«Κουβέντα στην αυλή…»
…με την ηθοποιό Ανδρονίκη Αβδελιώτη
Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπούδασε βρεφονηπιαγωγός. Το 2006 αποφοίτησε από την ανώτερη σχολή δραματικής τέχνης
Ίασμος – Βασίλης Διαμαντόπουλος. Είναι επιτυχούσα στις εξετάσεις του υπουργείου
πολιτισμού και μέλος του...
Είναι
μέλος της θεατρικής ομάδας Casus
Belli. Από το 2005
μέχρι και σήμερα έχει παίξει στις εξής παραστάσεις:
Μήδειας Υλικό του H. Muller στην οποία είχε και μέρος της σκηνοθεσίας (φεστιβάλ 2005), Η ανασχετική άνοδος του Αρτουρο Ουι Μ.
Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Β. Κανελλόπουλου (θέατρο Σχεδία 2008-2009), Γκρής Ηλέβεν σε σκηνοθεσία Γ. Νανούρη (Ίδρυμα
Μιχάλης Κακογιαννης2010-2011), Νυκτόβια
ζώα Χ. Μαγιόργκα σε σκηνοθεσία Μ. Νατιώτη (@Ρουφ2011), P-adam σε σκηνοθεσία Ν.
Γεωργίου (φεστιβάλ Επι Κολωνώ 2011), Φωνές
σε σκηνοθεσία Μ. Νατιώτη (@ρουφ, Eliart 2011-2012), Αναδρομή σε
σκηνοθεσία Μ. Νατιώτη (φεστιβάλ Eliart 2012) ,Περί Υποταγής
σε σκηνοθεσία Μ. Νατιώτη (2013- 2014 Eliart), Yapi
volume1 (Βυρσοδεψείο 2013), Yapi volume2 (Κινητήρας studio
2013), Yapi volume2,5 (Κινητήρας studio2013-2014), Μετά (Κέντρο Έλεγχου
Τηλεοράσεων 2014) ομάδα 7 σε σκηνοθεσία Β. Μαστρογιάννη
Μέσα σε ένα έργο όπου η τέχνη δημιουργεί και δίνει
πνοή σε χαρακτήρες, εσείς καλείστε να κάνετε την υπέρβαση. Πόσο εύκολο είναι
αυτό για εσάς;
Δεν είναι αυτοσκοπός του ηθοποιού να κάνει την οποιαδήποτε
υπέρβαση ή να αφήσει κάποιο αποτύπωμα προσωπικό πάνω στην σκηνή. Σκοπός του
ηθοποιού είναι να πάρει τη σκέψη, το λόγο, ουσιαστικά την αναπνοη, ενός
φανταστικού χαρακτήρα και να την κάνει δική του «αναπνοή». Η υπέρβαση άρα δεν
είναι σκοπός αλλά το αποτέλεσμα.
Με
κυρίαρχα στοιχεία την ερωτική έλξη και την ανασφάλεια, παίζεται κρυφτό μεταξύ σας ή παρασύρεστε από την εξέλιξη του
έργου;
Φυσικά και μεταφέρονται και η ερωτική έλξη και η ανασφάλεια
όπως πολλά άλλα συναισθήματα τα οποία προκύπτουν απο τις καταστάσεις.
Καλείστε
να «φανερώσετε» τα «θέλω» σας πάνω στη σκηνή, δίχως ταμπού και προκαταλήψεις.
Σαν ιντριγκάρει αυτό;
Ο ηθοποιός οφείλει να φανερώσει τα θέλω και τους σκοπούς του
ρόλου, όχι τα δικά του. Δεν είναι δυνατόν να τον σχολιάζει. Πρέπει να καταλάβει
και να δικαιολογήσει τον χαρακτήρα ακόμα και αν πρόκειται για τον χειρότερο
άνθρωπο πάνω στον πλανήτη. Άλλωστε ενδιαφέρον πάντα έχουν οι πιο σκοτεινοί
ρόλοι. Το ερωτικό τρίγωνο απλά προκύπτει. Μόνο που κανένα βλέμμα δεν
συναντιέται επί της ουσίας. Ο καθένας κοίτα προς διαφορετική κατεύθυνση.
Δουλειά του ηθοποιού είναι μέσα απο τον ρόλο του να δημιουργήσει στο κοινό
συναισθήματα ακόμα και πρωτόγνωρα, αυτό είναι ο στόχος.
Όταν
η ζωή γίνετε τέχνη και η τέχνη υιοθετεί γεγονότα και καταστάσεις από τη ζωή,
βοηθάει αυτό τον εκφραστή της τέχνης ή τον φορτώνει με περισσότερο άγχος;
Η ζωή ήταν πάντα πηγή έμπνευσης για την τέχνη. Απο που αλλού
θα μπορούσε η τέχνη να αντλήσει στοιχεία; Η τέχνη συγκεντρώνει τις πιο έντονες
στιγμές, τις μεγενθύνει και σε φέρνει αντιμέτωπο με την φύση σου στην ουσία. Η
ζωή δεν με φορτώνει με άγχος, γιατί να με φορτώνει η τέχνη;
Το
φινάλε του έργου «Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ» πιστεύετε θα διασκεδάσει το θεατή και
αν ναι, ποια γεύση θα του αφήσει;
Τα συναισθήματα και οι διαθέσεις αλλάζουν κατά την εξέλιξη
του έργου. Ο καθένας ανάλογα με την
οπτική που θα επιλέξει να δει την παράσταση, τον χαρακτήρα που θα
επιλέξει να ταυτιστεί, θα λάβει και τις αντίστοιχες απαντήσεις στο φινάλε.
Για
τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ
Παύλος
Ανδριάς
