Το να
ξέρεις να διαβάζεις ανάποδα τη ζωή και να διασκεδάζεις...
την κάθε στιγμή της,
δίχως να φιλοσοφείς το καθετί, είναι κάτι που πραγματικά δεν το συναντάς εύκολα
σε κάποιον άνθρωπο. Εμείς όμως, σταθήκαμε τυχεροί, μιας και στην αυλή μας ήρθε ένας
απίστευτα «χορταστικός» άνθρωπος, ο Λουκάς Καρνέσης…
Τι
σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Η ανεμελιά φυσικά, τα παιχνίδια με
τους φίλους μου (Γουστάριζα από τότε το κρυφτό γιατί είναι διαχρονικό παιχνίδι:
πάντα κάποιος πρέπει να τα φυλάει και οι υπόλοιποι τρέχουν να κρυφτούν, μα
υπήρχε και ο ρουφιανάκος που μαρτυρούσε τις κρυψώνες. Εγώ ήμουν τις
περισσότερες φορές αυτός, γιατί ζήλευα αφόρητα τους άλλους! Ήταν όλοι αδύνατοι,
μπορούσαν να κρυφτούν πίσω και από ένα στύλο της ΔΕΗ, ενώ εγώ, ο χοντρός το
παιδοβούβαλο, φαινόμουν ρε γαμώτο. Αμ το άλλο; Τυχαίο είναι που όταν παίζαμε
κλέφτες και αστυνόμοι μόνο εγώ είχα καπαρώσει τον ρόλο του μπάτσου; Έτρεχα
λαχάνιαζα ίδρωνα μήπως και πιάσω τα σαΐνια που πηδούσαν σαν ελάφια; Άρα μην μου
κρατάτε μούτρα που ήμουν καταδότης, αναγκάστηκα φίλοι μου).
Μα περισσότερο μου έχει λείψει η
παντόφλα της μαμάκας μου όταν έκανα κουτσουκέλες και οι ωραιότατες χριστιανικές
λειτουργίες (κοινώς κατέβασμα καντηλιών) που μου “έψελνε” σε τόνο λα μινόρε
μετά σβουριχτής σφαλιάρας, ο πατέρας μου για τον ίδιο λόγο.
Ο
αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Η κοκκινοσκουφίτσα δαγκωτό!!! Πρώτον,
για τις ενδυματολογικές της ανησυχίες: κόκκινο σκουφί (πολιτικό μήνυμα έτσι;)
κοντή γαλάζια φούστα με πουρό, σοσονάκια με παπουτσάκι σινιέ χωρίς τακούνι
παρακαλώ, απλό λιτό δέσιμο της μέσης με φουλαράκι και πουκαμισάκι σιθρού λευκού
χρώματος. Η τέλεια απόδοση του θηλυκού, πρωτοπόρος του κινήματος “επιμελώς
ατημέλητη” και της καταπιεσμένης τάσης “χρώματα και αρώματα”. Δεύτερον, η
απόλυτη επανάσταση της γυναίκας -κορίτσι- θηλυκό, που βίωνε, κακά τα ψέματα,
την καταπίεση, τον περιορισμό και ήταν πάντα στο περιθώριο από τον άντρα.
Οπλισμένη με δύναμη και θάρρος τόλμησε να διασχίσει μόνη της, μάλιστα
χορεύοντας και σφυρίζοντας σουξέ τραγουδάκια, το δάσος που τότε ήταν πολύ
επικίνδυνο γιατί υπήρχαν ληστές και εμπρηστές οικοπεδοφάγοι. Εκείνη όμως τα κατάφερε,
έφτασε μέχρι το παράνομο λυόμενο σπιτικό της γιαγιάς της, αποδεικνύοντας σε
όλους ότι τα κορίτσια δεν φοβούνται, τολμούν!!! Και τρίτον οι αισθητικές
παρατηρήσεις που έκανε αυστηρά στον κακό λύκο, θυμάστε; Για το στόμα (μύριζε
άσχημα ήταν μεγάλο χωρίς ίχνος μακιγιάζ), τα μαλλιά ( αχτένιστος άλουστος
λιπαρός), τα δόντια (άπλυτα κίτρινα με μεγάλες κουφάλες) και τα νύχια (
αδικαιολόγητα μακριά γυρτά με γραμμή πένθους ). Αντί να φοβηθεί το κορίτσι,
τόλμησε και έβαλε σε πρόγραμμα αισθητικής περιποίησης έναν αμετανόητο βρωμιάρη
και κουρελή, ένα πονηρό αρπακτικό. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στο άλλο
παραμύθι όπου κυνηγά σαν τίμιος εφοριακός πλέον ο “κακός” λύκος τα λαμόγια τα
γουρουνάκια που κτίζουν αυθαίρετα.
Ο
κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Νομίζω ναι, και αυτό γίνεται αυθόρμητα
έρχεται μόνο του, ρέει αργά στο χαρτί όπως το μέλι στο βουτυρωμένο ψωμί. Αν και
δεν έχω εκδώσει παρά μόνο ένα βιβλίο (μέχρι στιγμής έτσι;), από τα διαβάσματα
που έχω, κατανοώ ή αντιλαμβάνομαι πολλές φορές τα μικρά μυστικά που μέσω των
ηρώων τους μεταφέρουν οι συγγραφείς. Είναι απόλυτα λογικό αυτό να συμβαίνει
καθόσον η συγγραφή είναι κατάθεση ψυχής.
Ποιο
θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Αν και δεν είχα και τους καλύτερους
ανοιχτοχέρηδες κουβαρντάδες θείους στον κόσμο, μπας και κονομήσω κάνα δωράκι,
αλλά ο Άλλος ο μεγάλος Θείος, μου έδωσε απλόχερα το χαμόγελο και την αισιοδοξία
και μου είπε επί λέξει σε μια ξαφνική επίσκεψη του σε όνειρο απατηλό: άντε ρε
στα δίνω αυτά, γιατί είσαι καλό παιδί και πρόσθεσε ο παντοκράτωρ: να δω τώρα τι
θα τα κάνεις, γιατί δεν σε κόβω και για πρώτο μυαλό. Μετά δυστυχώς ξύπνησα,
κρίμα δεν πρόλαβα να πάρω και κάτι άλλο, προσπάθησα πολύ ακόμη και όρθιος
κοιμόμουν μήπως ο πλάστης θέλει να προσθέσει κάτι ή ξέχασε κάτι άλλο να μου
δώσει, αλλά τίποτα, κρίμα.
Ποιο
είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Πολύ μικρός είχα μια ατυχία σοβαρή:
έχασα, γιατί είμαι αρκετά αφηρημένος, τις οδηγίες χρήσεως το πως δηλαδή θα
πορευτώ παρέα με αυτήν την κατασκευή (κορμάρα 1.80) χωρίς να χρειαστεί κάποιο
ανταλλακτικό. Ε, τα έκανα θάλασσα, φαντάζομαι το διαπιστώνετε και εσείς, άρα το
βασικό ελάττωμα μου είναι η ίδια η κατασκευή και η αδυναμία μου να επισκευάζω
τις βλάβες, που είναι πολλές πανάθεμα τες, αλλά κάποιος φίλος σοφός (καρκινική
λέξη παρακαλώ) μου είπε να προσπαθήσω να διαβάσω ανάποδα τη ζωή, ίσως οι
οδηγίες να βρίσκονται στην ούγια. Ίσως, δεν ξέρω , θα προσπαθήσω να το κάνω
πάντως.
Την
μοίρα, την θεωρείτε γραφιά της ζωής σας;
Ωχ, εδώ φίλε μου δημοσιογράφε, την έχω
πατήσει άσχημα. Όταν ήμουν νεαρός (πριν λίγα χρόνια δηλαδή) αποφάσισα να
ακολουθήσω το πεπρωμένο, το μοιραίο που λέμε, αλλά τα αποτελέσματα ήταν
αποκαρδιωτικά: σωρεία λαθών ακατανόητες φράσεις ασύνδετα κείμενα τυφλές
επιλογές είχε μόνο να μου δώσει η μοίρα μου κάνοντας την γραφιά γραμματέα της
ζωής μου. Ακόμα και η προσωπική μου αστρολόγος μου είπε ότι δεν πάει άλλο, κάτι
πρέπει να κάνεις! Ζυγός με ωροσκόπο δίδυμο και στο κινέζικο είσαι γουρούνι, α,
την έχεις άσχημα. Έτσι από τότε την παράτησα στην μοίρα της την κακομοίρα,
άλλαξα δεν την ακούω πια και τραβώ την ανηφόρα της ζωής μόνος, έχοντας σαν
πυξίδα μόνο το σχολικό μοιρογνωμόνιο μου.
Πως
εκδηλώνετε την αγάπη σας;
Όσο πιο απλά μπορώ στους κοντινούς μου
ανθρώπους με ένα άγγιγμα ένα φιλί μια αγκαλιά ένα χαμόγελο ή τη ευεργετική
σιωπή όπου χρειαστεί. Όσο για τους άλλους προσπαθώ πολύ όπως : δίνω τη σειρά
μου στο super market, το τηλέφωνο μου σε όμορφες παρουσίες, δεν παρκάρω στη
θέση κάποιου άλλου, χαμογελώ όταν με μουντζώνουν οι άλλοι οδηγοί, κάνω like
στην πεθερά μου, τέτοια και άλλα πολλά.
Η
αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Φυσικά και μάλιστα στο Α!! Βρίσκεται
ανάμεσα από την Ανοησία και την Απογοήτευση.
Με
τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Έχω τελειώσει ένα διήγημα και προσπαθώ
να το χτενίσω, ώστε να φτάσει στο ανυπόμονο κοινό μου τέλειο και απολαυστικό.
Παράλληλα δοκιμάζω, εάν μου επιτρέπεται η λέξη, ένα θεατρικό σενάριο, που αν
και είναι αρκετά δύσκολο επιχείρημα, το έχω φτάσει σε καλό σημείο. Όμως και δεν
σας κρύβω ότι με συναρπάζει αυτό το είδος γραφής.
Ποια
είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος
στη ζωή σας;
Το “μάθε παιδί μου γράμματα” του
Μαραγκού, πάντα επίκαιρη, πάντα συγκλονιστική , πάντα ελληνική.
Ποιο
είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Γούρια δεν κατέχω που λένε, δεν τα πιστεύω.
Ήμουν κάποτε προληπτικός απέφευγα τις ανοιχτές σκάλες, έφτυνα στον κόρφο μου
βλέποντας μαύρη γάτα ή παπά, άλλαζα θέση μπας και κερδίσει η ομάδα μου και
πολλά άλλα. Όμως από τότε που παντρεύτηκα, βεβαιώθηκα ότι δεν υπάρχει γούρι,
είναι απάτη το τονίζω αυτό. Αγαπημένο αντικείμενο είναι το μικρό μου μπλοκάκι
που έχω πάντα μαζί μου και σημειώνω διάφορα.
Ποια
είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Ωχ αδελφέ, τι ερώτηση είναι τούτη;
Η
εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις
στηρίξει;
Και τα δυο πιστεύω. Σε καθεστώτα
αυταρχικά όχι μόνο τις φιμώνει αλλά τις καταδιώκει για ευνόητους λόγους. Σε
άλλες ελλιπείς δημοκρατίες το βασικό στοιχείο είναι η ανικανότητα και η
αδυναμία να στηρίξει την τέχνη, που φυσικά είναι υπεράνω κάθε εξουσίας γιατί η
τέχνη είναι ελευθερία, ανθρώπινη έκφραση χωρίς περιορισμούς. Η ιστορία μας
δείχνει καθαρά ότι όποτε η εξουσία προσπάθησε να επιβληθεί στην τέχνη, έφαγε τα
μούτρα της. Η εξουσία δεν είχε και δεν θα μπορέσει ποτέ να έχει παρέα,
παραμένει στο πάνω ράφι μόνη, μια γεροντοκόρη δύστροπη και αλαζονική. Αντίθετα
η τέχνη είναι η θεά μας η οπτασία το όνειρο μας το καταφύγιο και η ερωμένη μας.
Ποιος
πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας δυσκολεύεται να αγκαλιάσει το βιβλίο;
Μα γιατί είναι μικρό! Ο Έλληνας είναι
μαθημένος να αγκαλιάζει μεγάλα πράγματα, αυτοκίνητα, σαλόνια τεράστια μπαρόκ
από μαόνι, κέντρα εφήμερου πολιτισμού (σκυλάδικα) οικόπεδα βίλες και πολλές
γυναίκες. Βέβαια τώρα τελευταία γουστάρει και λίγο τα μικρά, αλλά όχι βιβλία,
βλέπε κινητά ταμπλετ, διάφορα μυστήρια εντυπωσιακά γκατζετς σε υψηλές τιμές
όμως. Συμπέρασμα για να διευκολύνουμε την κατάσταση: ή αυξάνεις την τιμή του
βιβλίου στα ύψη ώστε να γίνει ενδιαφέρον και προσιτό ή μεγαλώνεις το βιβλίο το
κάνεις σε μέγεθος βιβλιοθήκης και έτσι καλύπτεις το κενό που έλειπε για να
συμπληρωθεί η γκλαμουριά του νεοέλληνα, να έχει δηλαδή βιβλίο στο σαλόνι του.
Αν
σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Πολύ απλό: θα έφτιαχνα ένα νόμο των
λίγων λεπτών έτσι όμως δομημένο και με ρήτρα, ώστε να μην καταργηθεί μετά από
λίγα λεπτά της ώρας, και θα έδινα το όνομα “ο νόμος του νομοθέτη είναι νόμος”!
Και ποιος θα ήταν αυτός; Απλά, κάθε νόμος νομοσχέδιο ή τροπολογία που
αντιτίθεται στο σύνταγμα, αυτοκαταργείται άμεσα.
Αν
μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Βατράχι, βατράχι στρουμπουλό, γιατί
όλο και κάποια αφελής παραμυθατζού ίσως να έσκυβε για να με φιλήσει ώστε να
φανερωθεί ο πρίγκιπας της. Τώρα, φαντάζεστε τι σοκ θα πάθει η καημένη, όταν της
παρουσιαστώ εγώ σαν πρίγκιπας; Θα αρπάξει το ραβδί της κακιάς πουτάνας μάγισσας
και θα με ξανακάνει βάτραχο αλλά αυτή τη φορά στα Ιωάννινα, να πετσοκόψουν οι
πεινασμένοι τα τρυφερά και τροφαντά μου άκρα να τα σερβίρουν με πατάτες χόρτα
βλίτα ή πουρέ και εγώ το βατραχάκι ΑΜΕΑ το καημένο, θα κλαίω μαζί με τόσα άλλα
τις ψυχρές νύχτες του χειμώνα ανάμεσα στα βάτα της λίμνης. Αν τύχει και περάσετε από την
πόλη, σίγουρα θα ακούσετε το λυπητερό μας τραγούδι.
Πιστεύετε
στα όνειρα;
Κάποτε πίστευα και μάλιστα φανατικά,
έβλεπα και πολλά όνειρα είναι η αλήθεια, γιατί άμα τρως λαίμαργα το βράδυ δεν
κοιμάσαι και σαν πουλάκι! Τι ναυαγός, πειρατής, αστυνόμος με όπλο, βασιλιάς, δικαστής,
αλκοολικός ντετέκτιβ, πρωθυπουργός με εκλογές, τσαγκάρης, και φυσικά το τοπ
όνειρο, κάθε Πέμπτη σε συνέχειες: εραστής δυτικών προαστίων με απίστευτες
ικανότητες, ακούραστος και τρυφερός, γλυκός και ξινούλης, αρσενικό 15 καρατίων
και βάλε. Όμως αγαπητοί μου, τα καλά δεν κρατάνε πολύ, ταράχτηκα τόσο πολύ όταν
διαπίστωσα ότι τα όνειρα είναι όνειρα απατηλά, από τότε που έβλεπα μέσα σε αυτά
και διαφημίσεις! Ε όχι και εδώ ρε γαμώτο, αυτό είναι αδύνατο και μάλιστα χωρίς
τηλεκοντρόλ στο χέρι ήταν σκέτος εφιάλτης. Έπαψα να κοιμάμαι στον καναπέ και
έβγαλα τις αλκαλικές μπαταρίες από τον καναλοεπιλογέα και κοιμάμαι ήσυχος χωρίς
όνειρα αλλά με την γυναίκα μου.
Αν
σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
θα του ζητούσα εγώ μια χάρη: να με
ανεχτεί για λίγο μαζί του, να παίξουμε να ζωγραφίσουμε, να μου μιλήσει με τον
μοναδικό αθώο αφοπλιστικό τρόπο που έχουν τα παιδιά για τον κόσμο τους, ίσως
είναι ο μόνος τρόπος να σε χαστουκίσει ένα παιδί για τις ανοησίες και ευθύνες
των δήθεν μεγάλων. Όπως αντιλαμβάνεσαι φίλε μου δημοσιογράφε, δεν είμαι σε θέση
να δώσω συμβουλή σε ένα παιδί, αρκετά κακό του έχω ήδη προξενήσει, θα σκύψω το
αυτί μου κοντά στο γλυκό του πρόσωπο και θα αφουγκραστώ με προσοχή τι έχει να
μου πει εκείνο, ίσως γίνω καλύτερος, μακάρι!
Το όνειρο μου όταν άρχισα να
καταλαβαίνω τον εαυτόν μου ήταν να γίνω ακροβάτης σε τσίρκο... Οι γονείς μου
ήταν παραδόξως αντίθετοι και άρχισαν να με μπουκώνουν λιπαρή τροφή με
αποτέλεσμα να γίνω ευτραφής και φυσικά να εγκαταλείψω το όνειρο μου.
Έτσι αποφάσισα να σπουδάσω “άπταιστα”
οικονομικά αφού διαπίστωνα ότι όλοι οι χοντροί, ήταν οικονομολόγοι.
Κατόπιν αγαπητοί μου αναγνώστες,
ερωτεύτηκα μελαχρινό κορίτσι και παντρεύτηκα ξανθιά, και με την βοήθεια του
εγχειριδίου “πως να κάνετε παιδιά” καταφέραμε να φέρουμε στον κόσμο δυο αγόρια,
που ομολογώ δεν έχουν καμιά σχέση με εμένα, “αγνωσται οι βουλαι του Κυρίου”, με
καθησύχαζαν συνεχώς οι συγγενείς, κυρίως της συζύγου μου.
Εργάστηκα σειρά ετών στον τίμιο
εργατικό χώρο των τραπεζών βάζοντας κάβα την ζωή μου και στο τέλος όταν ήρθε η
ώρα να κατέβω, εκείνοι τίμια και ευγενικά με κέρασαν σφηνάκι, και μου έδωσαν δώρο
ένα τηλεκοντρόλ τελευταίας τεχνολογίας χωρίς την τηλεόραση όμως.
Και τότε ένας καλός μου “φίλος” (που
του οφείλω ένα υπόλοιπο χρηματικού δανείου), άνοιξε από περιέργεια μια πόρτα
που είχα πάντα κλειστή πάνω μου και ξεπήδησαν από μέσα ορμητικά, η ρητορική
δεινότητα μαζί με την κοφτερή μου σκέψη, το αστείρευτο ταλέντο γραφής μαζί με
την αχαλίνωτη φαντασία μου, που είχα ερμητικά κλεισμένα τόσα χρόνια μέσα μου.
Και άρχισα να γράφω, να γράφω, να
γράφω, ασταμάτητα αγαπητοί μου αναγνώστες, γράφω για όλους και για όλα και
σταματώ μόνο για διαφημίσεις.
ΥΓ.
Συμπληρωματικά στοιχεία
Όνομα: Λουκάς
Επίθετο : Καρνέσης
Έτος γέννησης: 1959
Τόπος καταγωγής : Λαϊκή Δημοκρατία
Σαλαμίνας Αττικής
Επικοινωνία με τον συγγραφέα, μόνον
κατόπιν ραντεβού στην ηλεκτρονική διεύθυνση: loucas13394@gmail.com
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
