Έλαβε γράμμα ο Μπάμπης, από φίλο
« Μαζεύονται σύννεφα, Μπάμπης !
Βαραίνει ο ουρανός. Ο ήλιος κρύφτηκε – μπορεί και να τον έκρυψαν.
Δυσκολίες μεγάλες, έντονες, διαρκείς – έτσι λένε, έτσι , όμως, είναι ;
Παντού πλανιέται το « που πάμε;»
Ανησυχίες διάσπαρτες, συνεχείς, αυξανόμενες, χαμένοι και μπλεγμένοι, από το τίποτα για το τίποτα…
Κάποιοι μουρμουρίζουν την αιτία – οι αγορές λένε, μας λένε, « κι εμείς τι να πούμε ;»
Βρήκαμε το πρόθεμα της αναξιοσύνης μας, της κοντόφθαλμης επιλογής μας, της υπερτιμημένης μας μετριότητας…
Οι σκέψεις αναζητούν τα λογικοφανή, επιμένουν στην αληθοφάνεια των γεγονότων, εστιάζουν την προσοχή τους στην προσδοκία και φυλάσσουν τη λογική στο απυρόβλητο από …φόβο!
Δεν επιλέγουμε πια, κι ήμαστε έτοιμοι για συμβιβασμούς.
Σεναριοποιούμε ετσιθελικά και αόριστα , στο απλοϊκό, στο εύκολο ανέφικτο, γιατί αμφισβητούμε ή , μπορεί να χάσαμε και την πραγματικότητα.
Μένουμε κλεισμένοι στον ατομικισμό μας , αγνοούμε τους άλλους και δημιουργήσαμε νέες οπτικές – ακραίες , αριθμογενείς, άψυχες, σκληρές.
Δημιουργήσαμε κενά, μας δημιούργησαν ενοχές
Αυτοαναιρηθήκαμε συνολικά. Δανειστήκαμε από ανάγκη ή επιπολαιότητα και μας δάνεισαν από σκοπιμότητα.
Γίναμε υποτελείς και τελούμε υπό ομηρία σε βάθος χρόνου.
Χάσαμε τον ενθουσιασμό μας, την ελπίδα, προδιαγράφοντας αδιέξοδο και διαγράψαμε προτεραιότητες, επιλογές ,σημεία αναφοράς
Μένουμε έκπληκτοι, πικραμένοι, φοβισμένοι, δείχνουμε άτολμοι, αναποφάσιστοι και για κάποιους άλλους, δειλοί, ταπεινωμένοι, να πορευόμαστε σ’ έναν ορίζοντα
φαιόχρωμο
Μπάμπης, τι κάνουμε ; Μπάμπης τι λες ; Περιμένω !»
με εκτίμηση και περιέργεια « ο φίλος σου Ν.Κ.Μ.»
Κι ο Μπάμπης, που το διάβασε πολλές φορές , δεν είπε τίποτα και …περιμένει κι εκείνος , χωρίς να έχει προσδιορίσει, όμως, από ποιους και πότε , απλώς περιμένει !
(από το συγγραφέα του βιβλίου «η ζωή αστειεύεται», εκδ. Περίπλους, ΝΙΚΟ Κ. ΜΟΥΛΙΝΟ)
