H Στέλλα Κωσταρέλου απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

«Για μένα η μαγεία της συγγραφής είναι να μπαίνω...

στο ρόλο ποικίλων χαρακτήρων, οικείων και εντελώς ξένων προς εμένα…», μας απάντησε σε σχετική μας ερώτηση, όταν το Σάββατο το πρωί καθήσαμε στην «Αυλή» και μιλήσαμε για εκείνη.

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Αυτό που νοσταλγώ καμιά φορά είναι το άρωμα των Ανοιξιάτικων λουλουδιών και κυρίως του Απρίλη (όπως λέμε την πασχαλιά στο χωριό μου). Καμιά φορά όταν κάθομαι στο μπαλκόνι, κλείνω τα μάτια και φέρνω στο μυαλό μου ένα ζεστό απόγευμα με τους παιδικούς μου φίλους να παίζουμε στο χωριό και η φύση να μας αγκαλιάζει. Είναι μια αίσθηση που με ηρεμεί και με κάνει να χαμογελάω με ευχαρίστηση.

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Η αγαπημένη μου ηρωίδα των παραμυθιών ήταν η Χάιντι. Τόσο το σκηνικό στις Άλπεις, όσο και ο χαρακτήρας του κοριτσιού με την αστείρευτη χαρά, που μ’ έκανε πάντα να νιώθω ότι όλα θα παν καλά, με μάγεψαν από την πρώτη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου το ομώνυμο βιβλίο της Γιοχάνα Σπίρι.

Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;

Σίγουρα όλοι οι ήρωες έχουν κάτι από εμένα και αυτό δεν είναι άλλο από τη δική μου ματιά για τον κόσμο. Κατά τα άλλα, μπορεί σε κάποιους ήρωες να διακρίνονται χαρακτηριστικά της δικής μου προσωπικότητας ή κάποια συναισθήματά μου, αλλά πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί σε κάποια σημεία με τους ήρωες των βιβλίων. Για μένα η μαγεία της συγγραφής είναι να μπαίνω στο ρόλο ποικίλων χαρακτήρων, οικείων και εντελώς ξένων προς εμένα. Όλο αυτό είναι ένα ταξίδι σε αγαπημένα μέρη αλλά και σε εντελώς αχαρτογράφητα νερά!

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Ως θεία δώρα θα περιέγραφα την υπομονή μου και την ικανότητα να συγχωρώ. Αυτά τα δύο βασικά συστατικά σε συνδυασμό με την προσπάθεια να γνωρίζω όλο και πιο βαθιά τον εαυτό μου βελτιώνοντας τα κακώς κείμενα του χαρακτήρα μου, μ’ έχουν βοηθήσει στο να κρατάω κοντά μου ότι με κάνει να νιώθω όμορφα και να διατηρώ μια απόσταση απ΄ όσα δεν ταιριάζουν στη δική μου στάση ζωής, χωρίς να γίνομαι επικριτική προς αυτά. 

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Το βασικό μου ελάττωμα είναι να δίνω με βεβαιότητα οδηγίες διαδρομής στο αυτοκίνητο, χωρίς να έχω το παραμικρό ένστικτο προσανατολισμού! Πλάκα κάνω. Νιώθω ότι ένα βασικό μου ελάττωμα είναι ότι δεν ανοίγομαι εύκολα και αυτό καμιά φορά με κάνει να δείχνω κάπως απόμακρη, σοβαρή ή ντροπαλή. Συχνά οι άνθρωποι, μου εκμυστηρεύονται ότι η αρχική τους εικόνα για μένα άλλαξε όταν με γνώρισαν καλύτερα.

Την μοίρα, την θεωρείτε γραφιά της ζωής σας;

Ακριβώς το ανάποδο. Θεωρώ τη ζωή μου γραφιά της μοίρας. Εννοώ ότι δεν πιστεύω πως υπάρχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία για κάθε άνθρωπο. Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένα βιβλίο με λευκές άγραφες σελίδες, όταν έρχεται στον όμορφο αυτό κόσμο και κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο γεμίζει τις σελίδες του με τις εμπειρίες, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και όνειρά του. Θα έλεγα λοιπόν ότι η μοίρα είναι το βιβλίο και η ζωή το μολύβι.

Πως εκδηλώνετε την αγάπη σας;

Με όλους τους τρόπους! Με λόγια, με πράξεις όπως μια αγκαλιά ή ένα μικρό δωράκι και με σημειώματα αγάπης και θετικής σκέψης στο ψυγείο!

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Η αισιοδοξία για μένα είναι κάτι παραπάνω από μια λέξη. Είναι η πυξίδα της ζωής, που αν απορυθμιστεί σ’ αφήνει να διαγράφεις πορείες χωρίς προορισμό.

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Εδώ και κάποιους μήνες εργάζομαι σε μια φαρμακευτική εταιρία, ενώ μόλις ολοκλήρωσα τη συγγραφή και επιμέλεια του δεύτερου βιβλίου μου. Στον ελεύθερο χρόνο μου γυμνάζομαι, διαβάζω, βλέπω αρκετές ταινίες και τριγυρνάω στην πόλη!

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;

Η αλήθεια είναι ότι δε βλέπω πολλές Ελληνικές ταινίες σε σχέση με τον ξένο κινηματογράφο, όμως αδιαμφισβήτητα έχω αγαπημένη Ελληνική ταινία και είναι ‘’το σπιρτόκουτο’’ του Γιάννη Οικονομίδη. Την έχω δει τόσες φορές και κάθε φορά γελάω το ίδιο με τις ατάκες της!

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Δεν έχω κάποιο αντικείμενο που να θεωρώ ότι μου φέρνει τύχη ή κάτι τέτοιο. Ένα αντικείμενο που αγαπούσα και στεναχωρήθηκα πολύ όταν το έχασα, ήταν ένα μικρό μεταλλικό μπρελόκ που μου είχε στείλει μια φίλη από την Κορέα. Δεν ήταν από υλικό αξίας, αλλά η αγάπη που ένωσε μέσα από ένα αντικείμενο δύο ανθρώπους διαφορετικών ηπείρων, είναι η μεγαλύτερη αξία για μένα.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

Αυτό είναι κάτι που διαφοροποιείται από καιρό σε καιρό. Μια ατάκα όμως που άκουσα από έναν αγαπημένο συνάδελφο πριν δυο-τρία χρόνια και με είχε κάνει να νιώσω ασφάλεια ήταν «μακάρι αυτά να είναι τα προβλήματά μας!». Είναι μια ατάκα που τη χρησιμοποιώ σε μικρές καθημερινές στιγμές που η ρουτίνα σε κάνει να χάνεις τη μεγάλη εικόνα και ν΄ αγχώνεσαι για μικροζητήματα.

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Πιστεύω πως η εξουσία έχει ανάγκη να φιμώσει τις τέχνες σε καιρούς ολοκληρωτικών καθεστώτων. Στα πλαίσια μιας δημοκρατικής κοινωνίας νομίζω ότι η εξουσία δεν στηρίζει τις τέχνες γιατί απλά αδιαφορεί γι’ αυτές. Η τέχνη χαρακτηρίζεται από έννοιες όπως η φαντασία, η κοινωνική ευαισθησία, η δημιουργικότητα και η διασκέδαση, έννοιες τελείως ξένες στον πολιτικό κόσμο που εξουσιάζει. Θεωρώ ότι τέχνη και εξουσία είναι  δύο δρόμοι που δε διασταυρώνονται πουθενά.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας δυσκολεύεται να αγκαλιάσει το βιβλίο;

Πιστεύω ότι αυτή η άρνηση των περισσότερων ανθρώπων οφείλεται σε λάθος μηνύματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας τους. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα έχω την αίσθηση ότι στα σχολικά χρόνια τα παιδιά υπόκεινται στον εξαναγκασμό της επιτυχίας, με αποτέλεσμα να περνούν το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής τους στο σχολείο και τα φροντιστήρια. Υποσυνείδητα λοιπόν, η μορφή του βιβλίου εκπέμπει συναισθήματα σκληρής προσπάθειας, κάτι που κανείς δεν επιδιώκει για τον ελεύθερο χρόνο του. Πιστεύω ότι αν ο άνθρωπος από μικρός έβλεπε το βιβλίο σαν ένα ταξίδι από το οποίο θα αποκόμιζε εμπειρίες και διδάγματα θα το αγαπούσε πολύ περισσότερο.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Αν ποτέ είχα την τιμή να μου προταθεί ο ρόλος του «νομοθέτη» θα τον αρνιόμουν χωρίς δεύτερη σκέψη, καθώς έκαστος στο είδος του και γω σίγουρα δεν είμαι το κατάλληλο άτομο γι’ αυτό. Άλλωστε δε θεωρώ ότι έχουμε έλλειψη νόμων αλλά έλλειψη παιδείας στο να τους τηρούμε. Αυτό που θα ήθελα ν’ αλλάξει στην κοινωνία μας δυστυχώς δε ρυθμίζεται με νόμο. Θα ήθελα οι άνθρωποι να είναι ευγενικοί όχι μόνο στα λόγια αλλά και στα έργα. Για παράδειγμα να περιμένουν τη σειρά τους στο φανάρι ή σε μια ουρά και να μη θεωρούν τον εαυτό τους ή τη δουλειά τους ανώτερη από των άλλων. Αν υπήρχε νόμος που να βελτίωνε τέτοιες καθημερινές συμπεριφορές, σίγουρα αυτόν θα έθετα σε εφαρμογή.

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Σίγουρα όχι κάποιο ζώο που τρώγεται! Θα ήθελα να είμαι μαϊμού, μπαμπουίνος, γορίλας ή κάτι  πιθηκοειδές τέλος πάντων. Αν είχε τόσο καημό να με κάνει ζώο, τουλάχιστον να ήμουν ότι κοντινότερο σε άνθρωπο!

Πιστεύετε στα όνειρα;

Πιστεύω στα όνειρα του ξύπνιου, αλλά και σε κάποια όνειρα του ύπνου! Τα όνειρα που κάνουμε για τη ζωή μας, τα θεωρώ κινητήρια δύναμη και μονοπάτι προς την προσωπική μας ευτυχία. Επειδή όμως πιστεύω πολύ και στις άγνωστες δυνάμεις του μυαλού μας, μου αρέσει ν’ αποκρυπτογραφώ κάποια ζωντανά όνειρά μου!

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Θα του έλεγα να σκέφτεται πάντα τι είναι αυτό που θέλει πραγματικά να του συμβεί. Να σκέφτεται και να εκφράζει με λόγια την επιθυμία του όσο μικρή ή μεγάλη είναι αυτή˙ από το ν’ αποκτήσει ένα παιχνίδι μέχρι το να γυρίσει όλο τον κόσμο. Αφού βρει τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει να το φαντάζεται σαν να έχει ήδη συμβεί και να προσπαθεί να ζήσει τα συναισθήματα της απόκτησης αυτής. Η εξήγηση αυτής της συμβουλής είναι και το «κλειδί της ευτυχίας»!

Γεννήθηκα στην Καρδίτσα το 1984. Μεγάλωσα σ՚ ένα χωριό του Δομοκού και ήρθα για σπουδές στην Αθήνα το 2002, όπου διαμένω μέχρι σήμερα. Αποφοίτησα από τη σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ και συνέχισα μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Χημείας του ΕΚΠΑ. Αγαπάω πολύ τα ταξίδια και θεωρώ την επαφή με ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας ως την καλύτερη επένδυση ζωής. 

Μέσα από την παρατήρηση του κόσμου,  τόσο στη χώρα μας όσο και στις άλλες χώρες που επισκέφτηκα, μου γεννήθηκε η ιδέα γι՚ αυτό το βιβλίο, το οποίο απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους και είναι το πρώτο μου. 

Στην Ελλάδα, ακούγοντας συχνά εκφράσεις όπως «τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα» κλπ, νιώθω ότι πρέπει να υψωθούν φωνές αισιοδοξίας που θα επαναφέρουν στα χείλη το χαμόγελο και θα οδηγήσουν σε μια καλύτερη ζωή. 

Άλλωστε, πιστεύω πως στην ιστορία όλων των χωρών υπήρξαν και θα υπάρξουν περίοδοι άνθισης και παρακμής, αλλά η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μοναδική σε όποια ιστορική περίοδο και αν της έτυχε να τοποθετηθεί, γι՚ αυτό έχουμε μόνο μια ευκαιρία να την απολαύσουμε στο μέγιστο βαθμό, να την αφήσουμε απλώς να περάσει ή να την καταστρέψουμε. 

Έγραψα λοιπόν αυτό το βιβλίο με βαθιά αγάπη ως προς τη ζωή και θα ήμουν ευτυχής αν αποτελούσε φάρο αισιοδοξίας και θάρρους για τις νέες γενιές.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)