Του Νίκου Μπογιόπουλου
Συγγνώμη που δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό
το «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και στο φεστιβάλ του «πολιτικού
καθωσπρεπισμού».
Που δεν θα ανέβουμε στην πασαρέλα του
χαμαιλεοντισμού.
Μας συγχωρείτε, επίσης, που δεν θα πιούμε
από το «νερό της πολιτικής και ιστορικής λήθης» που σερβίρεται στα Μέγαρα
Μουσικής και από τα Μέγαρα της «ενημέρωσης»...
***
Ως εκ τούτου:
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής, ο «συντηρητικός
ριζοσπάστης», ο «εθνάρχης», είναι ο Καραμανλής της «βίας και νοθείας». Του
ανελέητου αντικομμουνισμού. Των εξοριών. Των πιστοποιητικών «κοινωνικών
φρονημάτων». Του «φακελώματος». Του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, των
δημοκρατών. Της υποκρισίας του «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» όταν στη χώρα
που ο ίδιος κυβερνούσε αλώνιζαν τα «τρίκυκλα» και οι «Γκοτζαμάνηδες» που
δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, οι πρωταγωνιστές της «Καρφίτσας» και οι
επιφορτισμένοι να ψηφίζουν δυο και τρεις φορές στις εκλογές του '61.
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής εμφανίζεται το
1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η
δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν
με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες,
προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν ο Μεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ
και τη νέα τάξη του φασισμού, ο «νεαρός βουλευτής Σερρών», ο «ιδρυτής και
αποκαταστάτης της Δημοκρατίας» προτίμησε το δρόμο της σιωπής.
*
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν ένας εκ των
απόντων από τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της χώρας, όπως την περίοδο της
Κατοχής
(σ.σ.: «ο Καραμανλής δεν παρασύρθηκε στα
βουνά», λέει η Ελένη Βλάχου στα απομνημονεύματά της, απευθύνοντας... έπαινο
στον τεθνεώτα).
*
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν αυτός που
όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, τίμησε στους υπουργικούς θώκους άτομα σαν τον
Θεμελή, που την Κατοχή, ως διορισμένος νομάρχης από τους χιτλερικούς,
διακήρυττε:
«Πας λαμβάνει τα όπλα κατά των Γερμανών
δεν είναι Ελλην»...
*
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν
πρωθυπουργός της χώρας που εξασφάλισε «ετεροδικία» και ατιμωρησία στον
Αμερικανό λοχία, που σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο
της τότε ΕΔΑ, τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη, στις 31 Μάη 1957.
*
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής είναι ο
Καραμανλής της εποχής δυσωδών υποθέσεων, όπως του τραμ και της πλατείας
Ομονοίας. Των «περίφημων» συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το
Κυπριακό και των δηλώσεων: «Η Κύπρος είναι μακριά»! Της «τσιμεντοποίησης» μιας
ολόκληρης χώρας που η πλειοψηφία του λαού της θάφτηκε στα κοινωνικά γκέτο της
«αντιπαροχής». Της αιμορραγίας της μετανάστευσης. Των μηχανορραφιών του
Παλατιού. Της βαθύτατης πρόσδεσης της Ελλάδας στο «ευρωατλαντικό άρμα».
*
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν που έφυγε
σαν «Τριανταφυλλίδης», αλλά από το Παρίσι, όταν πια είχε ξαναγίνει
«Καραμανλής», να τι έγραφε, υμνολογώντας τη χούντα δύο μήνες μετά το
αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απευθυνόμενος στον χουντικό
«πρωθυπουργό», Κ. Κόλλια:
«Με ικανοποίησιν έλαβον γνώσιν των
τελευταίων δηλώσεών σας προς την Επιτροπήν Αναθεωρήσεως του Συντάγματος.
Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα και
μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της
χώρας (...) Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν εκινήθησαν
με αγαθάς προθέσεις (το αν, καλώς ή κακώς, εξετίμησαν τους κινδύνους οι οποίοι
κατά τη γνώμη τους ηπείλουν το Εθνος, θα κριθεί από την Ιστορίαν)... Δεν
γνωρίζω ούτε τας προθέσεις ούτε τας δυνατότητας της επαναστατικής Κυβερνήσεως.
Εύχομαι να έχει συλλάβει ορθώς την αποστολήν της και να έχει την ικανότητα να
την φέρη εις πέρας. Εάν όμως, δι' οιονδήποτε λόγον, υστερή είτε εις το πρώτον
είτε εις το δεύτερον, τότε οφείλει να αφήσει την πρωτοβουλίαν εις τον Ρυθμιστήν
του Πολιτεύματος, προσφέρουσα εις Αυτόν και την συμπαράστασίν της».
*
Στο σημείο αυτό, τα σχόλια για τον
«ξεχωριστό» Καραμανλή περιττεύουν...
***
Οσο για τον «άλλον», για τον μετά το 1974
Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική, δηλαδή, μετά από τόσα
χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα
τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε
να είναι ο ίδιος με τις δεκαετίες του '50 και του '60;
Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει
ίδιος, αν δεν είχε την «ικανότητα να αλλάζει», εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην
πολιτική ηγεσία, που τον διόρισαν πρωθυπουργό το '55, θα τον είχαν
αποστρατεύσει από εκείνη κιόλας την περίοδο.
Πάντως, για όσους (βυθισμένοι στον
οπορτουνισμό τους κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει πως:
«"Ο Καραμανλής είναι ένας. Αν
δεν το καταλάβατε εσείς οι αριστεροί, το φταίξιμο είναι δικό σας". Αυτά
είπε ο Κ. Καραμανλής στον Λ. Κύρκο, όταν ο τελευταίος του μίλησε κάποτε
"για τον Καραμανλή των δύο φάσεων"» («Ρ», 25/4/1998), έχουμε να
επισημάνουμε:
Επί του «άλλου» Καραμανλή (σ.σ.: του
πιο... «ξεχωριστού») ήταν που ο Κουμής και η Κανελλοπούλου δολοφονήθηκαν από το
ίδιο κράτος που υποτίθεται ότι 6 χρόνια μετά την έλευση Καραμανλή από το Παρίσι
είχε... εκδημοκρατιστεί.
*
Επί του «άλλου» Καραμανλή, στη θέση της
ξεπερασμένης για τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος βασιλείας, ήρθε
να εδραιωθεί ο «εκσυγχρονισμός» του δικομματισμού.
*
Επί του «άλλου» Καραμανλή ο αρχικός
αναγκαίος ελιγμός της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω της
προδοσίας της Κύπρου επελέγη για να μετατραπεί σε πλήρη επαναπροσχώρηση στο
ΝΑΤΟ, σε ενταφιασμό του φακέλου της Κύπρου και για να βαθύνει, τελικά, εκείνο
το στεντορείως δηλωθέν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν».
*
Επί του «άλλου» Καραμανλή συντελέστηκε
η... «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και ψηφίστηκε ένα από τα πιο αντεργατικά
νομοθετήματα που γνώρισε ποτέ ο τόπος, ο περιβόητος «Νόμος 330 περί εργατικών
οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», που (εδώ και 35 χρόνια, πριν όλα
αυτά τα ξανασκεφτούν ο Σαμαράς, ο Βρούτσης και η τρόικα) περιόριζε δραστικά το
δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία των εργοδοτών (λοκ άουτ),
νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε
την «πολιτική απεργία».
*
Επί του «άλλου» Καραμανλή επεκτάθηκε επί
το κοινοβουλευτικότερον όλο το χουντικό νομοθέτημα για τη φοροασυλία των
εφοπλιστών.
*
Επί του «άλλου» Καραμανλή, με την
αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, επανήλθε το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του '52,
με τις πρόνοιες του οποίου, μεταξύ άλλων, οι κομμουνιστές στέλνονταν στις
εξορίες και στις φυλακές...
*
Επί του «άλλου» Καραμανλή, στήθηκαν τα
πανηγύρια για τον «παράδεισο της ΕΟΚ» που εξ αρχής μετατράπηκε σε χωματερές,
αργότερα σε «θυσίες» για το ευρώ και την ΟΝΕ και σήμερα έγινε «τρόικα». Μια
ένταξη που, όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει (σ.σ.: «πολιτικοί λόγοι επιβάλλουν την
ένταξη», είχε πει), στόχευε στη θωράκιση της εξουσίας των πλουτοκρατών, στην
απόκτηση στηριγμάτων της αστικής πολιτικής εξουσίας για την ενίσχυση του
καθεστώτος της.
*
Επί του «άλλου» Καραμανλή είχαμε τη
«σοσιαλμανία» (!) του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που κρατικοποιούσε
ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων αποχωρούσαν με το αζημίωτο, οι
ίδιοι ξελάσπωναν και τα χρέη τους φορτώνονταν στις πλάτες των εργαζομένων, όπως
συνέβη, π.χ., με την «Ολυμπιακή Αεροπορία», η κρατικοποίηση της οποίας έγινε με
τις ευλογίες του Αριστοτέλη Ωνάση και τα χρέη της ανέλαβε ο κρατικός
προϋπολογισμός.
*
Επί του «άλλου» Καραμανλή ένα
ολόκληρο έθνος, το έθνος των εργαζομένων, έμαθε να ξυπνά και να κοιμάται με την
προσταγή: «Λιτότης»!
***
Εν κατακλείδι:
Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική και
στην ιστορική μνήμη δεν το έχουν μόνο οι τελετάρχες και οι κάθε λογής υμνολόγοι
των «εθναρχών».
«Εθνάρχης», μεν, ο - για κάποιους «ξεχωριστός»
- Καραμανλής, αλλά:
«Ποιου έθνους εθνάρχης;».
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό μιας και ο
διαχωρισμός των «εθνών» εντός του ίδιου έθνους είναι τόσο παλιός και τόσο
υπαρκτός, όσο ο διαχωρισμός των κοινωνιών σε τάξεις. Θα προσθέταμε, μάλιστα,
ότι είναι τόσο παλιός όσο ο διαχωρισμός «Αριστερά - Δεξιά», αν δυστυχώς με τις
έννοιες αυτές δεν φρόντιζαν κάποιοι να χάνει πλέον η μάνα το παιδί και το παιδί
τη μάνα.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, και για να το
κάνουμε όσο γίνεται πιο ευδιάκριτο, πρόκειται για διαχωρισμό τόσο παλιό, όσο
και ο διαχωρισμός ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους. Στους
καταπιεζόμενους και στους εκμεταλλευτές. Στους «έχοντες» και στους «μη
έχοντες». Στα αφεντικά και στους υπαλλήλους τους. Στους αστούς και στους
προλετάριους.
«Εθνάρχης», επομένως, και «ξεχωριστός», ο
Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ και για τα δύο αυτά (ξε)χωριστά «έθνη». Παρά μόνο
για το ένα… (Ριζοσπάστης)
