Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Έχω επανειλημμένως καταφερθεί κατά του Αλέξη
Τσίπρα και της κυβερνήσεώς του. Ομοίως και κατά του φαύλου και ανερμάτιστου
κυβερνητικού του εταίρου, Πάνου Καμμένου…
Επίσης, ουδείς θα με περιελάμβανε
στους θαυμαστές της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Όλοι τους εκπροσωπούν την πλέον
ανεύθυνη, ανερμάτιστη και καταστροφική διακυβέρνηση που γνώρισε η χώρα από το
1974 και μετά. Είναι όντως, το τελευταίο ανάχωμα του φαύλου και ανίκανου
συστήματος της μεταπολιτεύσεως.
Όμως, με μια ειρωνεία από αυτές που μόνον η
ιστορία ξέρει να μας χαρίζει, αυτή η διακυβέρνηση είναι ίσως η καλύτερη από
πλευράς τηρήσεως της βασικής συνταγματικής αρχής περί διαχωρισμού των εξουσιών!
Το πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής
δεν είναι παρά ένα κακέκτυπο της βασιλευομένης δημοκρατίας. Έχει όλα τα
μειονεκτήματά της χωρίς να έχει τα πλεονεκτήματα του βασιλικού θεσμού. Πως και
γιατί προέκυψε αυτό το -συνταγματικώς νόθο και ανάπηρο- πολίτευμα δεν είναι
γνωστό σε πολλούς, αλλά δεν είναι καθόλου άσχετο με τις ραδιουργίες της μήτρας
της διαπλοκής, δηλαδή το γνωστό συγκρότημα που τότε κυριαρχούσε στον τύπο.
Δυστυχώς, η πραγματική επιθυμία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, για ένα σύγχρονο
δημοκρατικό πολίτευμα δεν έγινε πραγματικότητα. Όσα συμβαίνουν σήμερα, η πορεία
προς την χρεωκοπία, αλλά και όσα ζούμε, έχουν τις ρίζες τους σε
εκείνη την ατυχή επιλογή.
Ολόκληρη η περίοδος από το 1974 μέχρι σήμερα και
ιδίως από το 1981 και μετά, χαρακτηρίσθηκε από την πλήρη και καθολική
υποβάθμιση του κοινοβουλίου, τόσο ως προς τη θέση και υπόσταση των βουλευτών
όσο και ως προς την ποιότητα του κοινοβουλευτικού και νομοθετικού έργου. Οι
βουλευτές ουδέποτε λειτούργησαν με βάση τις σχετικές επιταγές του Συντάγματος,
κατά συνείδηση και ως εκπρόσωποι του Έθνους. Υπήρξαν άβουλοι διεκπεραιωτές των
επιθυμιών της εκάστοτε κυβερνήσεως, ψηφίζοντας αδιακρίτως κάθε νομοθέτημα που
σέρβιρε με γελοίες αιτιολογικές εκθέσεις κάθε υπουργός. Οι άσχετες ή/και
φωτογραφικές τροπολογίες και διατάξεις και τα «νομοσχέδια σκούπα» οργίασαν και
δημιούργησαν ένα χαοτικό, αναποτελεσματικό και αντιπαραγωγικό νομικό πλαίσιο.
(Από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί περί τις 180.000 νόμοι, διατάγματα,
αποφάσεις και εγκύκλιοι. Ακόμη και ο πλέον ευσυνείδητος δικαστής ή/και δημόσιος
υπάλληλος αδυνατεί να λειτουργήσει με αξιοπιστία, δικαιοσύνη και πληρότητα μέσα
σε αυτό το χάος!) Άπαντες οι Πρόεδροι της Βουλής υπήρξαν πιστοί διεκπεραιωτές
των πρωθυπουργικών οδηγιών, χωρίς ουδείς εξ αυτών να αισθανθεί την ελάχιστη
ντροπή για την ξεκάθαρη παραβίαση του συντάγματος, αφού με κάθε τρόπο, δια
πράξεων και παραλείψεων, επέτρεψαν την πλήρη υποταγή της νομοθετικής εξουσίας
στην κυβέρνηση!
Σήμερα, λόγω των εσωτερικών διαφωνιών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.,
δηλαδή αυτών που προέκυψαν από την στροφή του Αλέξη Τσίπρα όταν συνειδητοποίησε
τα καταστροφικά αποτελέσματα της άγονης πολιτικής του, για πρώτη φορά στην
μεταπολιτευτική ιστορία, η νομοθετική εξουσία, δια της Προέδρου της Βουλής,
επιχειρεί να χειραφετηθεί από την πρωθυπουργική πατρωνία! Δεν με απασχολούν τα
κίνητρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, προσωπικά ή/και ιδεολογικά, ελάχιστη σημασία
έχουν. Αυτό που μετράει, αυτό που θα μείνει στην ιστορία είναι το αποτέλεσμα:
για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Βουλή των Ελλήνων επιχείρησε να τηρήσει την
συνταγματική επιταγή για τον διαχωρισμό των εξουσιών και τις διατάξεις για το
ρόλο των βουλευτών. Και, για να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί, η στάση της
Ζωής Κωνσταντοπούλου και όλων όσων καταψήφισαν την συμφωνία, χαρακτηρίζεται από
ιδεολογική και πολιτική συνέπεια, η οποία ουδόλως χαρακτηρίζει το πολιτικό μας
σύστημα. Διαφωνώ πλήρως με τις απόψεις τους, αλλά τους αναγνωρίζω ότι έχουν το
κουράγιο να τις υποστηρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως!
Ελπίζω και πιστεύω η στάση της Προέδρου της Βουλής
να έχει συνέχεια. Άλλωστε, ποιος άλλος θα ήταν ο καταλληλότερος από μια Πρόεδρο
προερχόμενη από την Αριστερά για να κάνει πράξη την ανεξαρτησία του
Κοινοβουλίου και να αναβαθμίσει τόσο το νομοθετικό έργο όσο και τον κοινοβουλευτικό
έλεγχο; Δεν είναι η Αριστερά που θα έπρεπε να έχει στο επίκεντρο της πολιτικής
της στρατηγικής την ποιότητα των πολιτειακών θεσμών και την εύρυθμη
λειτουργία τους; Δεν είναι η αριστερά που θα έπρεπε να προωθεί την
εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών και την περαιτέρω διεύρυνση της πολιτικής
συμμετοχής, ακόμη και με μορφές εφαρμόσιμης άμεσης δημοκρατίας; Δεν ήταν η
Αριστερά που πρωτοστατούσε στις διαδηλώσεις με το σύνθημα 1-1-4;!!!
Ουδέν κακό αμιγές καλού! Έτσι και οι κρίσεις,
ακόμη και πλέον επώδυνες, κάτι φέρνουν και κάτι καλό. Αν οι εσωτερικές
αντιθέσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οδηγήσουν στην εμπέδωση της ανεξαρτησίας του
κοινοβουλίου, η δημοκρατία μας θα έχει πετύχει κάτι για το οποίο παλεύει από
την σύσταση του ελληνικού κράτους…
