Μια όμορφη καλλιτεχνική
ομάδα ήρθε στην αυλή μας...
για να μας μιλήσει για τα «θέλω» της υποκριτικής τέχνης
που αγαπούν, αλλά και για όσες σκέψεις τους απασχολούν… με αρκετή δόση ειλικρίνειας,
αλλά και χιούμορ.
Ποια
γεύση, σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Ειρήνη
Καρπούζη: Το μαλλί της γριάς…να κολλάει παντού στα ρούχα και
στα μάγουλα, και όσο πιο πολύ κολλάει τόσο πιο πολύ να δυσκολεύεσαι να το φας…
Τάσος
Χρυσόπουλος: Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί που ο πατέρας
μας, μας έπαιρνε υποβρύχιο βανίλια… αξέχαστη γεύση!
Ο
«θεατρίνος» στην οικογένεια, ποιος ήταν;
Νατάσα
Στεφανάτου: Ο «θεατρίνος» στην οικογένεια ήμουν
εγώ. Όποτε δινόταν η ευκαιρία πειραματιζόμουν και στο ρόλο του σκηνοθέτη, του
συγγραφέα, του σκηνογράφου…στην κεντρική σκηνή του σαλονιού με πρωταγωνιστές τα
αδέλφια μου.
Τάσος
Χρυσόπουλος: Δεν ήταν κανείς ιδιαίτερα «θεατρίνος».
Εγώ θυμάμαι που έκανα γκάφες και γελούσαν οι γύρω μου…!
Τι
σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Ειρήνη
Καρπούζη: Με την υποκριτική δεν βαριέσαι ποτέ…! Τη μια στιγμή
είσαι κάποιος αρχαίος Θεός…και την επόμενη κάποιος ζητιάνος! Και μέσα σ’ όλα
αυτά ο εαυτός σου, που λέει προχώρα είναι δύσκολα αλλά μπορείς… όποτε τι άλλο;
Αυτά είναι τεράστια κίνητρα και εναύσματα για ν’ ασχοληθείς.
Τάσος
Χρυσόπουλος: Όταν μπήκα στην πρώτη μου θεατρική
ομάδα του Πανεπιστημίου Πατρών και ξεκίνησα το θεατρικό παιχνίδι ήταν για μένα κάτι
μαγικό, μια νέα εμπειρία που έμελλε να με οδηγήσει σιγά-σιγά πιο βαθιά με την
ενασχόληση του θεάτρου.
Τι
σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση;
Γιάννης
Μόσιος: Το μήνυμα που θέλει να περάσει, στην Ελλάδα είναι
δακτυλοδεικτούμενα τα νευρολογικά νοσήματα όχι λόγω κακίας, αλλά λόγω έλλειψης
παιδείας. Πολλοί θα ζηλεύαμε τις «υπερδυνάμεις» που σου δίνουν κάποια από αυτά
τα νοσήματα. Καλό είναι να ενημερώνεται ο κόσμος, για τον λόγο που καθιστά τον
διπλανό του διαφορετικό, και να μην κρίνει (ειδικά εντελώς επιδερμικά).
Τάσος
Χρυσόπουλος: Διαβάζοντας το έργο και βλέποντας το
θέμα με το οποίο καταπιάστηκαν οι: Ηλίας Μεναγιερ, και Ηως Αντωνοπουλου η
απόφαση μου ήταν εύκολη. Θίγει θέματα νευρολογικής φύσεως που αφορούν πολλούς
συνανθρώπους μας κατ’ επέκταση είναι ένα έργο με βαθιές κοινωνικές ρίζες που
μας αφορά όλους…Όσο κι αν πολλές φορές εθελοτυφλούμε η αποστρεφόμαστε απέναντι
σε αυτό.
Τι
πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση;
Νατάσα
Στεφανάτου: Γνώση, Δομή, Αρμονία, Καλαισθησία,
Όλον!
Τάσος
Χρυσόπουλος: Μια καλή παράσταση εξαρτάται από
πολλούς τομείς, αλλά το πιο σημαντικό νομίζω είναι να έχει δυνατό θέμα και
συνοχή. Να μιλάει στην καρδιά του θεατή, να έχει στοιχεία με τα οποία θα
ταυτιστεί ο θεατής. Το κυριότερο ίσως, να μιλάει για θέματα επίκαιρα που
ταλανίζουν τον κόσμο ανά τους αιώνες αλλά στον αντίποδα του εδώ και τώρα!
Πως
φαντάζεστε το μέλλον της δουλειάς σας μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Γιάννης
Μόσιος: Στην ουρά του ΟΑΕΔ για εποχιακό επίδομα…
Νατάσα
Στεφανάτου: Πιστεύω στους ανθρώπους, πιστεύω στις
δυναμικές τους, στην θέληση τους, στην αγάπη τους. Πιστεύω πως πάντα θα
υπάρχουν πρωτοπόροι και υποστηρικτές. Πιστεύω ότι η Τέχνη είναι ένα ένστικτο
επιβίωσης, και δεν θα χαθεί. Θα είναι δύσκολα… μέσα από τις δυσκολίες όμως
ανακαλύπτουμε τα πιο σπουδαία πράγματα!
Η
τηλεόραση βοηθάει στην προβολή του ηθοποιού η τον φθείρει άμεσα;
Τάσος
Χρυσόπουλος: Νομίζω πως όλα έχουν να δώσουν στον
ηθοποιό εμπειρίες, στον βαθμό που ο καθένας κρίνει πως χρειάζεται να κάνει. Η τηλεόραση
αποτελεί μέσο αναγνωρισημότητα και μπορεί να βοηθήσει έναν ηθοποιό με καλή
θεατρική εμπειρία, να γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό.
Γιάννης
Μόσιος: Η τηλεόραση ως μέσον δεν φθείρει τον ηθοποιό… εν
αντιθέσει με τις κακές παραγωγές.
Την
Ελλάδα με ποια ταινία θα την ταυτίζατε;
Τάσος
Χρυσόπουλος: Έχω την αίσθηση πως θα ήταν το «Ψυχή
Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη, μια ταινία που θίγει μια περίοδο της χώρας που
άφησε χαραγμένα ανεξίτηλα τα σημάδια της…
Γιάννης
Μόσιος: «Κλασσική περίπτωση βλάβης» (μόνο για τον τίτλο…), αλλά
προσωπικά το «Θανάση πάρε τ’ όπλο σου». Είναι από τις τραγικότερες ταινίες, σ’
αυτήν την ταινία ο Βέγγος είναι η Ελλάδα ολόκληρη!
Ποιος
πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας έχει περιορίσει τις εξόδους του στο
θέατρο;
Νατάσα
Στεφανάτου: Ο Έλληνας είναι κουρασμένος, είναι
ταλαιπωρημένος. Αυτό σαφώς φέρει μια έκπτωση στο πως φροντίζει τον εαυτό του
αναπόφευκτα. Υπάρχει μια στροφή στην μασημένη τροφή στην ευκολία, ο Έλληνας θα
προτιμήσει να ξεχαστεί παρά να φροντίσει. Το θέατρο από την άλλη είναι παιδεία,
είναι μια επένδυση στον εαυτό μας, την οποία τυχαίνει και ν’ αποφεύγουμε γιατί
έχουμε ξεχάσει πια πως να τον φροντίζουμε.
Γιάννης Μόσιος:
Σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο η οικονομική κατάσταση, αν και δεν πιστεύω ότι έχουν
ουσιαστικά περιοριστεί οι έξοδοι σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον… Μετά την κρίση
έχουν αυξηθεί αντιθέτως οι θεατρόφιλοι νομίζω, πολλοί άνθρωποι βρήκαν παρηγοριά
στο ζεστό και οικείο συναίσθημα που σου προσφέρει το θέατρο.
Αν
σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής σκηνής,
ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;
Ειρήνη
Καρπούζη: «Τρωάδες»… βιώνουν οι ήρωες τις επιπτώσεις του
πολέμου, αποδεικνύοντας έτσι τον επίκαιρο χαρακτήρα.
Τάσος
Χρυσόπουλος: Δεν μπορώ πραγματικά να ξεχωρίσω
κάποια, θεωρώ όλες έχουν να δώσουν από το μεγαλείο που κρύβουν η καθεμία
ξεχωριστά, αν έπρεπε να διαλέξω όμως θα επέλεγα σίγουρα τον «Προμηθέα Δεσμώτη».
Κι αυτό γιατί θίγει θέματα όπως η βία και η εξουσία, και πως αυτά επηρεάζουν
τον άνθρωπο, ο οποίος θα πρέπει να βρίσκεται σε μια συνεχή και αέναη μάχη για
την υπεράσπιση της ατομικής του ελευθερίας και της ισότητας, απέναντι σ’ έναν
κόσμο που μόνο αυτονόητες δεν είναι δυστυχώς αυτές οι έννοιες…!
Ποιος
είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;
Ειρήνη
Καρπούζη – Νατάσα Στεφανάτου: Τεννεσυ Ουίλιαμς.
Τάσος
Χρυσόπουλος: Από τη μικρή μου εμπειρία θα πω Αντών Τσέχωφ
γιατί μέσα από τα πολυεπίπεδα έργα του με έχει συγκινήσει βαθιά.
Ποιο
ρόλο θα θέλατε να παίξετε η ποιο ρόλο έχετε παίξει και σας είχε «κερδίσει»;
Νατάσα
Στεφανάτου: Αγαπώ πολύ τους ρόλους με αδυναμίες και
τρωτά σημεία. Δεν έχω ρόλο όνειρο ζωής, ίσως φταίει η ηλικία μου. Μ’ ενδιαφέρει
όμως πάντα να μαθαίνω μέσα από την δουλειά μου και μέσα από τους ρόλους μου,
δεν υποτιμώ
κανέναν ρόλο γιατί κάθε
ρόλος είναι μια ευκαιρία για ένα ξεχωριστό προσωπικό ταξίδι!
Τάσος
Χρυσόπουλος: Θα ήθελα πολύ να παίξω τον «Ηλίθιο» του
Ντοστογιέφσκι γατί από την πρώτη στιγμή που διάβασα το έργο, αυτός ο χαρακτήρας
μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου…!
Ποιο
είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο το «γούρι» σας;
Νατάσα
Στεφανάτου: Δεν έχω «γούρι» ούτε αγαπημένο
αντικείμενο… Νιώθω μια ελευθερία δεν το κρύβω που δεν έχω…
Τάσος
Χρυσόπουλος: Ένας πάνινος σταυρός που μου είχε δώσει
ο αδελφός μου και πάντα νιώθω την θετική του ενέργεια να με ακολουθεί όπου κι
αν βρίσκομαι.
Ποια
είναι η αγαπημένη σας ατάκα;
Νατάσα
Στεφανάτου: «Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό…»
Τάσος
Χρυσόπουλος: «Η ζωή ξέρει, και γω την εμπιστεύομαι…»
Ποια
είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;
Ειρήνη
Καρπούζη: «Η Στρέλλα»
Νατάσα
Στεφανάτου: «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι»
Τάσος
Χρυσόπουλος: Θ’ αδικούσα διάφορες αξιόλογες ταινίες
αν έλεγα μόνο μια, αλλά από τις αγαπημένες μου είναι τα «Φθηνά Τσιγάρα».
Γιάννης
Μόσιος: Μια είναι αδύνατον να διαλέξω…κάποιες είναι «Ο
ασυμβίβαστος» «Φθηνά Τσιγάρα» και αμέτρητες από τον ασπρόμαυρο ελληνικό
κινηματογράφο. Περνάω μέρες ολόκληρες βλέποντας ασπρόμαυρες ταινίες τη μια μετά
την άλλη.
Αν
σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Ειρήνη
Καρπούζη: Να μένει για πάντα παιδί…
Νατάσα
Στεφανάτου: Να μιλάει, να ρωτάει, να ζητάει, να
λέει πάντα αυτό που σκέφτεται και να επικοινωνεί ο,τιδήποτε το απασχολεί χωρίς
ντροπή χωρίς ενοχή.
Γιάννης
Μόσιος: Δεν ξέρω αν μπορώ να συμβουλεύσω ένα παιδί, γιατί
κι εγώ νιώθω παιδί. Ίσως θα το συμβούλευα να μην βιαστεί να μεγαλώσει. Η
ενήλικη ζωή είναι μια τεράστια παγίδα.
Τάσος
Χρυσόπουλος: Ν’ ακολουθήσει το ένστικτο του και την
καρδιά του, αυτά τα δυο ξέρουν ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτόν περισσότερο από
οποιοδήποτε συμβουλάτορα.
Από
όλους: Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για την τόση ουσιαστική και όμορφη συζήτηση,
ευχόμαστε από καρδιάς τα καλύτερα στον Αυλόγυρο και σας περιμένουμε με χαρά
στην παράσταση μας!
(Για
τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
