Στροβιλίστηκε
όλο νάζι σαν κοριτσάκι με κοτσιδάκια...
ντυμένο μπαλαρίνα. Φεγγοβολούσε το αγνό
λευκό της καθώς τη χρύσιζαν οι κίτρινες ηλιακές ακτίνες. Μες στο κρύο
χειμωνιάτικο πρωινό έδειχνε μικρή και ασήμαντη, μια νυφούλα περαστική στο
αίθριο γαλάζιο τ’ ουρανού. Μια θρασύτατη κουκίδα, ένα άυλο λευκοφορεμένο χνούδι
που περιέπαιζε την ανθρώπινη ανησυχία για την επερχόμενη και ατέρμονη λησμονιά.
Ακούμπησε
απαλά στο σαρακοφαγωμένο κορμί και έλιωσε ευθύς στο σώμα που φλεγόταν. Ένα
μπόλιασμα ευτυχίας ανείπωτης, ένα μειδίαμα ταπεινής ολοκλήρωσης σε μια
τελευταία ανάσα και ο γηραιός βεδουίνος έκλεισε τα μάτια ευτυχισμένος…
Παιδί
της ερήμου ο ίδιος, μόνο από θρύλους γνώριζε για το λευκό πέπλο που ντύνει τις
χώρες του βορρά. Και να τώρα μια ασήμαντη χιονονιφάδα…
Στα
λιγοστά του εναπομείναντα δευτερόλεπτα ένιωσε ευλογημένος που αντίκρισε το θείο
μεγαλείο και αφέθηκε μακάριος πια στο συνεχές ταξίδι…
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή