-Όχι άφησε με!!!
Του φώναξε με όλη της την δύναμη. Τα
χέρια του είχαν γαντζωθεί επάνω στο πανωφόρι της τόσο γερά που κόντευε να της
το σκίσει. Το πρόσωπο του αγριεμένο σαν ένα ζώο που ετοιμαζόταν να επιτεθεί
στην λεία του. Τα χείλη του σφιγμένα δήλωναν την κακία και το μίσος που ένιωθε
για την Αθηνά!
-Σκάσε! Σκύλα! Νομίζεις ότι θα με
βγάλεις από το σπίτι μου; Ποια νομίζεις ότι είσαι μωρή;!
Η Αθηνά, τράβηξε με δύναμη το χέρι της.
Το ύφασμα του ρούχου της άνοιξε μένοντας στα χέρια του Σίμου. Η μανία του ήταν
τέτοια που δεν υπολόγιζε τίποτα και τον έκανε δέκα φορές πιο δυνατό!
-Σε τρείς ημέρες να μου έχεις αδειάσει
την γωνιά αλήτη!!!!
-Δεν έχω να πάω πουθενά! Της φώναξε και
όρμησε και πάλι επάνω της. Την άρπαξε από τα μαλλιά και την χτύπησε με δύναμη
στον τοίχο. Εκείνη ζαλίστηκε και ένιωσε να χάνετε, μια αδιόρατη όμως δύναμη της
έδωσε ώθηση και τον βούτηξε με τα νύχια της από το πρόσωπο. Εκείνος λύγισε από
τον πόνο, άρχισε να φωνάζει και την άφησε. Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και δίχως
καμιά λογική. Οι φωνές τους ακούγονταν στον διάδρομο της πολυκατοικίας… Οι
γείτονες είχαν βγει στις πόρτες τους. Ο ένας κοίταζε τον άλλο με απορία…
Η κυρά Αμαλία από το απέναντι διαμέρισμα
είπε καθώς κουνούσε το κεφάλι της….
-Κάποτε αυτά τα παιδιά αγαπιόντουσαν πάρα
πολύ…..
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Της
συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη