«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την Έλενα Στανιού

Παιδικά χρόνια πλημμυρισμένα με αγάπη...

στοργή και αγκαλιές… Αυτά τα χρόνια που ζεις μια φορά και τα αναπολείς χίλιες μια! Καλοκαίρια στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά, αδέρφια, ξαδέρφια μια γροθιά… ιστορίες, κουβέντες και σκανδαλιές!!! Από μικρή ήθελε να ασχοληθεί με τα παιδιά και το κατάφερε… Συνεχίζει το ταξίδι της με συνοδοιπόρους της βιβλία που γράφει γι’ αυτά…

Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».

Εσείς, είχατε λεύκωμα;

Ναι, εννοείται πως είχα, προς τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου.

Πού το κρύβατε συνήθως;

Η αλήθεια είναι πως δεν το έκρυβα από κανέναν. Πάντα συνήθιζα να μοιράζομαι όλες τις σκέψεις, τις επιθυμίες και... τις πράξεις μου με τους γονείς μου και ιδιαίτερα με τη μητέρα μου. Οπότε, δεν χρειαζόταν να κρύβω τίποτε. Ούτε βέβαια κι από την αδερφή μου, που ήταν αρκετά μικρότερη, και έτσι δεν ασχολούταν με τα δικά μου «μεγαλίστικα» πράγματα. Μόνο για να μη μου τα χαλάσει, καμιά φορά, αναγκαζόμουν να τα κρατώ σε κάποιο ράφι ή ντουλάπι.

Πώς ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;

Δεν είχαμε ιδιαίτερο παιδικό δωμάτιο με την αδερφή μου. Μέσα στην τραπεζαρία, σε ένα μεγάλο έπιπλο-βιβλιοθήκη (σκρίνιο), υπήρχε στις δύο άκρες χώρος που άνοιγε και γίνονταν δύο κρεβάτια, και μπαινόβγαινε ένα μεγάλο τετράγωνο ξύλο ίδιου χρώματος με το υπόλοιπο έπιπλο, που γινόταν γραφείο. Όταν ήταν όλα ανοιχτά, είχαμε το δωμάτιό μας. Όταν όλα έκλειναν, είχαμε την τραπεζαρία, έτοιμη να υποδεχτούμε κόσμο! Ήμασταν μια οικογένεια μια αγκαλιά και πολύ πολύ ευτυχισμένοι!

Ποια περιοδικά διαβάζατε;

Διάβαζα Το Ρόδι και το Γεια Χαρά και στις μικρές τάξεις του Δημοτικού το Προς τη Νίκη και τη Ζωή του Παιδιού.

Ποιο ήταν το επάγγελμα που θα θέλατε να κάνετε στο μέλλον;

Τότε, ήθελα κάτι που να έχει να κάνει με παιδιά, είτε μικρά είτε μεγάλα. Μάλλον το κατάφερα! Αν με ρωτούσε, βέβαια, κανείς τώρα, τι θα ήθελα, αν μπορούσα, να κάνω – παράλληλα πάντα με το επάγγελμα της νηπιαγωγού, που δεν το αλλάζω – θα απαντούσα Εγκληματολόγος!

Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;

Το Πρωτοχρονιάτικο δώρο του Άρη, το 2009.

Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;

Θυμάμαι όλες τις παρουσιάσεις, και σε επίπεδο καλεσμένων και σε επίπεδο σχολείων, και είχαν πάει πολύ όμορφα, με τη βοήθεια και τη συνεργασία όλων των ανθρώπων του περίγυρού μου.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Δύσκολη ερώτηση, γιατί όλα τα βιβλία που διάβαζα όταν ήμουν μικρή, τα αγαπούσα πάρα πολύ. Ας πούμε ότι έχω ξεχωρίσει την Ιστορία χωρίς τέλος του Μίχαελ Έντε και Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου της Πηνελόπης Δέλτα.

Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;

Ήταν μια παλιά ταινία, που είχε γυριστεί μάλλον τη δεκαετία του ΄50 με ΄60, αλλά εγώ την είδα στην έκτη Δημοτικού στον κινηματογράφο Λίντο και με γοήτευσε. Τη θυμάμαι μέχρι τώρα! Ήταν η Οδύσσεια με τον εκπληκτικό Κερκ Ντάγκλας. Βέβαια, δεν μπορώ να πω... μου άρεσε και Η Γαλάζια Λίμνη. Πάλι στο Λίντο την είχα δει. Την πρώτη με τον πατέρα μου και τη δεύτερη με τη μητέρα μου.

Σινεμά ή θέατρο;     

Και τα δύο.

Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;

Ναι, παρακολουθούσα αρκετά. Μου άρεσε Ο Άγιος.

Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;

Τώρα πιο πολύ στις αναμνήσεις. Όταν ήμουν μικρότερη, στα όνειρα.

Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;

Να είμαστε όλη η οικογένεια καλά και να έχουμε ειρήνη.

Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;

Είναι καλοκαίρι στο χωριό. Πάντα πηγαίναμε τα καλοκαίρια στο χωριό. Στον Άγιο Βλάσιο Πηλίου. Είχαν έρθει και οι ξαδέρφες μας. Όλη μέρα είχαμε χορτάσει παιχνίδι, κουβέντες, βόλτες στην πλατεία... Το βράδυ μαζευτήκαμε στο σπίτι και καθόμασταν έξω στην αυλή με τη γιαγιά και τον παππού και μιλούσαμε. Οι ξαδέρφες θα έμεναν το βράδυ μαζί μας. Ποιος τη χάρη μας! Ήταν η καλύτερή μας! Εννοείται πως κοιμόμασταν λίγες ώρες το βράδυ και... περισσότερες το πρωί, αφού ήμασταν ξενυχτισμένες από το κουβεντολόι. Όταν, λοιπόν, πέρασε η ώρα και μας καληνύχτισαν η γιαγιά κι ο παππούς, ε, είπαμε να ανέβουμε κι εμείς επάνω για... ύπνο. Το σπίτι είναι ένα παλιό διώροφο πέτρινο, απ’ αυτά που θες να ψαχουλεύεις τα δωμάτιά του, όταν είσαι παιδί. Το επάνω πάτωμα έχει τέσσερα δωμάτια. Στο ένα θα κοιμόμασταν εγώ και η αδερφή μου και σε ένα άλλο οι ξαδέρφες μας. Φυσικά, ξεκίνησε η κουβέντα. Καθίσαμε και οι τέσσερις σταυροπόδι στο τεράστιο σιδερένιο κρεβάτι με το περίτεχνο σκάλισμα στο κεφαλάρι του, όπου κοιμόνταν κάποτε η γιαγιά και ο παππούς, και αρχίσαμε... τις ιστορίες. Η ώρα πλησίαζε δώδεκα. Ήταν ό,τι έπρεπε για... παλιακές ιστορίες με θρύλους και... φαντάσματα! Τι καλύτερο! Το θέμα ήταν ότι εστιάσαμε στο τι μπορεί να δει κανείς μέσα σε έναν καθρέφτη. Αν είναι σκοτάδι, βάλεις από δω κι από κει από τον καθρέφτη δύο αναμμένα κεριά, του γυρίσεις την πλάτη και γυρίσεις ξαφνικά και κοιτάξεις μέσα στον καθρέφτη, μάλλον θα δεις να ξεπετάγονται από κει μέσα όλοι οι φόβοι, οι μάγισσες και τα τέρατα των ιστοριών που έχεις διαβάσει και ακούσει! Εννοείται πως βρεθήκαμε και οι τέσσερις να κοιτάζουμε κανονικά μέσα στον καθρέφτη, που φυσικά υπήρχε στο μέσον του τοίχου της εισόδου, χωρίς κεριά και χωρίς γυρισμένες πλάτες. Ήμασταν πιασμένες χεράκι χεράκι και νομίζω, αν θυμάμαι καλά, πως όλο και κάτι είδαμε εκεί μέσα! Αργά το πρωί, προς τις πρώτες μεσημεριανές ώρες θα έλεγα, μας βρήκε ο παππούς, ανήσυχος που δεν είχαμε κατέβει ακόμη κάτω – η γιαγιά εδώ και καιρό δυσκολευόταν να ανέβει τις σκάλες – να κοιμόμαστε αγκαλιασμένες και οι τέσσερις στο μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι. Ήταν από τα ωραιότερα παιδικά καλοκαιρινά βράδια στο χωριό, τότε που  τα πάντα, γύρω από την παιδική σου ηλικία, μύριζαν παππού και γιαγιά...

Δεν έχω βάλει αυτή την ιστορία σε κάποιο βιβλίο, αλλά Το Μπαούλο στη σοφίτα είναι σχεδόν μια αναπόληση των παιδικών αυτών υπέροχων και αναντικατάστατων καλοκαιριών στο χωριό.

Η Έλενα Χ. Στανιού γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο. Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά. Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει μεταπτυχιακό στην Παιδική Λογοτεχνία, μιλάει δύο γλώσσες, Γαλλικά και Αγγλικά, και είναι Διδάκτορας Παιδικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Δουλεύει ως Νηπιαγωγός στη δημόσια εκπαίδευση από το 1999.

Έχει πάρει μέρος σε διεθνή και εθνικά Συνέδρια και σε δράσεις για το παιδικό βιβλίο, όπως: παρουσιάσεις βιβλίων, παραδόσεις μαθημάτων Φιλαναγνωσίας, σεμινάρια, εισηγήσεις και προγράμματα για το Παραμύθι και τη δημιουργική γραφή, συμμετοχές στη δημιουργία και εκτέλεση παιδικών παραστάσεων, έχει δώσει συνεντεύξεις σε περιοδικά, εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς με θέμα την παιδική λογοτεχνία και τα βιβλία της, και έχει πραγματοποιήσει εισηγήσεις-ανακοινώσεις στους φοιτητές του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Διαδρομές, Κείμενα, Τα Εκπαιδευτικά, Bookbird, Παράθυρο στην Εκπαίδευση του παιδιού, σε ηλεκτρονικά αφιερώματα και σελίδες, στις εφημερίδες Θεσσαλία και Ταχυδρόμο, σε συλλογικούς τόμους.

Συμμετείχε στην κριτική επιτροπή της αξιολόγησης των δράσεων των σχολείων στην 5η, 6η, 7η και 8η βιβλιοτρεχάλα-φιλαναγνωσία των εκδόσεων Ψυχογιός και στο 1ο, 2ο και 4ο Φεστιβάλ Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου στον Βόλο ως εισηγήτρια.

Από το 2009 ασχολείται με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων, τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός και Ήρα Εκδοτική. Το 2018 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο για ενήλικες, από τις Εκδόσεις Αέναον και το 2019 με 2η έκδοση από τις εκδόσεις ΗΒΗ.

Είναι μέλος του Π.Ο.Φ.Α. (Πανελλήνιος Όμιλος Φίλων Αφήγησης), του Κε.Βι.Μα.Συ (Κέντρο Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων) και του Κ.Ε.Π.Β. (Κύκλος Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου).

(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)