να έχω μετέπειτα τύψεις μήπως τυχόν και κάπου τον αδίκησα.
Την μοίρα, την θεωρείται γραφιά
της ζωής σας;
Εν μέρει στην αρχή, που αποφασίζει που θα γεννηθώ, από ποιους ανθρώπους, σε
ποια χώρα, σε ποιον πολιτισμό ,σε ποιο οικονομικό περιβάλλον, σε ποια χρονική
στιγμή. Από κει και πέρα όμως χρειάζεται πολύ προσωπική δουλειά, σωστές
επιλογές και μέγιστη αξιοποίηση αυτών που σου παρέχονται, στον τόπο και στον
χρόνο που σου παρέχεται…
Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;
Δυσκολεύομαι πολύ στις τυπολατρικές αγκαλιές και στους ασπασμούς και νιώθω
περισσότερο καλά, όταν φροντίζω να μην πληγώσω σκόπιμα κάποιον και όταν
προλαβαίνω τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό
της ζωής σας;
Φυσικά, είναι η δύναμη που σε σπρώχνει να πας μπροστά, να βελτιωθείς, να
ζήσεις ανθρώπινα και όχι μοιρολατρικά. Φυσικά τόσο το ποιόν όσο και ο βαθμός
της δεν μπορεί να κριθεί από κάποιον που δεν έζησε πόλεμο, κατοχή, πείνα,
δικούς του νεκρούς… παρά στερήθηκε μικρός κάποια υλικά αγαθά!!!
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Βελτιώνομαι συνεχώς σαν βιβλιοπώλης και κάνω κάποια δειλά βήματα στη
συγγραφή παραμυθιών και μικρών διηγημάτων. Φυσικά δεν αμελώ να περνώ ικανοποιητικό
χρόνο με την οικογένειά μου, να διαβάζω και να παίζω σκάκι.
Ποια είναι η αγαπημένη σας
ελληνική ταινία ή ποια πιστεύεται ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;
Με κάποια ρίσκο, επειδή δεν βλέπω πολλές ταινίες, με είχε εντυπωσιάσει μια
ταινία με τον Αυλωνίτη και τον Δ. Χορν στη φυλακή που του έλλειπε μια δεκάρα
και είχε σκάσει από το κακό του…
Ποιο είναι το αγαπημένος σας
αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν πιστεύω στην τύχη παρά μόνο σε πάμπολλες χρονικές συμπτώσεις γεγονότων,
παρόλα αυτά μπορεί κατά καιρούς να νιώθω καλά με ένα αρχαίο αγαλματίδιο, ένα
παλιό νόμισμα, ένα εκλεπτυσμένο ξύλινο σκακιστικό πιόνι και φυσικά με μια ωραία
εικόνα και με κάποια μελωδία που κατακλύζει συνεχώς το μυαλό…
Ποια είναι η αγαπημένης σας
ατάκα;
Αδράξτε τη μέρα!
Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ
μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Ή θα βγούνε περισσότερα και πιο ελεύθερα αντικειμενικά μέσα – προφανώς
πιότερα ηλεκτρονικά – ή αυτά θα συσπειρωθούν σε λόμπυ γύρω από μεγάλα ιδιωτικά
συμφέροντα, ακολουθώντας μια περίοδο μετάβασης από τον κρατικό παρεμβατισμό και
τον έλεγχο του σημερινού κόσμου.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις
τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Και τα δύο. Αδυνατεί να τις κατανοήσει σε βάθος και ότι δεν γνωρίζουμε
σωστά πιο εύκολα το δαιμονοποιούμε, οπότε ευκολότερο είναι να το χτυπήσουμε
πριν βρεθούμε σε ξένα νερά…
Όταν αργότερα καταλαβαίνει ότι, η έκθεση των ανθρώπων σε πολλές και
διαφορετικές ιδέες δημιουργεί ελεύθερους πολίτες που τείνουν να αμφισβητήσουν
το κατεστημένο και το στερεότυπο, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της δύναμής της και
παίρνει δραστικές αποφάσεις, κεκαλυμμένες με δημοκρατικό μανδύα, ώστε να τις
στρέψει έμμεσα στην στήριξη του καθεστώτος.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος
που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Ο λόγος που ο σύγχρονος νοικοκύρης Έλληνας αφήνει την τύχη του σε τρίτους
και σπρώχνει τα παιδιά του στο εξωτερικό… είναι ότι Κουράστηκε! Βαρέθηκε να τον
κοροϊδεύουν, να τον κλέβουν με νόμιμο τρόπο… είναι ότι δεν μπορεί να βρει
διέξοδο σε κανένα πολιτικό φορέα μιας και τον έχουν απογοητεύσει και πιότερο
τον θεωρούν και χαζό που δεν καταλαβαίνει τα λεγόμενα και τα νοούμενα…
Τον κούρασε η πρόσφατη Ιστορία του που τον στιγμάτισε με έναν εμφύλιο και
μια δικτατορία, όταν ο υπόλοιπος κόσμος προχωρούσε…
Τον κούρασε η ατελείωτη διαφθορά με το πελατειακό κράτος… διορισμοί
ανίκανων ανθρώπων και πολλαπλάσιων των αναγκών του κράτους… « τι να τον κάνω
είναι Τεμπέλης… που να τον βάλω…»
Η ατέρμονη συγκάλυψη των μεγάλων φοροφυγάδων που ευημερούν με οποιοδήποτε
καθεστώς…
Το κλείσιμο των ματιών σε
συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους που λειτουργούν στο απυρόβλητο και με
άλλους κανόνες…
Η σκόπιμη πολυπλοκότητα των νόμων, η αδιαφάνεια των θεσμών, η δυσκολία
πρόσβασης στη δικαιοσύνη και το ποιόν εκπροσώπησής του , η γραφειοκρατία για ασήμαντα
πράγματα που τον τρελαίνει καθώς γνωρίζει πως δουλεύει η Διοίκηση έξω…
Η αδυναμία αντιμετώπισής του επί ίσων όρων απέναντι σε «διακεκριμένους
πολίτες και κατασκευασμένα είδωλα»…
Η εκάστοτε αναφορά και καταλογισμός των δεινών μας σε κατασκευασμένους εχθρούς
που επιβουλεύονται την ευημερία του « του πανέξυπνου και μάγκα Έλληνα, που
αδυνατεί να λειτουργήσει με κανόνες και κανονισμούς, αλλά επιζητεί το νόμο της
ζούγκλας και το δίκαιο του δυνατού, για να πορευτεί και να επιβιώσει με άνομα
μέσα σε βάρος του συμπολίτη του που αγωνίζεται να ζήσει και να μεγαλώσει τα
παιδιά του με καλοσύνη, σεβασμό στο διαφορετικό, δικαιοσύνη και άμιλλα.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της
ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Αυτόν που θα έδινε περισσότερο το αίσθημα της ισονομίας, της ισότητας, της
δικαιοσύνης και της αναλογικότητας των οικονομικών βαρών…
Αυτόν, που επιτέλους, θα όριζε και θα καθόριζε ποιος έχει την ευθύνη και σε
ποιο κομμάτι ενός δυσάρεστου συμβάντος, που σκοπίμως αφήνεται να πλανάται μια
αβεβαιότητα και δυσκολία στον καταλογισμό ευθυνών… (δημόσια έργα – κακοτεχνίες
που δημιουργούν δυστυχήματα, πλημμύρες από αμέλεια του Δήμου, καταστροφές και
ατυχήματα από κακή λήψη αποφάσεων φορέων και διοικούντων κτλ.
Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με
το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Ένα εξελιγμένο εξευγενισμένο σκεπτόμενο δίποδο που θα έχει απαλλαχθεί από
την κακιά του φύση – που πολλές φορές είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη βιολογία και τον τρόπο εξέλιξής του –
απαλλαγμένο από το «στημένο» προπατορικό του αμάρτημα, ελεύθερο να ζήσει αρμονικά,
χωρίς να χρειάζεται τιμωρητικούς κανόνες και κανονισμούς θρησκευτικής χροιάς
για να ζήσει ηθικά και τίμια.
Πιστεύετε στα όνειρα;
Όχι. Θεωρώ ότι αποτελούν ένα άτακτο συνοθύλευμμα σκόρπιων εικόνων πραγματικών γεγονότων άχρονα
δεμένων. Δεν υπάρχει Φαντασία ή Όραμα
που να μην αποτελείται από κάποιο πραγματικό στοιχείο, υλικό, αντικειμενικό. Η
διαφορά είναι στο δέσιμο αυτών των εικόνων και στην ικανότητα αναπαραγωγής κάτι
εντελώς νέου και ξεχωριστού…
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια
συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να ζήσει την παιδικότητα του όσο περισσότερο μπορεί και αν γίνεται να την
επιμηκύνει κιόλας. Να σέβεται τ’ άλλα παιδιά, τις ιδιαιτερότητές τους και να
αναγνωρίζει τα χαρίσματά τους… Μόνο τότε θα δημιουργήσει φίλους και θα ενταχθεί
σωστά σε μια ομάδα που δεν θα εξελιχθεί σε κλίκα λίγων και «διαφορετικών»
Να φροντίζει να βοηθά τα αδύναμα σε κάτι παιδιά και συνάμα να επιμένει και
στα άλλα παιδιά να κατανοήσουν την ανάγκη της ομαδικότητας και της φιλίας.
Το να ζήσει την παιδικότητα του ένα παιδί είναι για μένα κύριος λόγος που
αργότερα θα προάγει έναν κοινωνικό, ευαίσθητο και αλληλέγγυο ενήλικα, μιας και
η περίοδος της παιδικής άνθησης και ωρίμανσης τείνει να εξαφανιστεί.
Πολύ νωρίς σε υποχρεώσεις αντί για παιχνίδια, πάρα πολλές εξωσχολικές
δραστηριότητες, πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον που μεταφέρουν οι ενήλικες,
φροντιστήρια στο δημοτικό για μια θέση μακριά στο μέλλον, έλλειψη επαφής με
τους γονείς – τάμπλετ, κινητό, βίντεο – μοναχικότητα, έλλειψη γενικής
επικοινωνίας.
Και πρόσφατα, μέσα στην κρίση, αποδέκτες βίαιων και επιθετικών συμπεριφορών
από τους γονείς που τις κουβαλούν στο σπίτι σαν αποτέλεσμα έξωθεν πληγών σ’ ένα
συνεχώς αυξανόμενο εξουθενωτικό τοπίο.
Αδιόριστος
εκπαιδευτικός – νηπιαγωγός λείψανο της κατάργησης της επετηρίδας και νυν βιβλιοπώλης.
Έχει προικιστεί με τη
συσσώρευση εμπειριών και ασκήσεων - μόνο σωματικών - από δεκατέσσερα (14)
διαφορετικά πρωτογενή επαγγέλματα γιατί έπρεπε να επιβιώσει.
Παντρεμένος με
συνάδελφο νηπιαγωγό – όχι που θα άφηνε να χαθεί το είδος – έχει μια κόρη που
δηλώνει καλλιτεχνική φύση.
Μισεί πολύ την αδικία
, περισσότερο το ψέμα , υπερβολικά την υποκρισία και βγαίνει απ’ τα ρούχα του
με τις απόλυτες και άκριτες θέσεις.
Πιστεύει ότι είναι
δυνατή η επίτευξη ενός καλύτερου και πιο ανθρώπινου κόσμου.
Αποτελεί μέλος του
Ελληνικού Κύκλου Παιδικού Βιβλίου και έχει εκδώσει το περίφημο « Το τέλος των
Μπουσμπούσηδων », παιδικό, εικονογραφημένο, εκδόσεις Σταθμός 2008.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε
το «Μια Ιστορία σκέτο Παραμύθι… κι ένα σόφισμα όλο Ποίηση» για μικρούς και μεγάλους
αναγνώστες…
Έχω φτιάξει κι ένα βίντεο στο youtube με τίτλο «ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ»
ΤΟ
ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΗΔΩΝ - ΘΕΑΤΡΙΚΟ
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
