Αν ήταν η ζωή ένα
παιχνίδι ο κάθε ένας από εμάς...
θα φρόντιζε να παίξει τον ρόλο του καλύτερα ώστε
να βρει νικητής. Δεν είναι όμως!
Είναι απλά ένα ταξίδι.
Ένα ταξίδι γεμάτο από εικόνες. Και από την στιγμή της γέννησης μας ξεκινά η
αντίστροφη μέτρηση! Προς το τέλος μας , όχι μη το βλέπετε έτσι. Προς την
ολοκλήρωση της ανθρώπινη φύση μας θα έλεγα καλύτερα.
Έτσι, από μικρά
παιδάκια ακόμα μας εκπαιδεύουν να παλεύουμε, άλλοτε μέσω ενός παιχνιδιού,
άλλοτε μέσω των αδερφικών σχέσεων και άλλοτε μέσω των οικογενειακών σχέσεων,
των αμφίδρομων αυτών σχέσεων που είναι ουσιαστικά η πρώτη μεγάλη πρόβα πριν
βγούμε στην αρένα που λέγεται ΖΩΗ!
Έτσι μαθαίνουμε να
παλεύουμε και να θυμώνουμε, και αν το περιβάλλον που ζούμε και μεγαλώνουμε
είναι γεμάτο με θυμό τότε και εμείς θυμώνουμε εύκολα εάν όμως είναι ήρεμο,
τότε, είμαστε ήρεμοι.
Όλα είναι θέμα
εκπαίδευσης! Αρκεί να το παραδεχτούμε!
Και αν τελικά το
παραδεχτούμε τότε όλα θα είναι καλύτερα γιατί; Γιατί απλά θα έχουμε μια
στρατηγική, θα έχουμε έναν στόχο.
Όταν ξεκινάει το ταξίδι
μας η υπέρτατη δύναμη μας χαρίζει δυο υπέροχα όργανα, το ένα λέγεται μάτια και
το άλλο αυτιά. Μέσα από αυτά τα ανιχνευτικά όργανα μαθαίνουμε τον μικρόκοσμο
μας ως τότε που αργότερα θα γίνει όλη μας η ζωή….
Είναι τόσο μικρή η ζωή,
είναι τόσο λίγη αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγάλη που μπορούμε να κάνουμε τόσο μεγάλα
και όμορφα πράγματα και να αφήσουμε το στίγμα μας σε αυτή. Αρκεί να
εμπιστευτούμε αυτά τα δυο μας όργανα και αυτό που λέγεται συνείδηση!!!
Θα μου πείτε, όλη έχουν
συνείδηση;
Ναι φίλοι μου, όλοι
έχουν, απλά λίγοι την έχουν αφήσει να λειτουργήσει σαν αισθητήριο όργανο…
Τροφή για σκέψη λοιπόν…
Κατερίνα Κονίτσα
Σωπύλη για τον Aylogyro
